Morgunblaðið - 11.08.2008, Side 22

22 MÁNUDAGUR 11. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Aðalbjörg Krist-jánsdóttir fædd-
ist á Þórshöfn á
Langanesi 27. nóv-
ember 1945. Hún
andaðist á líkn-
ardeild LSH í Kópa-
vogi að kvöldi 3.
ágústs síðastliðins.
Foreldrar hennar
eru hjónin Kristján
Halldórsson, húsa-
smíðameistari á
Þórshöfn og síðar
Akureyri, f. 26.9.
1912 á Svalbarðsseli
í Þistilfirði, d. 24.5. 1991, og Stein-
unn Kristín Guðmundsdóttir, f.
14.3. 1923 á Hrollaugsstöðum á
Langanesi.
Aðalbjörg átti átta systkini. Einn
bróðirinn lézt óskírður í vöggu,
12.9. 1951, en hin eru: Guðmundur
Hólm Kristjánsson, f. 12.8. 1943;
Halldór Sigvaldi Kristjánsson, f.
08.8. 1944; Sigrún Björk Kristjáns-
dóttir, f. 31.1. 1949; Sigurveig Hall-
dóra Kristjánsdóttir, f. 3.10. 1952;
Helena Rut Kristjánsdóttir, f.
23.11.1954; Ingibjörg Kristjáns-
dóttir, f. 15.10.1957 og Hólmfríður
Sigríður Kristjánsdóttir, f. 16.1.
1959. Þrjú elztu systkinin fæddust
á Þórshöfn, en hin öll á Akureyri.
Aðalbjörg, eða Aja eins og hún var
kölluð, ólst upp í foreldrahúsum á
Akureyri, lengst af bjuggu þau á
Brekkunni. Hér gekk hún í barna-
skólann, gagnfræðaskólann og
menntaskólann.
Hinn 12. október 1963 giftist hún
Sigurjóni Norberg Ólafssyni frá
um sinnum um hálfs árs skeið bæði
í Hamborg og Kaupmannahöfn.
Einnig bjó hún eitt misseri á Nýja-
Sjálandi. Börnin gengu því í
grunn- og menntaskóla bæði í
Hamborg, Kaupmannahöfn og
Reykjavík. 1991 innritaðist hún í
Háskólann í Hamborg og las þar
sálfræði. Þýzkuna nam hún og tal-
aði og ritaði óaðfinnanlega. Í lok
ársins 1973 flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur og reisti sér fljótlega
einbýlishús í Stapaselinu. Þar bjó
Aðalbjörg til dauðadags og rækt-
aði garð sinn og mannlíf. Hún bar
sterkar taugar til Ísafjarðar, þar
hafði hún keypt húsnæði og naut
dvalar þar með vinum og tengda-
fólki. Aðalbjörg var bæði listræn
og talnaglögg. Á áttunda áratugn-
um starfaði hún í hótelrekstri,
meðal annars við eigin rekstur
hótels. Útrás fyrir listsköpunina
fékk hún við fatahönnun, en hún
rak ásamt vinkonu sinni, 1980-
1986, saumastofuna og verzlunina
Verkstæðið á Frakkastíg 12. Þar
voru hannaðir og saumaðir batik-
litaðir kjólar, mussur, slár og pils
og flíkurnar skreyttar með appli-
keruðum munstrum. 1987 vendir
Aðalbjörg kvæði sínu í kross,
breytir um starfsvettvang og hef-
ur störf í Búnaðarbanka Íslands,
er ráðin fulltrúi í innlánadeild Að-
albankans 1988. Síðustu árin vann
hún á fyrirtækjasviði Kaupþings
Banka í höfuðstöðvum bankans við
Borgartún.
Útför Aðalbjargar fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Ísafirði. Foreldrar
hans voru Ólafur Jón
Ólafsson frá Súg-
andafirði, f. 16.4.
1913, d. 26.4. 1979 og
Sigurbjörg Guðjóns-
dóttir frá Tóarseli í
Breiðdal, f. 17.4.
1914, d. 29.4. 2008.
Stjúpfaðir Norbergs
er Guðmundur Fert-
ram Sölvason frá
Efri-Miðvík í Aðalvík
í Sléttuhreppi, f.
