Morgunblaðið - 29.08.2008, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. ÁGÚST 2008 23
MINNINGAR
✝ Þóra AbigaelÞorvarð-
ardóttir fæddist í
Hafnarfirði 20.
ágúst 1922. Hún
lést á St. Jósefsspít-
ala 22. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Þor-
varður Þorvarð-
arson, f. á Jófríð-
arstöðum 31.
október 1893, d. 1.
júlí 1963 og Geir-
þrúður Þórð-
ardóttir, f. á Sveins-
eyri í Dýrafirði 31. janúar 1893,
d. 10. febrúar 1967. Systkini Þóru
eru Elín, f. 1921, Kristín, f. 1924,
Júlíönnu Jónsdóttur, þau eiga
einn son.
Þóra giftist 26. desember 1962
Gunnari Kristni Jósteinssyni frá
Stokkseyri, f. 21. nóvember 1927.
Dóttir þeirra er Hafdís Abigael, f.
18. október 1961, gift Garðari S.
Gunnarssyni, f. 4. apríl 1959.
Börn þeirra eru 1) Kristinn Þór, f.
31. júlí 1983, sambýliskona
Sandra Karen Káradóttir, 2)
Ágúst Bjarni, f. 29. september
1987, unnusta Sunna Árnadóttir,
og 3) Þóra Björg Abigael, f. 10.
nóvember 1994.
Þóra vann lengst af á dagheim-
ilum og gæsluvöllum Hafn-
arfjarðarbæjar, ýmist sem mat-
ráðskona eða við gæslu barna.
Síðustu starfsárin var hún mat-
ráðskona á leikskólanum Smára-
lundi til ársins 1988.
Útför Þóru Abigael fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Þorgerður, f. 1925,
d. 1981, Þorvarður,
f. 1927, og Þórður
Jón, f. 1933, d. 1991.
Sonur Þóru og
Halldórs Sigurðs-
sonar er Hafsteinn
Viðar, f. 9. nóvember
1948, kvæntur Erlu
S. Engilbertsdóttur,
f. 22. október 1948,
þau eiga þrjú börn 1)
Önnu Maríu, f. 8.
apríl 1966, gift Ein-
ari Aðalsteinssyni,
þau eiga þrjú börn,
2) Halldór Viðar, f. 4. janúar
1973, hann 2 börn og 3) Eng-
ilbert, f. 12. maí 1976, kvæntur
Nú er tengdamóðir mín, Þóra Þor-
varðar, látin 86 ára að aldri. Það er af
mörgu að taka þegar litið er yfir ævi
konu eins og Þóru. Heimili Þóru og
Gunnars var lengst af á Hringbraut
70 og þangað kom ég fyrst í heim-
sókn á sunnudagseftirmiðdegi
haustið 1982 þegar ég hafði kynnst
dóttur þeirra hjóna, Hafdísi. Mér var
vel tekið af þeim hjónum og mynd-
aðist vinátta sem aldrei bar skugga
á. Mér var að sjálfsögðu boðið í kaffi
og tertur en þannig var það alltaf á
heimili þeirra á sunnudögum, nánast
kaffihlaðborð fyrir ættingja og vini.
Þóru þótti gaman að fá fólk í heim-
sókn og hafði lítið fyrir því að töfra
fram tertur, brauðrétti og annað
góðgæti.
Á jóladag var alltaf þéttsetið af
frændfólki og vinum á Hringbraut-
inni í jólakaffi en Þóru þótti það stór
partur af hátíðinni að fá alla þá sem
næst henni stóðu í heimsókn.
Þóra hafði gaman af því að ferðast
og kom hún með okkur Hafdísi og
börnunum í nokkrar ógleymanlegar
ferðir til sólarlanda. Í borgarferðum
sem hún hafði einnig gaman af var
hún ótrúlega klók að finna flottan
fatnað enda konan alltaf hreint ótrú-
lega smart til fara.
