Morgunblaðið - 07.05.2008, Síða 19

|miðvikudagur|7. 5. 2008| mbl.is
daglegtlíf
Ég söng hástöfum á trak-tornum á Stóra-Ási íBorgarfirði þegar ég varpolli, en ég var sendur
þangað í sveit þegar ég var sex ára
og var þar nokkur sumur,“ segir Sig-
urjón Kristensen og hlær að minn-
ingunni en hann hefur alla tíð verið
söngglaður maður og gekk í Karla-
kór Reykjavíkur fyrir rúmum tveim-
ur áratugum, þá aðeins nítján ára
gamall. „Það var helber tilviljun. Ég
var staddur á einhverri árshátíð sem
endaði með söng úti í horni eins og
oft vill verða. Þar heyrði Ragnar
Einarsson í mér sem þá var með-
limur í Karlakór Reykjavíkur. Hann
var búinn að bóka mig í prufu hjá
Páli Pampichler stjórnanda kórsins
tveimur dögum seinna og ég komst
inn sem fyrsti tenór.“
Gleymdi sér alveg við útsaum
Sigurjón á ekki langt að sækja
tónelskuna, því hann er sonur Karls
Kristensen, sem er þrælmúsíkalskur
og spilar á hvaða hljóðfæri sem er og
hefur líka samið heilmikið bæði af
lögum og textum. Eins er bróðir
hans Guðmundur Vignir, betur
þekktur sem Kippi Kaninus,
raftónlistarmaður og mikill söngv-
ari.
En Sigurjóni er fleira til lista lagt
en að syngja. Hann er lærður bólstr-
ari og segir hvers konar handverk
ævinlega hafa höfðað til sín.
„Handavinna og smíðar voru
uppáhaldsfögin mín þegar ég var
krakki. Þegar ég komst í leðurvinnu
í gagnfræðaskóla var ég alveg heill-
aður og þegar við strákarnir vorum
látnir sauma út gleymdi ég mér al-
veg. Ég datt eiginlega úr sambandi
af því mér fannst svo gaman. En
þetta liggur sjálfsagt líka í blóðinu,
rétt eins og söngurinn, því mamma
mín, Gréta Sigurjónsdóttir, er ansi
góð í höndunum og ég á forföður sem
var silfur- og koparsmiður. Fóstur-
afi minn var með leðurverkstæði á
Víðimelnum og ég var mikið að
sniglast þar og fylgjast með honum
búa til skólatöskur og annað úr
leðri.“
Tók próf með ráðherrabréfi
Sigurjón segist hafa lært til
bólstrara vegna fjölbreytninnar sem
starfið býður upp á. „Ég vildi vinna
við að gera eitthvað í höndunum, það
lá alveg ljóst fyrir. Og ég heillaðist af
bólstrun þegar ég kynntist meist-
aranum mínum, Sveini Halldórssyni,
þegar ég vann hjá fyrirtækinu Pétri
Snæland fyrir rúmum tuttugu árum.
Ég var kominn á samning hjá honum
átján ára og ég var eini bólstrara-
neminn á landinu.“ Sigurjón segir að
vegna fæðar nemenda hafi kennslan
í faginu fallið niður hjá Iðnskólanum
og nú þurfi þeir sem leggja þetta
fyrir sig að fara út fyrir landsteinana
til að klára. „Ég tók á sínum tíma
sveinspróf með ráðherrabréfi, en
slík bréf eru ekki gefin út lengur.“
Eftir nám var Sigurjón lengi vel
sjálfstæður einyrki og tók að sér
fjölbreytt verkefni. „Á þeim tíma
öðlaðist ég víðtæka og dýrmæta
reynslu. Ég var til dæmis heilmikið í
því að leðurklæða bílsæti en það
krefst mikillar nákvæmni. Eins vann
ég um tíma hjá Leðuriðjunni Atson
og var þá að sauma veski en þá gat
eitt spor skipt sköpum, svo það var
eins gott að vera nákvæmur.“ Fyrir
fjórum árum keypti Sigurjón sig inn
í fyrirtækið GÁ húsgögn í Ármúla,
þar sem hann starfar. „Nú erum við
fjórir bólstrarar sem eigum þetta
saman, þar á meðal stofnandinn,
Grétar Ágústsson. Auk þess erum
við með eina bólstraranemann á Ís-
landi hjá okkur í læri. Þetta er mjög
spennandi og verkefnin fjölbreytt.