24.7. 1922. Á Ak-
ureyri fæddist þeim
dóttirin Steinunn Björg, 16.1. 1964.
Steinunn er gift Guðmundi Hall-
dóri Kjærnested, f. 11.8. 1964, og
eiga þau þrjú börn, Sigurjón Nor-
berg, f. 1.11. 1985, Silvá, f. 20.3.
1989, og Alexöndru Rut, f. 22.4.
2000. Aðalbjörg flutti með manni
sínum og dóttur til Hamborgar í
Þýzkalandi 1964, þar hófu þau bú-
skap og bjuggu til 1973 að und-
anskildu einu ári, 1967/1968, á Ísa-
firði. Á þessum tíma vann
Aðalbjörg bæði við barnagæzlu og
verzlunarstörf. Í Hamborg fæddist
sonurinn Guðmundur Fertram,
20.10. 1971, í Albertinenkranken-
haus, Schnelsen. Fertram er
kvæntur Fanneyju Kristínu Her-
mannsdóttur, f. 11.1. 1972, og eiga
þau fjögur börn, Aðalbjörgu, f.
16.1. 1996, Hermann, f. 31.8. 1999,
Sölva, f. 11.4. 2004, og Sig-
urbjörgu, f. 3.9. 2007.
Ekki hafði Aðalbjörg sagt skilið
við meginlandið, því hún dvaldi eft-
ir þetta með fjölskyldunni nokkr-
Að kvöldi dags 3. ágúst 2008 lagði
móðir mín og mín besta vinkona aftur
augun í hinsta sinn. Það eru ekki
nema tvö ár og fjórir mánuðir síðan
mamma greindist með þetta sjald-
gæfa krabbamein. Allan tímann
barðist hún eins og hetja, það kom
aldrei annað til greina en að hafa bet-
ur í baráttunni enda mikið reiðarslag
fyrir svona unga og hrausta konu að
veikjast af svona sjúkdómi. Þá kom í
ljós hvaða persónu hún hafði að
geyma, alltaf svo sterk, jákvæð og
dugleg. Alltaf þegar hún var spurð
hvernig hún hefði það var svarið á
sama veg, ég hef það bara fínt en
hvað er að frétta af ykkur. Stundum
var þetta svolítið erfitt fyrir okkur
því að við vissum alveg að hún hafði
það ekki fínt.
Mamma kvartaði aldrei, styrkur-
inn var engu líkur. Mamma fór í fimm
lyfjameðferðir og áfallið var gríðar-
legt þegar hún veiktist aftur og aftur.
Lokaorustan var afar erfið og
mamma mikið veik. Pabbi hugsaði
um hana eins og besta hjúkrunar-
kona og var það á vörum lækna og
hjúkrunarkvenna að aldrei hefði sést
slíkur eiginmaður. Hann hugsaði svo
vel um konuna sína og sýndi henni
svo mikla ást, hann barðist eins og
hetja við að hjálpa henni en orrustan
var töpuð, það kom í ljós fyrir um
þremur mánuðum. Mamma og pabbi
ferðuðust mikið en það voru ótal hlut-
ir sem þau ætluðu sér að gera í ell-
inni. Það eru mikil forréttindi að hafa
átt svona góða mömmu og bestu vin-
konu. Það er ekki mikill aldursmunur
á okkur mömmu og vorum við mikið
tvær einar, það er nú aðallega vegna
þess að fyrsta tug ævi minnar bjugg-
um við í Þýskalandi. Eftir að við flutt-
umst heim ferðuðumst við mikið og
dvöldum oft svo mánuðum skipti er-
lendis vegna atvinnu föður míns. Ég
á mikið eftir að sakna símtalanna frá
henni á hverjum degi og stundum oft
á dag, og er þá sama hvort ég var hér-
lendis eða einhvers staðar annars
staðar í heiminum. Svo að ég tali nú
ekki um allar kaffihúsaferðirnar og
verslunarferðirnar okkar. Mamma
var einstaklega fórnfús og hjálpsöm,
t.d. þegar ég átti mitt fyrsta barn þá
hætti hún að vinna á daginn til þess
að passa fyrsta barnabarnið svo að ég
gæti haldið áfram í skólanum, enda
er hann mikill ömmustrákur enn
þann dag í dag og einnig hin börnin
mín tvö, þau syrgja ömmu sína sárt
og eiga erfitt. Ég sakna mömmu svo
óendanlega mikið og ég veit hrein-
lega ekki hvernig skal halda áfram –
en maður verður. Minningarnar eru
margar um gleðilegar samveru-
stundir, ferðalög, matarboð og um-
ræður um vandamál heimsins þar
sem stundum var tekist hressilega á,
umræður voru oft líflegar og skoð-
anaskipti mikil enda ákveðið fólk í
litlu stórfjölskyldunni.