Þóra var mjög hreinskiptin kona,
sagði hlutina umbúðalaust. Stundum
fannst mér hún óþægilega hreinskil-
in og er ekki viss um að allir hafi
kunnað að meta þennan eiginleika þó
svo að ég hafi gert það.
Fyrir okkur Hafdísi voru Gunnar
og Þóra einstök afi og amma sem
fylgdust vel með öllu sem börn okkar
tóku sér fyrir hendur og ávallt komin
til að styrkja og styðja hvort heldur
var í námi eða leik.
Síðustu ár meðan heilsan leyfði
var Þóra í dagvistun á Hrafnistu þar
sem hún naut sín vel við handavinnu,
dans og annað félagsstarf.
Þóra flutti í þjónustuíbúð á Höfn á
Sólvangsveginum fyrir réttum
tveimur árum en fékk því miður ekki
notið þess sem skyldi sökum veik-
inda.
Það má segja að síðastliðin tíu ár
hafi verið Þóru á margan hátt erfið,
fyrst vegna veikinda Gunnars og síð-
ar hennar sjálfrar. Það rofaði þó til á
milli og fór hún með okkur Hafdísi,
Þóru nöfnu sinni, Hafsteini syni sín-
um og Erlu tengdadóttur sinni til
Tenerife fyrir tveimur árum og var
sú ferð ógleymanleg fyrir okkur öll.
Síðastliðið ár var Þóru mjög erfitt,
nánast lega á sjúkrahúsi allan tím-
ann. Þá sást best hversu sterkan
persónuleika hún hafði að geyma,
aldrei brast hana kjark heldur var
stefnan alltaf sú að ná heilsu og fara
heim á Sólvangsveginn.
Hafdís dóttir hennar stóð þétt við
hlið móður sinnar í þessum erfiðleik-
um og annaðist hana af slíkri alúð að
eftir var tekið.
Þóra mín, það er svo margs að
minnast sem ekki er hægt að telja
upp hér, þú varst mér ekki aðeins
tengdamóðir heldur einstakur vinur.
Það verður seint þakkað fyrir allan
þann velvilja og öll þau elskulegheit
sem þú sýndir mér. Ég mun alltaf
minnast þín með hlýhug og þakklæti.
Guð geymi þig kæra tengdamamma.
Þinn tengdasonur
Garðar Smári.
Elsku amma.
Það er svo ótrúlega skrýtið að þú
sért farin frá okkur. Við eigum svo
margar góðar minningar saman sem
upp koma þegar ég hugsa um þig.
Það er ekki pláss fyrir þær allar hér.
Í meira en ár hefurðu barist við erf-
iðan sjúkdóm en gafst samt aldrei
upp. Þú stóðst þig eins og hetja og
aldrei var neinn bilbug að finna á þér
þó svo að þú hafir eðlilega verið orðin
mjög þreytt á þessu undir það síð-
asta. Þú komst yfir ótrúlegustu
hindranir í veikindunum og varst
alltaf að bíða eftir að fá heilsu til þess
að geta komist aftur heim. Heilsuna
fékkstu því miður ekki aftur. Þú
þoldir ekki að vera veik og geta ekk-
ert gert.
Ólíkt mörgum gerðirðu ótrúlega
margt þrátt fyrir heilsuleysið. Alltaf
tókstu á móti okkur á spítalanum sí-
brosandi og stutt í grínið. Þú lofaðir
að ef þú kæmist heim myndirðu
bjóða mér í uppáhaldsmatinn minn
sem er kjötsúpan þín. Þó svo að það
hafi verið ljóst að þú myndir ekki
búa aftur heima sveikstu ekki loforð-
ið. Fyrir tveimur vikum fórstu heim
með snúrurnar í eftirdragi eldaðir
kjötsúpu með hjálp mömmu og
bauðst okkur í mat. Sú minning er
dýrmæt. Sem betur fer er mamma
alveg eins og þú, dugleg, hjálpsöm,
sterk og hlý.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Valdimar Briem.)