Ég tek mikinn þátt í hugmyndavinn-
unni en ég er líka sterkur á svellinu
þegar kemur að því að sníða og
sauma. Við sérhæfum okkur í að
smíða húsgögn eftir óskum fólks og
við förum á staðinn og tökum mál, til
dæmis ef sófi á að smellpassa inn í
eitthvert ákveðið rými. Auk þess
sjáum við um viðhald og framleiðslu
á húsgögnum á mörgum hótelum og
veitingastöðum um allt land. Hér er
íslensk framleiðsla og við erum með
trésmíðaverkstæði við hliðina á okk-
ur, þar sem þrír menn smíða grindur
fyrir okkur,“ segir Sigurjón sem
fékk hugmyndina að því að klæða af-
greiðsluborð með leðri og fallegum
saum sem hann notaði þegar hann
saumaði forðum saman leður á stýri
á Mercedes Benz.
Kallaður Sjússbert af Palla
Bólstrarinn og söngvarinn Sigur-
jón segir félagsskapinn í Karlakór
Reykjavíkur vera frábæran og þakk-
ar það ekki síst Friðriki Kristins-
syni, núverandi stjórnanda. „Hann
leggur mikið upp úr því að allir séu
vinir og að það sé gaman hjá okkur.
Þeir sem hafa sungið með mér í
þessa tvo áratugi eru orðnir góðir
vinir mínir og mér þykir svo vænt
um þessa karla að ég get ekki hugs-
að mér að skilja við þá.“
Og söngurinn heldur áfram með
nýrri kynslóð, því Anton, sonur Sig-
urjóns, er byrjaður að æfa söng í
Drengjakór Reykjavíkur hjá Frið-
riki. „Frikki segir að við fullorðnu
karlarnir séum miklu óþekkari en
litlu strákarnir í drengjakórnum,“
segir Sigurjón og bætir við að Páll
Pampichler hafi ekki verið síður
gamansamur stjórnandi. „Hann
kallaði mig til dæmis alltaf Sjúss-
bert, af því ég var að vinna á barnum
í félagsheimili kórsins. Við ætlum
einmitt núna á síðustu vortónleikum
þessa árs, á laugardag, að flytja
nokkur lög eftir Pál í tilefni þess að
hann verður áttræður á þessu ári.“
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Skjalda í húsgagn Sigurjón býr sig til að skera kýrskinn á verkstæðinu. Skinnið mun eflaust sóma sér vel sem áklæði.
„Ég var til dæmis
heilmikið í því að
leðurklæða bílsæti
en það krefst mik-
illar nákvæmni.“
Gleymdi sér við útsauminn
Hann bólstrar eftir
óskum fólks á milli þess
sem hann þenur radd-
böndin í Karlakór
Reykjavíkur. Kristín
Heiða Kristinsdóttir
heimsótti syngjandi
bólstrara.
www.kkor.is
www.gahusgogn.is
khk@mbl.is
Þær Dóra Egilson, Erla Sigurbjörns-dóttir, Ester Kaldalóns og KolbrúnValdimarsdóttir hafa hist reglulega á
afmælum hver annarrar síðastliðin 22 ár. Vin-
skapur þeirra nær hins vegar 64 ár aftur í
tímann og allt byrjaði það í Austurbæjarskól-
anum í Reykjavík haustið 1944.