Mamma var góður félagi og skilur
eftir sig minningar um mannvin, góð-
an viðræðufélaga og hjartahlýju sem
leitun er að. Hún skilur eftir sig eig-
inmann, tvö börn og sjö barnabörn
sem greinilega hafa margt frá henni
fengið og varðveita hennar sterku
lund.
Blessuð veri minning þín, elsku
mamma.
Steinunn Björg Sigurjónsdóttir.
Nú fær hún móðir mín loksins að
hvíla sig eftir baráttuna við sjúkdóm-
inn sem hún greindist með í mars
2006. Hún var orðin þreytt undir lok-
in og af henni dregið og það var friður
yfir henni þegar guð leyfði henni að
koma til sín. Mamma hélt lengi í von-
ina og jákvæðar niðurstöður eftir
fyrstu lyfjameðferðirnar voru gleði-
tími fyrir fjölskylduna – en svo fylgdi
alltaf áfallið; krabbinn var byrjaður
aftur. Mamma tókst á við sjúkdóm-
inn og vonbrigðin af einurð og æðru-
leysi; í raun á sama máta og hún tókst
á við hið daglega líf, þar sem sérhvert
verkefni var leyst fljótt og eins vel og
kostur var á. Þetta átti við hvort sem
um var að ræða uppvask, aðstoð við
heimalærdóm eða önnur verkefni.
Æskuheimili mitt í Stapaseli var
umvafið ást og umhyggju. Ekkert
var til sparað til að ég og systir mín
hefðum það sem best. Móður minni
þótti vænt um húsið okkar sem var
byggt með „íslensku aðferðinni“ –
þ.e. með aðstoð vina og ættingja og
flutt var inn í áföngum. Ég minnist
þess þegar afar okkar og ömmur
komu frá Akureyri og Ísafirði og að-
stoðuðu við húsbygginguna. Ömm-
urnar tvær, mamma og systir mín
skófu timbur og naglhreinsuðu. Af-
arnir, pabbi, Dóri frændi og fleiri
slógu upp og ég sá um að flækjast
fyrir. Ég hef samt grun um að
mamma hafi oft verið þreytt á bygg-
ingarárunum þegar jafnan var unnið
fram á nótt við húsbygginguna, að af-
loknum fullum vinnudegi.
Móður minni þótti mjög vænt um
Hamborg í Þýskalandi, þar sem hún
stofnaði fyrst heimili með föður mín-
um. Hún naut þess ætíð mjög að
heimsækja Þýskaland og áttum við
nokkrum sinnum kost á að dveljast
þar um hálfsárs skeið í tengslum við
vinnu föður míns. Mamma naut þess-
ara dvala mjög og var ég stundum í
vafa um hvort hún væri í raun frekar
gestur í Reykjavík en í Hamborg.
Það voru sterk bönd sem tengdu
hana við borgina sem nýgifta parið
flutti til þegar hún var einungis átján
ára.
Eftir að Aðalbjörg yngri kom í
heiminn og ég stofnaði heimili með
konu minni var mamma aldrei langt
undan. Hún var vakandi yfir velferð
barnanna og þótt þúsundir kílómetra
aðskildu okkur, fyrst þegar við
bjuggum í Danmörku og síðar í Eyja-
álfu, fylgist hún með þeim af kost-
gæfni og skynjuðu þau vel ást henn-
ar; ég er viss um að hún heldur áfram
að gæta þeirra núna. Eftir að við
fluttum heim á síðasta ári sóttu börn-
in mín mjög í nærveru hennar – þrátt
fyrir sjúkdóminn hafði mamma alltaf
kraft til að sinna þeim, fjölskyldan
var henni svo kær.
Guð blessi hana móður mína.
Guðmundur Fertram
Sigurjónsson.