Amma, þú sagðir alltaf við mig:
„Ágúst, ekki sofna á verðinum.“
Þessa setningu mun ég alltaf hafa til
hliðsjónar, hvort sem það á við fót-
boltann, námið eða annað sem ég tek
mér fyrir hendur í lífinu.
Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig í tuttugu og eitt ár og okkur
Sunnu í þau þrjú ár sem við höfum
verið saman, þú varst svo ánægð
með hana. Hún saknar þín mikið. Ég
mun alltaf sakna þín og aldrei
gleyma þér.
Þinn
Ágúst Bjarni og Sunna.
Elsku amma.
Þetta eru erfið orð að skrifa og ég
veit ekki hvernig ég á að byrja. Ég
sakna þín sárt og söknuðurinn virð-
ist verða meiri og meiri með hverjum
deginum sem líður. Eftir standa ótal
minningar, minningarnar okkar.
Stærsta minningin mín verður þó
ávallt um konu sem gaf mér 25 ár af
ævi sinni, alltaf boðin og búin að
hjálpa og leiðbeina. Mér líður eins og
ég hafi glatað einhverju af sjálfum
mér. Elsku amma, þú átt stóran
hluta af mér og ég vona að ég nái að
tileinka mér alla þá góðu eiginleika
sem þú hafðir, ég vona að ég sé á
réttri leið. Ég er þakklátur fyrir allt
sem þú gafst mér, ég er þakklátur
fyrir þig og ber stoltur nafnið þitt.
Ég veit að Sandra Karen saknar
þín líka. Hún minnist þess hversu
fjörug þú varst þegar hún var að
kynnast mér. Við erum einstaklega
hamingjusöm með að þú gast komið
og séð heimilið okkar áður en heilsan
hvarf, það skiptir okkur miklu máli.
Það tekur stór fjölskylda á móti
þér núna og þar efast ég ekki um að
hann afi sé fremstur í flokki. Þangað
til við hittumst á ný vil ég kveðja þig
með sálmi sem ég veit að okkur báð-
um finnst fallegur. Ég held ég hafi
einmitt heyrt hann fyrst þegar ég
var lítill í heimsókn á Hringbraut-
inni. Takk fyrir allt elsku amma.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Kristinn Þór.
Elsku amma mín, ég bara get ekki
trúað því að þú sért farin frá okkur.
Svo skrítin tilfinning sem er alveg
ólýsanleg, að heyra ekki í þér á
hverjum degi. Við eigum svo margar
minningaperlur saman. Þegar ég var
5 ára að ráðskast, þegar afi var svo
veikur og klæddi sig vitlaust í fötin
og ég var alltaf að hjálpa þér að
klæða hann í þau rétt. Ég saknaði
hans svo rosalega þegar hann lést
2002 og sakna hans enn. Þú og afi
studduð okkur krakkana í öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur, ég get
bara ekki lýst því hversu mikið ég
sakna þín. Svo þegar við fórum til
Tenerife haustið 2006 ásamt
mömmu, pabba, Hafsteini og Erlu,
þér fannst það nú ekki leiðinlegt að
fara í búðir með henni mömmu og
baða þig í sólinni.
Ég hélt bara að þú mundir lifa
miklu lengur og ná heilsu og þú áttir
þér alltaf takmark, ætlaðir að kom-
ast í stúdentaveisluna hans Ágústs
bróður um jólin, en það gastu ekki
gert. Við komum bara til þín með
fiðlu- og flautuleik, ég spilaði fyrir
þig jólalög á þverflautuna mína. Þér
fannst það svo fallegt. Mér fannst
samt svo frábært að þú komst í ferm-
inguna mína nú í vor.
Amma mín, ég sakna þín svo. Ég
get bara ekki sett meira á blað. Ég
ylja mér bara við allar þessar minn-
ingaperlur, stórar sem smáar.
Ég elska þig, Guð geymi þig,
amma mín besta.
Þín
Þóra Björg Abigael.
Amma Þóra, nú ertu farin frá okk-
ur. Þegar svona tímar koma fer mað-
ur að hugsa til þeirra góðu stunda
sem við áttum saman.
