Morgunblaðið - 16.09.2008, Síða 27

bjó þér í anda,
ást á ættjörðu,
ást á sannleika.
Svo varstu búinn
til bardaga
áþján við
og illa lygi.
Nú ertu lagður
lágt í moldu
og hið brennheita
brjóstið kalt.
Vonarstjarna
vandamanna
hvarf í dauðadjúp,
en drottinn ræður.
(Jónas Hallgrímsson)
Afi minn.
Þú ert sá fyrsti sem ég hef misst.
Ó hve sárt það er. Þú hrósaðir mér
alltaf hversu dugleg ég var, og ég
þakka þér fyrir það.
Ég man einn dag sem ég heim-
sótti þig á spítalann, þú sást illa en
samt sagðir þú við mig: Mikið rosa-
lega lítur þú vel út í dag.
Þessu mun ég aldrei gleyma,
elsku afi, ég mun sakna þín.
Ég mun muna eftir þér sem góð-
um manni, besta afa í heimi.
Þú áttir góða, langa ævi. Þakka
þér fyrir allt sem þú hefur gert.
Minning mín um þig mun lifa í
hjarta mínu að eilífu.
Farðu í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Ég kveð þig, elsku afi. Hvíldu í
friði.
Þitt kæra barnabarn,
Ragnheiður Guðmundsdóttir.
Ari afi er dáinn.
Ég byrjaði mitt líf heima hjá
ömmu Siggu og Ara afa. Þar bjugg-
um við mamma fyrst um sinn en
svo fluttum við og bjuggum ein í um
10 ár. Við mamma áttum engan bíl-
skúr og því varð bílskúrinn hans afa
að einskonar afdrepi fyrir mig.
Þangað fór ég þegar það sprakk á
hjólinu eða vantaði verkfæri til að
dytta að hinu og þessu. Kofum og
kassabílum. Stór bílskúr fullur af
verkfærum. Verkfærunum hans afa.
Það var ekki nema þriggja mínútna
gangur heiman frá mér til ömmu og
afa og var þetta því mitt annað
heimili. Þarna var ég alltaf velkom-
inn. Og ekki skemmdi Royal súkku-
laðibúðingurinn hennar ömmu fyrir.
Margar af mínum skemmtileg-
ustu minningum úr æsku á ég með
Ara afa. Oft fékk ég að gista hjá
þeim á Svöluhrauninu. Þá var ekk-
ert leiðinlegt að sitja í hæginda-
stólnum hans afa og horfa á kú-
rekamyndir. Á skrifstofunni hans
afa var ógrynni af bókum og sat
hann löngum stundum við skrif-
borðið og las. Þarna átti hann ein-
mitt til að lesa fyrir mig ýmsar
þjóðsögur og ævintýri og fannst
mér þá draugasögurnar skemmti-
legastar.
Afa fannst gott að fara í göngu-
túra og stundum fékk ég að fara
með. Göngutúrarnir á slökkvistöð-
ina í Hafnarfirði eru mér minn-
isstæðastir. Þar fengum við að fara
inn og skoða brunabílana. Þvílík
upplifun fyrir lítinn gutta. Mér er
líka ofarlega í minni fyrsta skiptið
sem ég fór til útlanda. Þá fór ég
með afa og ömmu til Kaupmanna-
hafnar.
En skemmtilegast fannst mér þó
þegar við afi fórum með rusl á
öskuhaugana. Hann fór reglulega
og ég bað alltaf um að fá að fara
með. Við fylltum bílinn af dóti og
drasli og brunuðum á haugana. Þar
tæmdum við bílinn og afi skvetti
bensíni á draslið og kveikti í eins og
gert var í þá daga. Það er eitthvað
sérstakt við þessar ferðir okkar afa
sem var svo ótrúlega spennandi.
Það er líka eitthvað við eldinn sem
er svo áhrifamikið. Eldurinn á það
líka sameiginlegt með lífinu að eftir
að eldur kviknar er sjaldan vitað
með vissu hversu lengi hann fær að
lifa. Ég kveð afa minn með miklu
þakklæti og stolti. Hans tími hér á
jörðu er liðinn en eldur hans mun
lifa áfram í hjarta mínu og annarra
ástvina að eilífu.
Heiðar og fjölskylda.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. SEPTEMBER 2008 27
✝ Magnús Ingi-berg Jóhanns-
son fæddist á
Akranesi 2. októ-
ber 1934. Hann
lést á heimili sínu
7. september síð-
astliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Jóhann Pét-
ur Jóhannsson, f.
9. mars 1912, d. 2.
ágúst 1978 og Guð-
rún Magnúsdóttir,
f. 18. júní 1911, d.
29. nóvember 1972.