Nú þegar tengdamóðir mín hefur
kvatt þennan heim hellist yfir okkur
aðstandendur hennar mikill harmur.
Um hug okkar renna minningar um
Aðalbjörgu og hvaða hlut hún átti í
lífi okkar. Aja var kjölfestan í okkar
stórfjölskyldu og hugsaði um okkur
öll sem eins konar stórmamma. Hún
fylgdist grannt með okkur og skipti
þá engu þó að heimsálfur skildu þar
að. Samskiptin voru dagleg, Aja vildi
ætíð fá að vita hvað til stæði og að
hún væri höfð með í ráðum. Um-
hyggjan var mikil og fundum við öll
fyrir hennar mikla verndarvæng.
Kona mín og Aja voru ekki bara
mæðgur heldur voru þær líka ákaf-
lega góðar vinkonur, það sá ég fljót-
lega eftir að ég kynntist konu minni.
Aldursmunur milli þeirra var ekki
mikill og voru þær nánar. Bæjarferð-
ir, kaffihúsaferðir og ferðir á listvið-
burði voru nokkuð sem þær gerðu
mikið af saman. Samskiptin á milli
þeirra voru dagleg og oftast mörgum
sinnum á dag. Kona mín missir því
ekki bara móður sína heldur einnig
sína bestu vinkonu.
Aja var ákaflega góð amma. Börn-
unum mínum þótti ákaflega vænt um
ömmu sína og þótti gott að heim-
sækja hana í Stapaselið. Ömmumat-
ur var umtalaður og sagður sá besti í
heimi. Þótt ég leitaði upplýsinga víðs-
vegar á veraldarvefnum og í bóka-
söfnum um hvernig setja ætti saman
gott spaghettí bolognese þá komst ég
aldrei með tærnar þar sem hún hafði
hælana. Ömmuspaghetti var það
besta í heimi. Aja vissi alltaf hvernig
mínum börnum leið og hvað þau voru
að sýsla.
Við áttum oft yndisleg sumarfrí
með tengdaforeldrum mínum. Upp
úr stendur þegar þau heimsóttu okk-
ur til Danmerkur er ég var þar við
nám. Með engum fyrirvara var hopp-
að upp í vél og flogið til Krítar. Þar
mættum við miklum hita, yndislegum
heimamönnum og frábærri matar- og
vínmenningu. Áttum við þar góðar
stundir og nutum þess að vera sam-
an. Einnig áttum við skemmtilegar
bústaðaferðir saman og stendur þar
Þjórsárdalurinn upp úr.
Aja var sterk kona og þrátt fyrir að
hún gengi í gegnum miklar kvalir
vegna þess sjúkdóms er hana hrjáði
heyrðist hún aldrei kvarta. Hún hafði
meiri áhyggjur af okkur hinum í fjöl-
skyldunni og af því smávægilega sem
okkur hrjáði. Hún sætti sig ekki við
að yfirgefa okkur og reyndi af al-
mætti að berjast við sjúkdóminn og
hafa þar sigur. Sú varð því miður ekki
raunin og þurfum við hin nú að sætta
okkur við að hafa hana ekki lengur
hjá okkur. Eftir sitja þó sterkar
minningar um kröftuga og hlýja konu
sem vildi okkur öllum svo vel.
Ég kveð þig mín kæra tengdamóð-
ir í hinsta sinn.
Þinn tengdasonur,
Guðmundur H. Kjærnested.
Nú er Aja tengdamóðir mín látin.
Það er ekki hægt annað en að dást að
því hve hetjulega hún barðist við
þennan hræðilega sjúkdóm sem
krabbamein er. Hún var kjarnorku-
kona og var ekki með neina sjálfs-
vorkunn heldur bauð sjúkdómnum
birginn og bar sig vel. En þegar
krabbinn er búinn að ná sér á strik þá
er ekki auðvelt að sigra, jafnvel ekki
fyrir hana.
„Er Guð sterkur?“ sagði litli fjög-
urra ára guttinn minn við mig þegar
ég var að reyna að útskýra fyrir hon-
um að nú væri Guð búinn að taka
ömmu upp í himininn til sín. Hvað
getur maður sagt við svona spurn-
ingu? Það er ekki auðvelt að útskýra
fyrir börnunum hluti sem maður skil-
ur kannski ekki allt of vel sjálfur.