Þegar ég sit hér og rifja upp fyrstu
minningar mínar með þér fer ég að
hugsa um þá tíma sem við áttum
saman á róló sem þú vannst á þegar
ég var smápolli. Man ég þá að þú
sendir okkur krakkana út að mála.
En í raun vorum við ekki að mála,
heldur settir þú vatn í fötu og sann-
færðir okkur um að við værum að
mála svæði. Lögðum við mikið kapp
á að mála eins og við ættum lífið að
leysa. Alltaf tókst þér að sannfæra
okkur um að byrja aftur og aftur.
Amma mín, ætíð stóðst þú vaktina
á jóladag. Fastir liðir eins og venju-
lega, allir mættu í kaffi á jóladag.
Man ég alltaf hve mikið ég hlakkaði
til að fá horn hjá þér, heitu hornin í
jólakaffinu með heimalöguðu kakó-
inu þínu komu mér alltaf í jólaskap.
Þegar ég sit hér og hugsa um tíma
okkar er það mér ofarlega í huga að
þeir hefðu mátt vera fleiri og var
maður ekki nógu duglegur að heim-
sækja þig en því getur maður ekki
breytt núna. Ég er samt ánægður að
við náðum að fagna saman afmæli
þínu áður en þú fórst frá okkur og
veit ég að Brynjar sonur minn er
glaður að hafa kíkt á þig þar og kvatt
þig.
Amma mín, þegar þú varst á spít-
alanum ákváðum við að ég myndi
bjóða þér í hreindýr þegar þú næðir
þér en því miður náðum við þeim
tíma ekki. Man ég eftir síðasta sam-
tali okkar en þá sagðir þú að ég
mætti endilega sækja þig á mótor-
hjóli mínu í matarboðið, það hefði ef-
laust verið gaman.
Ætla ég ekki að hafa þetta lengra,
amma mín, og vona ég að þér líði vel
þar sem þú ert núna.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Engilbert Hafsteinsson (Betti.)
Nú er sú stund runnin upp hjá
Þóru sem bíður okkar allra. En samt
þegar þessi stund rennur upp þá
gerist það eitthvað svo óvænt og
slær okkur öll. Í nokkurn tíma viss-
um við hvert stefndi en samt voru
viðbrögðin við setningunni „Hún
Þóra er dáin“ slík að okkur setti
hljóð og töldum að andlát hennar
myndi ekki bera að svo fljótt. Á þess-
ari stundu rifjast minningarnar upp
þar sem í bernsku minni voru heim-
sóknir tíðar í Hafnarfjörð, á heimili
Þóru við Hringbrautina, og þær voru
heldur ekki fáar heimsóknir Þóru,
Gunnars og Hafdísar í foreldrahús
mín. Einnig sitja eftir í huganum
kaffiboðin hjá Þóru á jóladag í mörg
ár þar sem boðið var upp á heitt
súkkulaði og kökur. Þóra var mikið
fyrir bakstur og hjá henni var gott
meðlæti. Þegar ég sagði norskri vin-
konu frá andláti Þóru, þá svaraði hún
um hæl „Ég heimsótti Þóru þegar ég
kom með mömmu til Íslands og hún
bakaði svo góðar pönnukökur. Hún
var góð kona“. Þessi orð frá Noregi
segja margt um Þóru. Það er líka
þannig að ýmislegt úr bernskuminn-
ingum mínum mun ætíð tengjast
Þóru og má þar meðal annars nefna
að þegar ég var settur í leikskóla þá
var það í leikskóla sem mágkona
Þóru rak. Þannig að ekki get ég
hugsað til leikskólaára minna án
þess að tengja Þóru við það tímabil.
Eftir að við Karitas stofnuðum heim-
ili hefur heimsóknunum í erli dags-
ins farið fækkandi. En alltaf fannst
okkur Þóra þurfa að vera meðal okk-
ar þegar eitthvað sérstakt stóð til.