Þau eignuðust 6 börn alls og var
Magnús elstur. Systkini Magn-
úsar eru Hafsteinn, f. 15. desem-
ber 1935, Bára, f. 5. febrúar
1937, d. 9. nóvember 2006,
Hanna Rúna, f. 15. september
1941, Sigrún Sveina, f. 22. maí
1947, og Þorgeir, f. 28. júlí 1952.
Magnús kvæntist 31. desember
1966 Hrafnhildi Þóru Guð-
brandsdóttur, f. 18. júní 1947.
Foreldrar Hrafnhildar voru Guð-
brandur Benediktsson, f. 22. maí
1920, d. 10. apríl 2003, og Þur-
íður Guðmundsdóttir, f. 31. októ-
ber 1920, d. 31. desember 1998.
Magnús og Hrafnhildur eign-
uðust 3 börn, þau eru: 1) Þur-
insdóttur, f. 1943, er 3) Sigfríð,
f. 9. ágúst 1963, gift Þresti Sig-
urðssyni, f. 1962, þau eiga 4
börn, Sigurð Hjört, f. 1984, Að-
alheiði Rán, f. 1986, Sigrúnu
Stellu, f. 1987, og Stefán Tuma,
f. 1990.
Magnús er fæddur á Akranesi
og ólst upp þar á Krókatúninu.
Hann lærði vélvirkjun í iðnskól-
anum á Akranesi og fékk meist-
araréttindi í því fagi og starfaði
við það þangað til hann fluttist
til Noregs þar sem hann lærði
atvinnuköfun. Eftir heimkomuna
frá Noregi elti Magnús skipaflot-
ann víðs vegar um land og vann
sem leigubílstjóri og atvinnukaf-
ari.
Kynntist Magnús Hrafnhildi
fyrir austan og fluttust þau til
Keflavíkur 1964 þar sem Magn-
ús var leigubílsstjóri á Bifreiða-
stöð Keflavíkur sem síðar varð
Ökuleiðir. Var hann formaður
Ökuleiða og Bifreiðastjóra-
félagsins Freys frá 1984. Tók
hann virkan þátt í réttindabar-
áttu leigubílsstjóra. Einnig var
Magnús í stjórn kafarafélagsins
á tímabili. Magnús starfaði sem
atvinnukafari til rúmlega sex-
tugs og atvinnubílstjóri rétt und-
ir sjötugt. Á eftirlaunaárum var
Magnús upptekinn við að dytta
að sumarbústaðnum og ýmsa
smíðavinnu fyrir fjölskyldu og
vini.
Útför Magnúsar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
íður Guðrún, f. 6.
janúar 1966, börn
hennar og Ásgríms
Sigurjónssonar, f.
1965, eru Hrafnhild-
ur Þ., f. 1993, og
Einar Theodór, f.
1996. 2) Rebekka, f.
29. desember 1968,
gift Jóhannesi Ein-
ari Sigurjónssyni, f.
1961, þau eiga Sig-
urjón, f. 1990, og
Magnús Ingiberg, f.
1993. 3) Haraldur, f.
13 október 1973, í
sambúð með Díönu Hlöðvers-
dóttur, f. 1973, börn þeirra Ar-
on, f. 2006, og Sara, f. 2008.
Úr fyrri samböndum átti
Magnús 3 börn. Börn hans og
Sigurlaugar Sigurðardóttur, f.
1930, eru: 1) Ægir, f. 1. ágúst
1957, kvæntur Guðríði Ólafíu Jó-
hannesdóttur, f. 1961, d. 2001,
þau eiga 3 börn, Hörð, f. 1982,
Magnús, f. 1985, og Guðbjörgu,
f. 1993. Sambýliskona Ægis er
Ragnheiður Gunnarsdóttir, f.
1954. 2) Hafsteinn Þór, f. 1.
september 1960, dóttir hans og
Laufeyjar Logadóttur, f. 1974,
er Hafdís Lilja, f. 1994. Dóttir
Magnúsar og Sigríðar Krist-
Yfir fjöll og breiða byggð
bíllinn hraðann eykur.
Burtu víkur böl og hryggð.
Bros á vörum leikur.
(Benedikt Valdimarsson frá Þröm.)
Stöðin kallar… 48… 48… það er
beðið um þig í Gullna hliðið! Svona
gæti afgreiðslubeiðnin hljómað þeg-
ar við, að loknum löngum og ströng-
um en einnig góðum vinnudegi
þurfum að fá akstur heim. Það
verður engin svikinn af góðri og
öruggri þjónustu kafarans þegar að
kallinu kemur og við leggjum í hann
heim.
