Morgunblaðið - 11.08.2008, Blaðsíða 29

GEORGE W. Bush Bandaríkjaforseti var í Peking um helgina að fylgj-
ast með samlöndum sínum í íþróttum og styðja þá, m.a. körfuboltaliðið.
Bush virtist einnig hafa mikinn áhuga á strandblaki kvenna, líkt og
margir karlmenn hafa um allan heim, og veitti blakleikmönnunum Kerri
Walsh og Misty May-Treanor mikinn stuðning, eins og meðfylgjandi
myndir sýna. Bush sýndi glæsileg tilþrif með blakboltann og var einnig
svo elskulegur að dusta sandinn af rassinum á May-Treanor. Ekki fylgir
sögunni hvar eiginkona Bush, Laura, var á meðan á þessu stóð. Kannski
var hún að fylgjast með strandblaki karla? helgisnaer@mbl.is
Þægileg
embættisstörf
Reuters
Sandinn af Bush Bandaríkjaforseti þurrkar sand af bakhluta strand-
blakskempunnar Misty May-Treanor og Kerri Walsh fylgist með. May-
Treanor mun hafa beðið Bush um þennan greiða.
Gangi þér vel Bush faðmar Walsh
og óskar gengis í Peking.
Sending Bush gefur boltann.
Gef mér krumlu Bush og May-
Treanor sátt við sitt.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. ÁGÚST 2008 29
HANN stóð á sviðinu eins og veiði-
maður á árbakka, beitti gítarnum í
stangar stað og hafði ákveðið að
hnýta aðrar og blárri flugur en
venjulega. Það beit á, en ekki í
hverju kasti.
Þeir gestir í Egilshöll sem höfðu
gert sér vonir um að sjá og heyra
rokkgoð flytja yfirlit yfir smella-
feril sinn urðu fyrir vonbrigðum.
Smellirnir voru í rauninni aðeins
tveir í bláenda tónleikanna. Eric
Clapton lét sig hafa það að reyna
að grafa eftir gamalli tilfinningu í
brúðkaupsballöðunni „Wonderful
Tonight“ og finna þungann í
„Cocaine“. Fyrir þetta lítilræði
voru tólfþúsund gestir þakklátir.
En ef við einblínum ekki á það
sem tónleikarnir voru ekki, heldur
á það sem þeir voru, fengu unn-
endur blúsmannsins Erics Clapton
sitthvað fyrir sinn snúð. Efnis-
skráin var í heild lofgjörð hans til
þeirrar tónlistar sem snart hann
fyrst sem ungan dreng og hefur
síðan verið, með hléum, gangráður
hjartans. Þannig átti Robert John-
son a.m.k. þrjú lög á efnisskránni.
Í vægðarlausri sjálfsævisögu
sinni segir hann að þegar hann
heyrði blústónlist var það eins og
að vera „kynntur að nýju fyrir ein-
hverju sem ég þegar þekkti,
kannski úr öðru og fyrra lífi“.
Blússtandardar eins og „Key To
the Highway“ og „Hoochie Coochie
Man“ voru tilþrifalítil upphitun, en
þegar „Outside Woman Blues“ tók
flugið var Clapton orðinn heitur og
ákaflega sveittur, eins og almennir
gestir í þessum óboðlega tónleika-
sal, þar sem allt of seint og illa var
brugðist við súrefnisleysi og kæf-
andi mollu. Í fimm lögum sat hann
á stól, fyrst með kassagítar og síð-
an Fenderinn og náði sér á klass-
ískt strik með „Driftin’“, „Nobody
Knows You“, „Travelling Riverside
Blues“ og hið gullfallega „Running
On Faith“. Svo stóð hann upp, sló í
klárinn og hellti sér í „Motherless
Children“, „Little Queen of Spad-
es“ og „Before You Accuse Me“.
Flutningur þessara laga, og upp-
klappslagsins, „Crossroads“, var
frekar hefðbundinn, en traustur og
innlifaður og á stundum kviknaði
galdurinn sem Clapton getur fram-
ið. Inni á milli skutust hins vegar
frekar flöt og erindislaus rokk- og
popplög, sem vel hefði mátt skipta
út fyrir fleiri smelli.
Clapton virtist í góðu stuði og
skemmta sér vel, þótt hann á köfl-
um væri þreyttur og dasaður í hit-
anum. Hann talar aldrei mikið eða
lengi við áhorfendur á tónleikum
en þarna var hann blátt áfram,
sympatískur, brosmildur og hlýleg-
ur.
Sama verður ekki sagt um Doyle
Bramhall II, sem fékk furðu mikið
rými til að leysa hann af í bæði gít-
arleik og söng. Hann stóð eins og
drumbur með ullarhúfu og gaf lítið
af sér. Abe Laboriel jr. er orðinn
einn þekktasti trommari heims
sem liðsmaður Pauls McCartney.