Má þá nefna brúðkaup okkar og
skírnir dætra okkar. Við hittum
Þóru síðast í fermingarveislu nöfnu
sinnar og dótturdóttur, hinn 30.
mars síðastliðinn. Okkur fannst Þóra
bera sig vel þrátt fyrir veikindin og
tók hún fullan þátt í veisluhöldunum.
Ekki óraði okkur fyrir því þá að það
yrði okkar síðasta stund saman á
þessu tilverustigi. En við lifum í
þeirri trú að á síðari tímum liggi leið-
ir okkar saman á ný. Elsku Hafdís,
Garðar, Hafsteinn, Erla, barnabörn
og barnabarnabörn, við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð og drúpum
höfði í minningu góðrar konu. Við
vitum að söknuður ykkar er mikill en
með tímanum mun söknuðurinn
breytast í ljúfa minningu um góða
konu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Örn og Karitas.
Þóra Abigael
Þorvarðardóttir
Elsku ömm-
umamman mín, elsku
hjartagullið mitt. Í
dag hefðirðu átt af-
mæli og er það átakanlega erfitt að
halda upp á daginn án aðalmann-
eskjunnar í lífi okkar hinna. Ég
sagði eitt sinn að þegar dagur þinn
rynni upp þá færi ég með. Þú hlóst
og sagðir hvaða vitleysa, þú yrðir
hvíldinni fegin, það dæju allir ein-
hvern tímann. En þegar sá dagur
rann upp, þvílíkt högg.
Eitt get ég sagt þér, kelli mín, að
ég sakna þín er ég geng fram hjá
gamalli konu og svip þinn í henni í
hvert skipti ég finn.
Ég sakna þín er ég græt mig í
svefn, slæðan þín með lyktinni þinni
enga huggun ég finn.
Ég saknaði þín er Hannes litli
sparkaði í maga mínum en á sama
tíma líf þitt fjaraði út.
Ég sakna þín er ég geng í inni-
skónum þínum og reyni að finna þig
mér við hlið.
Ég sakna þín er ég hlusta á
gömlu lögin þín og mér finnst ég
heyra þig syngja með hátt og skýrt.
Ég sakna þín er ég horfi á fjöl-
skyldumyndir á veggjum, þú blasir
mér við á annarri hvorri mynd.
Svava Sigurrós
Hannesdóttir
✝ Svava SigurrósHannesdóttir
fæddist í Keflavík
29. ágúst 1914. Hún
lést á St. Jósefsspít-
ala 17. janúar síð-
astliðinn og var út-
för hennar gerð frá
Bústaðakirkju 28.
janúar.
Ég sakna þín er ég
baka ömmupönnukök-
ur á sunnudögum og
uppskriftirnar þínar í
öllum hillum mér
blasa við.
Ég sakna að hlæja
með þér með girnileg-
an rjómaís á sætum
sumardegi, þú brostir
mér við.
Ég sakna þess að
finna hlýjar hendur
þínar, alla þína ást
fann ég hjá þér.
Ég sakna þess að
heyra þig skynja að mig vantaði þig.
Ég sakna að heyra rödd þína
blíðu kalla á mig.
Ég sakna að taka utan um þig og
finna góðu lyktina af þér.
Ég sakna þín er við keyrðum
þingvallarhringinn og minningarnar
blítt snertu þér við.
Ég sakna að horfa á þig taka síð-
degislúrinn, á þig anda og hrjóta, ég
vissi að þú varst til fyrir mig. Ég
sakna að vera saman, bara vera
með þér.
Ég sakna að búa ekki saman með
afa, Trygg og þér.
Ég sakna þín á tyllidögum að
gefa þér ekki hlýja flík eða konfekt-
mola, þá gladdistu og hjartað tók
kipp.
Elsku amma, ég mun gera mér
dagamun og baka pönnukökurnar
þínar rétt eins og þú værir mér við
hlið. Ég mun ávallt minnast þín á
vörum mínum og í hjarta mínu og
ég vonast eftir að sjá þig í draumum
mínum, því ég mun alltaf leita að
þér. Þín að eilífu,
Hulda.