Morgunblaðið - 16.09.2008, Page 26

Morgunblaðið - 16.09.2008, Page 26
26 ÞRIÐJUDAGUR 16. SEPTEMBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Ari Benjamíns-son bifreiða- stjóri fæddist í Grænuborg í Vog- um á Vatnsleysu- strönd 15.11. 1917. Hann lést á St. Jós- epsspítala í Hafn- arfirði 6. sept- ember síðastliðinn. Foreldrar hans voru Benjamín Halldórsson, f. 26.2. 1882, d. 19.3. 1957 og Þuríður Ingibjörg Hall- grímsdóttir, f. 13.8.1884, d. 19.3. 1957. Systkini Ara eru Soffía Guðrún, f. 7.2. 1911, d. 28.6. 2000, Ingvar, f. 1916, d. 1927, Margrét, f. 1919, d. 1921, Magnús, f. 14.11. 1922, d. 16.10. 2007, Guðrún, f. 29.6. 1925, d. 2.5. 2007, Ingvar Bjarni, f. 4.1. 1927, d. 28.9. 2001 og Hallbjörn Pétur, f. 5.12. 1928. Ari giftist 15.11. 1947 Sigríði Ólafsdóttur, f. 26.12. 1926 og eignuðust þau fjögur börn. Þau eru: 1) Sóldís læknaritari, f. 21.2. 1948, maki Jóhannes Harðarson framkvæmdastjóri, f. 20.12. 1947. Börn þeirra eru a) Ari Viðar, f. 12.11. 1965, maki Gyða Thorla- eru Eneka Aris, f. 25.12. 2000 og Myrkvi, f. 2.11. 2006, og b) Silja Ósk Georgsdóttir, f. 24.10. 1984, maki Sigurgeir Valgeirsson, f. 29.10. 1983, barn þeirra er Sara Dís, f. 18.9. 2006. 4) Draumey rit- höfundur og kennari í Svíþjóð, f. 21.3. 1960, maki Lars Nyström verkfræðingur, f. 21.2. 1960. Börn Draumeyjar frá fyrra hjónabandi Sunna Dís Másdóttir, f. 24.9. 1983 og Máni Steinn Más- son, f. 25.8. 1987. Ari gekk í barnaskóla í Vog- unum, tók þátt í þeim störfum sem til féllu á Stóra-Knarrarnesi á Vatnsleysuströnd þar sem hann ólst upp, fór í róðra og var í vega- vinnu, m.a. í Bretavinnunni sem þá var. Hann tók bílpróf og meirapróf og vann um skeið við vörubílaakstur. Upp úr tvítugu fluttist Ari til Hafnarfjarðar þar sem hann gerðist leigubílstjóri í yfir 50 ár. Ari keyrði fyrst hjá Bílastöð Sæbergs í Hafnarfirði og var einn af stofnendum Nýju bílstöðvarinnar við Strandgötu. Þar á eftir keyrði hann hjá Bif- reiðastöð Hafnarfjarðar á Reykjavíkurvegi, þar sem hann starfaði allt fram til 75 ára aldurs þegar hann varð að hætta sökum aldurs. Ari verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13. cius Guðjónsdóttir, f. 25.4. 1978. Börn þeirra eru Hekla, f. 6.4. 1999, Arna Hlín, f. 28.9. 2004 og Birk- ir Orri, f. 6.6. 2005, og b) Hörður Smári, f. 24.7. 1976, maki Borgný Katr- ínardóttir, f. 28.2. 1980. 2) Ólafur tæknifræðingur, f. 28.3. 1950, maki Agnes Arthúrsdóttir leikskólakennari, f. 14.9. 1950. Börn þeirra eru a) Sigríður, f. 21.3. 1980, maki Bernharður Marzel- líus Guðmundsson, f. 21.8. 1980, börn þeirra eru Ólöf María, f. 1.1. 2004 og Arnar Guðni, f. 19.7. 2006, b) Arthúr, f. 11.6. 1983 og c) Gauti Rafn, f. 27.7. 1987. Áður átti Ólafur Írisi, f. 14.9. 1977. 3) Ingibjörg Þuríður skrif- stofumaður, f. 5.5. 1957, maki Guðmundur Sigurjónsson rann- sóknarlögreglumaður, f. 7.7. 1948. Barn þeirra er Ragnheiður, f. 18.6. 1990. Áður átti Ingibjörg a) Heiðar Örn Kristjánsson, f. 7.9. 1974, maki Linda Sigurjóns- dóttir, f. 14.3. 