Ég kynntist kafaranum eins og
hann var kallaður sumarið 1989
þegar hann réð mig til starfa í sum-
arafleysingar á stöðinni, sumar-
vinnu sem stóð meira eða minna til
þess er stöðin lokaði. Að vinna með
Magga og félögum hans á stöðinni
var eins og að eiga aðra fjölskyldu,
Magga var umhugað um velferð
allra þeirra sem að stöðinni komu
og aldrei fór maður bónleiður til
búðar þar sem kafarinn stóð. Á
vaktina kom hann oft og settist til
að spjalla yfir kaffibolla og súkku-
laði og oft máttum við varla vera að
því að svara í stöðina þegar kallað
var þar sem við vorum niðursokkin
í samræður. Það var gaman að
skiptast á skoðunum við Magga, sér
í lagi um andleg málefni, hann hafði
ákveðnar skoðanir í þeim efnum og
gat talað um andans mál af ástríðu,
mikið var rætt um ungar og gamlar
sálir, á hverju við gætum merkt það
hvort við værum en samkvæmt því
þá var Maggi í eldri kantinum en
þær eru þroskaðar og komnar út úr
þessari efnishyggju sem einkenndi
að hans mati ungar og óþroskaðar
sálir. Við snerum þessu stundum
upp á pólitíkina, veltum fyrir okkur
hvar hinir ýmsu stjónmálamenn
væru staddir og vorum við sammála
um það að ungir menn / konur sem
kepptust við að eignast heiminn og
helst að einkavæða hann, einstak-
lingar sem teldu að hernaðarbrölt
væri af hinu góða, væru svokallaðar
ungar sálir sem ættu eftir að ná
þroska. Árið 1995 var mikið at-
vinnuleysi og svo fór að minn maður
var ráðinn í afleysingar við akstur
leigubíla. Á sama hátt og mér var
vel tekið á móti honum til starfa og
var Maggi óþreytandi við það að
segja honum til. Þegar við vorum að
líta yfir liðnar stundir hafði minn á
orði að Maggi hefði verið snillingur
í samskiptum, hefði getað komið
með aðfinnslur og eða ráðleggingar
án þess þó að móðga nokkurn ein-
asta mann, gat alltaf komið fram af
virðingu við þá sem í kringum hann
voru og tók fremur upp hanskann
fyrir fólk ef því var að skipta. Hann
gat verið stríðinn og fékk maður
stundum sinn skammt af því án
þess þó að hægt væri að reiðast.
Þegar dóttirin fór svo að vinna um
tíma á stöðinni var hann boðinn og
búinn að kenna henni til verka, vildi
að hún fengi tíma til þess að læra á
afgreiðsluna og að henni væri sýnd
þolinmæði á meðan. Þetta er eitt
það skemmtilegasta starf sem hún
hefur prófað og minningar hennar
um frábæran vinnuveitanda og
skemmtilegan félagsskap munu ylja
henni í framtíðarstörfunum; þarna
fékk hún dýrmæta reynslu.
Elsku Habbý, börn, tengdabörn
og barnabörn, Guð gefi ykkur styrk
og frið í hjörtu. Hjartans kveðjur.
Ragnhildur, Rögnvaldur
og Eyrún Sif.
Magnús Jóhannsson eða Maggi
kafari, eins og hann var kallaður af
bifreiðastjórum, hóf störf hjá Bif-
reiðastöð Keflavíkur og síðar hjá
Ökuleiðum, þar sem hann var valinn
til forystu. Hann var formaður Öku-
leiða og í stjórnum Bifreiðastjóra-
félagsins Freys og Bifreiðastöðvar
Keflavíkur.
Magnús hafði megináhuga á fé-
lagsmálum og gætti sérstaklega
hags bifreiðastjóra í hvívetna. Við
kveðjum Magga með virðingu og
þökkum fyrir ógleymanlega sam-
fylgd og um leið sendum við Hrafn-
hildi og fjölskyldu innilegar samúð-
arkveðjur.
F.h. samstarfsfélaga á Ökuleiðum,
Stefán Björnsson.
Við Magnús áttum það sameig-
inlegt að vera hjartasjúklingar og
höfðum báðir verið skornir upp í
„Dælustöð’’ Landspítalans (hjarta-
skurðdeild 11G) í júlí 1997. Rúmum
mánuði seinna vorum við saman í 10
manna hópi í mánaðarlangri end-
urhæfingu á Reykjalundi. Þar
kynntist ég Magnúsi og höfum við
haldið sambandi þau 11 ár sem liðin
eru. Það var gaman að fara í langar
gönguferðir með Magnúsi um skógi
vaxinn og veðursælan Reykjadalinn.
Þá var margt skrafað og mikið hleg-
ið því alltaf var stutt í húmorinn hjá
Magnúsi. Eitt er að hafa skoðanir en
annað að þora að láta þær í ljós.