Hann er fyrirferðarmikil mulnings-
vél við settið, fimur orkubolti með
sterk leiktilþrif en full breikóður
fyrir blústónlist. Bestur var sá
reyndi píanisti Chris Stainton sem
átti afbragðs innkomur, ekki síst í
fantasólói í „Cocaine“. Bassaleik-
arinn Willie Weeks var þéttur og
þokkafullar bakraddasöngkonur
augna- og eyrnayndi.
Clapton og hljómsveit léku í
rúmar 100 mínútur. Af einhverjum
ástæðum var lagalistinn styttur um
eitt lag, lag sem því miður mátti
ekki missa sig, hið magnaða Layla.
Þar snuðaði hann tónleikana um
hápunktinn sem þeir þörfnuðust
svo mjög.
Í heild einkenndust þeir af jafnri
fagmennsku sem gladdi og
skemmti en kom sjaldan á óvart.
Fjölmörgum kynslóðum gesta
verður þó eflaust minnisstætt að
hafa átt stefnumót við stórlaxinn í
hvíta blúsnum.
Fluguveiðar Eiríks bláa
Morgunblaðið/hag
Fagmennska Tónleikarnir einkenndust af fagmennsku sem gladdi en kom sjaldan á óvart.
Tónleikar
Egilshöll
Föstudaginn 8. ágúst 2008 kl. 20. Ellen
Kristjánsdóttir og stórfjölskyldu-
hljómsveit hitaði fallega upp með afar
stílblönduðu nýju efni.
Eric Clapton og hljómsveit
bbbmn
Árni Þórarinsson
FAST á hæla endurkomu fornleifa-
fræðingsins ævintýragjarna, Indiana
Jones, fylgir þriðja kvikmyndin í röð-
inni um múmíubanann Rick O’Conn-
ell (Brendan Fraser) og konu hans
Evelyn (leikin hér af Mariu Bello) en
nokkuð er um liðið síðan þetta Ind-
iana Jones-tilbrigði lét á sér kræla á
hvíta tjaldinu (fyrsta og önnur mynd-
in komu út árið 1999 og 2001).
Líkt og Indiana Jones er í eðli sínu
óður Spielbergs til B-ævintýramynda
má segja að Múmían: Gröf drekakeis-
arans snúi endanlega aftur til upp-
runans, enda er hér um að ræða
hreinræktaða B-mynd sem hirðir
hvorki um söguþráð né röklegt sam-
hengi. Málið er einfaldlega að hlaða
nógu miklu tíðarandakrydduðu og
framandi sjónarspili á skjáinn og
halda fjörinu gangandi.
Peningana hefur reyndar ekki
skort, ólíkt þeim B-myndum sem
hugtakið er upprunalega kennt við,
og fyrir vikið bregður ýmsum áhuga-
verðum kynjaverum fyrir á skjánum.
Í miðpunkti er illur keisari sem rís
upp frá dauðum eftir 2000 ára svefn,
en hann er lauslega byggður á keis-
aranum Qin Shi Huang sem lét smíða
sér gríðarmikinn leirher sem fór með
honum í gröfina, en aðeins hluti hers-
ins hefur verið grafinn upp af forn-
leifafræðingum.
Múmían 3 gerir sér mat úr þessum
sögulega efniviði og nýtir sér jafn-
framt sjónrænt útlit leirhersins
fræga í útfærslu á skrímslum mynd-
arinnar. Sú útfærsla er vel heppnuð,
líkt og aðrar tæknibrellur og almenn
umgjörð ævintýrisins en inni í allri
tölvugrafíkinni er talsvert tómahljóð.
Myndinni verður reyndar að telj-
ast það til tekna að hún tekur sjálfa
sig mátulega alvarlega. En söguþráð-
urinn minnir fyrir vikið á hraðspilaða
teiknimynd og jafnvel rökvísi æv-
intýramyndarinnar er ögrað í æði-
bunuganginum þar sem O’Connell-
fjölskyldan þeytist andstutt á milli
staða, frá Sjanghæ til Sjangri-La.
KVIKMYNDIR
Smárabíó, Laugarásbíó
og Sambíóin
Leikstjórn: Rob Cohen. Aðalhlutverk:
Brendan Fraser, Maria Bello, Jet Li og
John Hannah. Bandaríkin, 2008, 112
mín.
Múmían: Gröf drekakeisarans (The
Mummy: Tomb of the Dragon Emperor)
bbnnn
Á stökki Jet Li í loftköstunum, Brendan Fraser fylgist með.
Frá Sjanghæ
til Sjangri-La
Heiða Jóhannsdóttir