1973, börn þeirra Hann pabbi okkar ástkæri er sofnaður sínum hinsta svefni. Kallið er komið. Falleg sál og kærleiks- ríkur faðir hefur hlotið kærkomna hvíld. Allt lífið höfum við haft tryggan aðgang að honum og allt lífið höfum við vitað að sú stund kæmi að samverustundirnar tækju enda. Samt stöndum við nú meyr og lútum höfði. Eins og blóm sem gleymst hefur að vökva. Þegar við skyggnumst inn í hjarta okkar vitum við þó að það sem áður var gleði okkar er það sama og nú veldur okkur sorg. Öll ástúðlegu orðin og þéttu faðmlögin. Vinarþelið í hlýja og hreina hjart- anu, umhyggjusemin í stóru og dreymnu augunum. Við sannreyn- um orð Kahlils Gibrans í Spámann- inum þegar hann segir að „sorgin og gleðin ferðast saman að húsi þínu, og þegar önnur situr við borð þitt, sefur hin í rúmi þínu“. Söknuðurinn er mikill en þakk- lætið enn meira. Þakklætið fyrir það friðsæla og trygga skjól sem pabbi var okkur alla barnæskuna. Fyrir að hafa alltaf verið til staðar fyrir okkur með rólyndi sínu, stað- festu og nærgætni þegar við þurft- um á því að halda á unglingsárum okkar og umbrotasömum tímum eftir að við fluttum að heiman. Fyr- ir umburðarlyndi hans, hjálpsemi og höfðingsskap, heima og heiman. Þótt við legðumst öll á eitt systkinin ættum við í erfiðleikum með að minnast þeirrar stundar að pabbi skipti skapi. Slíkt var jafnaðargeð hans og umburðarlyndi. Nú þegar árin laumast yfir okkur eitt af öðru skiljum við betur og betur hvílíka mannkosti pabbi hafði. Jákvæða hugarfarið og glaðlyndið eru þeir þættir sem ekki síst standa upp úr, jafnt sem dýrmæt minning og ekki síður sem eftirbreytniverðir eiginleikar. Óendanleg bjartsýnin og staðföst trúin á að allt færi æv- inlega á besta veg. Kímnin og glað- værðin sem svo oft laumaði sér inn í tilsvörin á góðum stundum. Allir orðaleikirnir, öll hnyttnu orðasam- böndin, gömul og frumsamin, allir sniðugu útúrsnúningarnir. Það var fátt sem ekki mátti finna spaugilega hlið á. Næmi pabba fyrir margbreyti- leika og möguleikum tungumálsins birtist ekki síður í því hve ljóð- elskur hann var. Hann kunni utan- bókar kynstrin öll af kveðskap stór- skáldanna. Oft fengum við að heyra ljóðlínur og vísur þegar fundum bar saman og í sjúkralegunni leyfði hann okkur að njóta ýmissa vísu- brota og spakmæla sem leituðu á huga hans. Pabbi bar árin sín 90 vel. Þrátt fyrir blinduna sem hrjáði hann síð- ustu árin gekk hann reistur og tígu- legur í göngutúrunum sínum um götur Hafnarfjarðar. Alls staðar mætti hann velvild, hvergi var hon- um ofaukið. Meðfædd auðmýkt hans, nægjusemi og ljúf nærvera gerði að verkum að öllu samferða- fólki hans leið vel með honum. Hann hélt reisn sinni og þakklátu viðmóti allt fram á kveðjustund. Kallið er komið, hann pabbi okk- ar elskuríki er genginn á vit frið- sældar og hvílu. Margt er að syrgja og jafn margs að minnast og gleðj- ast yfir. Allar þær björtu og fallegu minningar eru sú næring sem mun vökva hjörtu okkar hér eftir. Sem smám saman mun gera okkur kleift að lyfta höfði á ný og brosa. Og vera þakklát fyrir. Sóldís, Ólafur, Ingibjörg og Draumey. Elsku pabbi minn. Ósköp virðast orðin allt í einu fátækleg og föl. Tungumálið allt sem þú og ég höf- um haft svo gaman af að toga og teygja, vefa úr ný orð, ný spakmæli, ný ljóð. Hvar fela sig töfrar þess í dag? Aldrei hef ég tekið mér hjart- fólgnari skrif á hendur en þessa kveðju til þín. Aldrei hefur mér reynst jafn erfitt að finna þér verð- ug orð. Ég hlusta eftir þeim en heyri ekkert – nema þennan djúpa óm sem býr í lífinu og nær út yfir dauðann. Sem umlykur allt. Þennan hreina og hljómmikla þakkaróð til þín. Þakka þér, pabbi minn, fyrir und- urljúfa og draumlíka samveru í þessari jarðvist. Ég er svo glöð að ég valdi einmitt ykkur