Aja var mikil fjölskyldukona og
var alltaf reiðubúin að snúast í kring-
um börnin sín og barnabörnin. Hún
var alltaf að og ófá voru fjölskyldu-
boðin þar sem hún var á hjólum í
kringum alla þó svo aðrir væru löngu
sestir. Hún náði alltaf mjög vel til
barnanna minna og var vel inni í
áhugamálum þeirra og þankagangi
þó svo að við byggjum oft langt í
burtu. Hún á mikið þakklæti skilið
fyrir allt það sem hún hefur verið fyr-
ir börnin mín og ég veit að hún mun
halda áfram að passa þau úr fjarlægð
eins og hún hefur alltaf gert.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum,
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Fanney Kr. Hermannsdóttir.
Elsku amma okkar. Þú varst alltaf
svo ótrúlega góð við okkur og alla þá
sem þú umgekkst. Við elskum þig svo
mikið. Sú tilhugsun að lifa án þín, að
stofna okkar eigin fjölskyldur án
þess að hafa þig og allan þann stuðn-
ing og ást sem þú veittir hræðir okk-
ur.
Þegar við hugsum um þig og
hversu góð amma þú varst rifjast upp
margar yndislegar minningar úr
Stapaselinu. Þegar við systkinin
fengum að gista hjá ykkur afa dekr-
aðir þú við okkur og gerðir allt sem
þú gast til að Stapaselið væri okkur
sem annað heimili – sem það er og
mun alltaf vera. Eins og við sögðum
þér svo oft, þá er „ömmuspaghettíið“
uppáhaldsmaturinn okkar. Við mun-
um aldrei gleyma þessum stundum.
Það skipti engu máli hversu veik
þú varst, þú eyddir alltaf meiri tíma í
að hafa áhyggjur af okkur heldur en
eigin ógæfu. Það er erfitt að sam-
þykkja að svona góð og heilbrigð
kona eins og þú sé tekin frá okkur á
hátindi lífsins. Þið afi voruð svo full-
komin hjón, ástfangin alveg fram á
síðustu stundu. Með þig sem fyrir-
mynd förum við út í lífið fullviss um
að okkur muni ganga vel. Við elskum
þig ávallt.
Þín barnabörn,
Sigurjón, Silvá og Alexandra.
Elsku systir okkar, Æja, er dáin.
Hún var elst af sex systrum, eldri
eru tveir bræður, en foreldrar okkar
eignuðust dreng sem dó rétt eftir
fæðingu. Æja var í orðsins fyllstu
merkingu stóra systir okkar. Alltaf
gátum við leitað til hennar, bæði þeg-
ar hún var heima og eftir að hún flutti
að heiman. Faðmurinn og heimilið
þeirra hjóna var okkur alltaf opið.
Sýndi hún okkur það hversu fjöl-
skyldan var mikils virði að hún vildi
að við hittumst öll jól og ættum stund
saman.
Lengi vel bjuggu Æja og Nobbi í
Þýskalandi, höfðu þau alltaf sterkar
taugar til landsins og talaði hún
þýskuna eins og móðurmálið.
Allt sitt líf var Æja mjög hraust.
Hún kenndi sér aldrei meins, þess
vegna kom það eins og þruma úr
heiðskíru lofti þegar hún greindist
með illkynja sjúkdóm sem að lokum
sigraði hana. Aðdáunarvert var að
fylgjast með hversu hetjulega hún
barðist í veikindum sínum. Sem
dæmi um það var sama hvenær hún
var spurð um líðan, alltaf var svarið:
„Mér líður ágætlega, ég finn hvergi
til.“ Með því að svara okkur svona
sýndi hún okkur hinum hversu sterk
og dugleg hún var og ekki vildi hún
að við hefðum áhyggjur af sér. Allan
Aðalbjörg Kristjánsdóttir
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson þýddi.)
Elsku amma, við söknum
þín svo ægilega mikið. Við
munum aldrei gleyma
hversu góð þú varst við okk-
ur og hversu gott var að
koma til ykkar afa í Stapa-
selið.
Ástarkveðjur,
Aðalbjörg, Hermann,
Sölvi og Sigurbjörg.
HINSTA KVEÐJA
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800