„Þrjár okkar voru saman í bekk og sú
fjórða í öðrum bekk en í sama árgangi,“ út-
skýrir Erla. Síðan hafa vinkonurnar haldið
hópinn. Þrjár þeirra fóru úr Austurbæjarskól-
anum í Kvennaskólann í Reykjavík og nú 15
börnum, 34 barnabörnum og fimm lang-
ömmubörnum síðar hittast þær enn reglu-
lega.
„Það hefur semsagt verið ærin ástæða til
að skála í gegnum tíðina,“ segir Dóra hlæj-
andi og vísar til barnafjöldans. Og þrátt fyrir
börn, buru og fyrri störf hafa þær haldið hóp-
inn í meira en hálfa öld. „Eiginmenn okkar
urðu einnig vinir og saman stofnuðum við um
árið Vínarklúbbinn,“ segir Dóra. Þær útskýra
að sá klúbbur hafi haldið vínarkvöld til skiptis
á heimilum þeirra þar sem hlustað var á vín-
artónlist, farið var á vínardansleiki og að lok-
um var safnað í sjóð og haldið til Vínarborgar.
Sú ferð var ógleymanleg að mati þeirra allra,
en einnig spila þær bridds, bæði saman og við
aðra.
Holtið stendur upp úr
Í ár fagna þær afmælum sínum með sér-
stökum glæsibrag enda allar að verða sjötug-
ar. „Við hittumst yfirleitt á Holtinu því þar er
dekrað við okkur,“ segir Dóra og Erla bætir
við að þjónustan þar sé með afbrigðum. Þetta
er þriðja afmælið sem þær fagna í ár, en af-
mæli þeirra stallsystra eru í janúar, mars,
apríl og loks í september. Þær hafa reynt að
sýna svolitla fjölbreytni í gegnum þessa tvo
áratugi; fagnað afmælisdögum sínum saman
og reynt að gera aðra skemmtilega hluti sam-
an, en einhvern veginn hefur hádegisverður á
veitingastað gefist best og þá sérstaklega á
Holtinu. Þá gefst nefnilega góður tími til að
spjalla og oft sitja þær langt frameftir degi og
skrafa saman.
En hvað er það sem þær ræða um? „Við
tölum einungis um það sem er skemmtilegt
og því er pólitíkin ekki á dagskrá hjá okkur,“
segir Erla ákveðin. „En við fylgjumst auðvit-
að allar með,“ skýtur Dóra inn í og Ester
bætir við: „Annars rifjum við mest upp gaml-
ar minningar, tölum um gamla skólafélaga og
höfum það fyrst og fremst skemmtilegt og
hlæjum saman.“
Engin lognmolla
Þær eru allar hættar að vinna en eru sam-
mála um það að ekkert tómarúm hafi mynd-
ast síðan vinnu sleppti og að það sé jafnvel
meira að gera hjá þeim nú en oft áður. Tvær
þeirra syngi nefnilega í kór, aðrar stundi sund
daglega, tvær séu í gönguklúbbi, ein stundi
línudans og læri spænsku og meira að segja
stefnir ein í nám í haust.
Það er því greinilega engin lognmolla í
kringum þessar glaðværu og kraftmiklu kon-
ur sem taka aldrinum fagnandi, eða eins og
Dóra segir að lokum: „Það er svo gaman að
eldast þegar maður á góða vini og er í góðum
félagsskap.“
Vinkonur í 64 ár
Morgunblaðið/Eggert
Afmælisfögnuður vinkvenna Frá vinstri: Dóra Egilson, Kolbrún Valdimarsdóttir, Erla Sig-
urbjörnsdóttir og Ester Kaldalóns hafa haldið hópinn frá því í barnaskóla.
Vinskapurinn nær ein 64 ár aftur í tímann og allt hófst það í
Austurbæjarskóla haustið 1944. Halldóra Traustadóttir hitti
glaðværan hóp fjögurra kvenna á besta aldri er þær fögnuðu
afmæli einnar þeirra á Holtinu á dögunum.