mömmu til að alast upp hjá. Ég sé núna að það var engin tilviljun fremur en aðrir mikilvægir atburðir í lífi mínu. Takk fyrir hlýju þína og þolinmæði þegar þú hjálpaðir mér að koma röð og reglu á alla óþekku bókstafina þegar ég var sex ára. Takk fyrir að koma vitinu fyrir mig þegar ég var þrettán og þóttist vera fullorðin og vita betur en þú hvað mér væri fyr- ir bestu. Og takk fyrir trygga og trausta faðminn þinn. Bæði þegar ég var lítil pabbastelpa og óttaðist að grindverkið sem þú málaðir grænt yrði ef til vill ekki lengur grænt einn morguninn og líka eftir að ég var farin að reyna mína eigin vængi og átti það til að brotlenda. Þegar mér hafði lærst að grindverk heimsins eiga það til að bregða lit- um. Og að mesta list lífsins felst í að sættast á hverfulleikann ytra og leita í stöðugleikann innra. Á vit kyrrðar og kærleika, ljóss og ljóða. Og að veita öðrum hlutdeild í þeim auði. Eins og þú gerðir. Eitt uppáhaldsskálda þinna, Dav- íð Stefánsson, orti um eldinn. Um að sá sem ber eld í hjarta ylji og lýsi þótt hann deyi. Slíkur eldberi varst þú, pabbi minn. Sem yljaðir samferðafólki þínu með ástríkri ró- semd og hlýrri kímni. Sem lýstir því veg með lítillæti þínu, glaðlyndi og nægjusemi. Eldurinn þinn mun ávallt orna mér, í birtu og myrkri, vöku og draumi. Í minningum for- tíðar, hjartslætti nútíðar, draumum framtíðar. Allt í senn. Alla tíð. Alls staðar. Maðurinn er líf úr ljósi. Eins og börn að leik halda líf og dauði hvort um annars hönd, hlaupa hvort í annars skarð. Menn deyja til lífs, fæðast til dauða. Líf og dauði hvíla hvort í öðru. Þannig hljóðar óður minn til lífsins, staðföst trú mín, ljóð mitt til þín. Og í ljóðinu hvílir sál mín, sannfærð um ævarandi ná- vist þína, sannfærð um að ljósið lif- ir, sannfærð um eilíft líf. Því eins og þögnin er þáttur í orðinu er dauðinn þáttur í lífinu og myrkrið í ljósinu. Allt er það til hvort sem varurð okkar nemur það eða ekki. Allt í senn. Alla tíð. Alls staðar. „Trúðu á draum þinn, því að hann er hlið eilífðarinnar“ segir í Spámanninum. Og mig dreymir. Mig dreymir vor og rósir, bjarma og bros. Framar öðru dreymir mig þó að geta smám saman tileinkað mér þótt ekki væru nema örfáir mannkosta þinna, pabbi minn. Að geta speglað góðvildina í dreymnu augunum þínum. Og staðið undir því nafni sem þú ófst mér úr tungu- málinu kornabarni í vöggu. Þangað til við mætumst í ljósinu á ný. Draumey. Í dag kveðjum við tengdaföður minn, Ara Benjamínsson, sem lést hinn 6. september sl. Okkar sam- ferð hefur staðið í rúma fjóra ára- tugi. Þegar ég fór að venja komur mínar að Öldutúni 2 í Hafnarfirði þar sem Ari og Sigríður bjuggu á þeim árum ásamt börnum sínum, hefur þeim eflaust þótt drengurinn fullágengur í heimsóknum til Sól- dísar elstu dóttur þeirra enda bæði ung að árum. En Ari af sinni ljúf- mennsku og með sinni góðu nær- veru sýndi mér strax velvild og mynduðust traust og góð kynni með okkur sem styrktust er á ævina leið. Fljótlega eignuðumst við Sóldís eldri son okkar, sem skírður var í höfuðið á afa sínum – varð hann afa sínum og ömmu gleðigjafi og eina barnabarnið í 9 ár. Þessar heim- sóknir á Öldutúnið eru meðal mestu gæfuspora í mínu lífi. Ef finna ætti orð sem einkenndu þann mæta mann sem tengdafaðir minn var vil ég nota hógværð, hyggindi og jafnaðargeð. Aldrei man ég til að Ari skipti skapi eða hann byrsti sig við nokkurn mann, hann fór sínu fram með hægð, ljúf- mennsku og hyggindum. Ari fæddist og ólst upp á Vatns- leysuströnd, næstelstur átta systk- ina. Hann var ekki fjölorður um æsku sína en það var fróðlegt og áhugavert að fara um hans æsku- slóðir undir hans leiðsögn á 85 ára afmælinu hans. Í þessari dagsferð um Ströndina lýsti hann fyrir okk- ur, þótt hann væri orðinn mjög sjóndapur, búskaparháttum, sagði frá bæjarnöfnum, ábúendum og fólki sem þar hafði búið á hans æskuárum. Enn sakna ég þess að hafa ekki skráð eitthvað af því sem Ari fræddi okkur um í þessari ferð en það er gömul saga og ný að margur er fróðleikurinn sem glatast með þeim sem hverfa. Fyrir tvítugt fór Ari alfarinn að heiman og flutt- ist til Hafnarfjarðar – hóf þar störf sem bifreiðastjóri og varð það hans ævistarf. Lengst af starfaði hann sem leigubifreiðastjóri í Hafnar- firði, ákaflega farsæll í starfi og þekktur maður í bænum á bifreið- um sínum, ávallt skráðum G 386. En hans mikilvæga hlutverk í líf- inu var eins og flestra að vera heim- ilisfaðir og það rækti hann af mikilli kostgæfni, vann mikið og hélt vel utan um sitt fólk með hlýju og gleði. Ég minnist samræðna um stjórn- mál þegar ég hinn óstýriláti róttæki tengdasonur hélt ýmsu fram af litlum vísdómi – mynduðust þá skemmtilegar samræður þar sem hann virti skoðanir en svaraði með hógværum sterkum athugasemdum. Ari hafði gaman af öllum fróðleik og var ljóðelskur. Þjóðskáldin Davíð Stefánsson, Þorstein Erlingsson, Einar Benediktsson og slíkir voru hans menn, ljóð kaus hann sem bundin voru í form ríms og stuðla. Þótt síðustu tíu til fimmtán árin væru Ara erfið vegna sjóndepru og blindu undi hann hag sínum vel, hlustaði á hljóðbækur og útvarp, fór í daglegar gönguferðir og við ræddi aldraða kunningja sína í Firðinum. Ég veit að það mun ylja í hugum þeirra sem minnast Ara Benjamíns- sonar um langan aldur. Ég þakka okkar löngu og góðu samferð. Jóhannes Harðarson. Elsku afi minn. Það er skrýtið að ætla að kveðja þig með örfáum orðum, sem eru aldrei nægilega stór til að ná utan um það sem hjartað finnur. Þú hefðir samt verið fyrsti maðurinn til að segja mér að það geri ekki mikið til; er á meðan er og það er augna- blikið sem skiptir máli. Augnablikin sem líða hjá núna eru ljúfsár, sorg verður að léttri móðu sem byrgir mér sýn. Það sem ég sé í gegnum hana, eins og logandi kyndla, er þakklæti. Það er svo margt að vera þakklátur fyrir, þegar maður hefur fengið að eiga svona stórkostlegan mann. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að eiga þig að svona lengi. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að vera lítil stelpa á Svöluhrauni, fengið að hjúfra mig saman í afastól í sjón- varpsherberginu og ræða leyndar- dóma kvenkynsins úti í bíl; hvernig það gæti mögulega tekið heilar fimmtán mínútur að setja á sig varalit. Seinna tók það mig líka fimmtán mínútur að setja á mig varalit, ég skildi leyndardóminn, og þú varst enn jafn þolinmóður og þegar við biðum eftir ömmu fyrir svo löngu síðan. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að eldast, ennþá afastelpa, og kynn- ast þér ennþá betur. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að baða mig í hlýjunni sem frá þér stafaði og njóta jákvæðninnar sem einkenndi þig. Ég er líka þakklát fyrir að hafa fengið halda hendinni þinni í lóf- anum mínum, fyrir svo fáum dög- um, eins og mín hvíldi einu sinni í þínum. Að hafa fengið að segja þér hvað ég var að hugsa, hvað mig dreymdi um, hvað mig langaði að gera og fá bros til baka. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að styðja þig, eins og þú studdir mig. Mest af öllu er ég þakklát fyrir hláturinn sem sveif alltaf yfir, rétt innan seilingar. Þú sagðir það sjálf- ur, afi minn, þegar ég heimsótti þig á spítalann fyrir rúmum mánuði. Við hlógum og við grínuðumst og þú slettir ensku og sagðir „djók!“ og rakst upp hlátursroku. Þá hló ég líka. Ég dáðist að þér fyrir að geta verið svona jákvæður og glaðlynd- ur, þrátt fyrir veikindin. Þá horfð- irðu á mig, grafalvarlegur, og sagð- ir að það yrði maður að vera – á meðan það er hægt. Þú kenndir mér að það er svo til alltaf hægt. Að hafa jafnaðargeð og að gefa án þess að gera kröfu um að fá til baka. Að hætta aldrei að „djóka“, því það gerir lífið svo miklu skemmtilegra. Ég á svo ótal margar minningar af djókunum þín- um, afi minn, og ég geymi þær vel. Ég er svo þakklát fyrir að hafa fengið að kveðja þig og biðja engl- ana að passa þig á ferðinni sem þú varst að leggja upp í. Ég hvíslaði því að þér að ég hefði beðið þá um það og ég held þú hafir heyrt það. Þú varst jafn hrifinn af fallegum orðum og ég. Þessi eru fyrir þig. Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys, hnígur að Ægi gullið röðulblys. Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd, og báran kveður vögguljóð við fjarðarströnd. Ég er þreyttur, ég er þreyttur, og ég þrái svefnsins fró. – Kom, draumanótt, með fangið fullt af friði og ró. (Jón frá Ljárskógum.) Hvíldu í friði, elsku afi minn. Og dreymi þig alla fegurstu drauma þessa heims og næsta. Sunna Dís Másdóttir. Elsku afi minn. Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð, hjartans þakkir fyrir liðna tíð, lifðu sæl á ljóssins friðar strönd, leiði sjálfur Drottinn þig við hönd. (Guðrún Jóhannsdóttir) Við brottför þína er sorgin sár af söknuði hjörtun blæða. En horft skal í gegnum tregatár í tilbeiðslu á Drottin hæða. og fela honum um ævi ár undina dýpstu að græða. (Guðrún Jóhannsdóttir) Vertu sæll um alla eilífð, elskulegi afi minn. Þótt að stöðugt þig við grátum þreytt og mædd um lífsins hjarn eigum við í huga hrelldum helga von og bjarta þrá að eiga vísa endurfundi aftur þig að mega sjá. (Guðrún Jóhannsdóttir) Núna ertu fallinn frá og kominn til engla Guðs og vona ég nú að þér líði vel og vitir að ég hugsa til þín. Ég er þakklát fyrir að hafa átt þig sem afa minn og það má með sanni segja að þín verður sárt saknað. En ég á eftir að ylja mér við fallegar minningar sem ég geymi um þig. Blessuð sé minning þín afi minn. Hún mun alltaf lifa í hjarta mínu. Ég elska þig. Þitt barnabarn, Silja Ósk Georgsdóttir. Elsku Ari afi minn. Þín er sárt saknað. Angrið sæir okkur tíðum heim sem erum fávís börn í þessum heim. Við skynjum fátt en skilja viljum þó að skaparinn oss eilíft líf til bjó. Að upprisan er öllum sálum vís og endurfundir vina í paradís. (Guðrún Jóhannsdóttir) Sá ég þig, frændi, fræði stunda og að sælum sanni leita, þegar röðull á rósir skein, og bládögg beið á blámi sofanda. Er þú á hæsta hugðir speki og hátt og djúpt huga sendir. Of eru myrk manna sonum, þeim, er hátt hyggja, in helgu rök. Brann þér í brjósti, Ari Benjamínsson

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.