Magnús hafði reynt ýmislegt um
dagana, m.a. sem kafari (nefndist
froskmaður á mínum sokkabands-
árum) og leigubílstjóri, og bjó að
þeirri reynslu. Hann hafði ríka rétt-
lætiskennd, mjög ákveðnar skoðanir
á ólíkustu málefnum og var ófeiminn
við að halda þeim fram – enda víð-
lesinn, stálminnugur og rökfastur.
Það var sama hvort rætt var um
pólitík, bíla, sálar- eða guðfræði, at-
vinnumál eða tækni – aldrei var
komið að tómum kofunum og alltaf
var maður fróðari eftir gönguferð
með Magnúsi. Hann sagði mér m.a.
og hafði eftir alnafna sínum, lækni
og prófessor við HÍ, að sérstakur
hluti heilans, sem nefnist drekinn
(hippocampus), væri sú miðstöð sem
hefði með ratvísi mannsins að gera
og vísindamenn, sem rannsökuðu
starfsemi heilans, hefðu sýnt fram á
að hjá leigubílstjórum stækkaði
þessi heilastöð meira en hjá öðrum
stéttum og því meira sem þeir störf-
uðu lengur! Það var engin tilviljun
að vinnufélagar Magnúsar fengu
hann til að vera í forsvari varðandi
málefni stéttarinnar en þar nutu
þeir kosta Magnúsar, ekki síst rök-
festunnar og seiglunnar – hann var
fæddur málafylgjumaður.
Ég hitti Magnús á förnum vegi í
Keflavík, glaðbeittan að vanda,
föstudaginn 12. september. Hann
bar sig vel á sinn kankvísa hátt þótt
alvara hjartveikinnar væri á sínum
stað – þótt Magnús bæri það ekki
utan á sér. Tveimur dögum seinna
var hann allur.
Með þessum fáu orðum kveð ég
góðan vin, sem alltaf var skemmti-
legt að hitta. Eiginkonu Magnúsar
og fjölskyldu votta ég samúð mína.
Leó M. Jónsson
Magnús Ingiberg
Jóhannsson
Ég ákvað að minn-
ast Jóns Ólafssonar á Kirkjulæk
vinar míns og nágranna á afmæl-
isdegi hans 16. september. En
hann lést aðfaranótt 24. júní 2008,
sem var Jónsmessunótt. Margs er
að minnast.
Ekki man ég fyrr eftir mér en ég
vissi af Kirkjulækjarsystkinunum,
öll á sama aldri og við Grjótár-
krakkarnir. Kannski ekki mikill
samgangur í fyrstu, en svo þegar
við uxum úr grasi, þá jókst hann
smátt og smátt. Jón var þremur ár-
um eldri en ég, Hjálmar jafngamall
og Stína einu ári yngri og öll hin
ýmist eldri eða yngri.
Vináttuböndin efldust í gegnum
íþróttirnar, því öll tókum við þátt í
hinum ýmsu íþróttum og eru mér
Jón Ólafsson
✝ Jón Ólafssonfæddist á
Kirkjulæk 3 í
Fljótshlíð 16. sept-
ember 1955. Hann
andaðist á líkn-
ardeildinni í Kópa-
vogi á Jónsmessu-
nótt 24. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Breiðabólstað-
arkirkju í Fljótshlíð
3. júlí.
minnisstæðar allar
badmintonæfingarnar
og keppnisferðir þeim
tengdar. Var Jón þá
formaður Ungmenna-
félgsins Þórsmerk-
ur,og var hann ólatur
að hvetja alla til að
taka þátt. Einnig var
hann mjög ötull að
hvetja alla til dáða í
frjálsum íþróttum og
var allt á sig lagt ef
með þurfti, þannig var
Jón.
Svo leið tíminn og
Jón og Inga tóku við búskap á
Kirkjulæk, börnin komu í heiminn
og ótal annir á ýmsum sviðum tóku
við. Jón var duglegur bóndi og
hugmaður í hverju sem hann tók
sér fyrir hendur. Og ánægður var
hann ef hann náði því að byrja slátt
fyrstur í Fljótshlíðinni. En fyrir
nokkrum árum skiptu þau Inga um
gír, hættu hefðbundnum búskap og
byrjuðu með kaffihús og tjald-
stæði. Frá þeim tíma hef ég nýtt
slægjur í nálægð við Kaffi Lang-
brók og nánast undantekningar-
laust hef ég fengið þar iðjagræna
ilmandi töðu. Og gladdi það Jón
ekki síður en mig þegar vel gekk
þar með heyskapinn. Sárt var það í
sumar að sjá hann ekki koma út
með hrífuna sína og raka frá í
kringum kaffihúsið og veifa mér í
leiðinni með miklum tilþrifum, eins
og siður okkar var. Einnig var erf-
itt að horfa á Meyjarhofið hans
standa álengdar, eitthvað svo líf-
laust og tómt. Hofið sem hann
byggði af ómennskum dugnaði og
krafti verð ég að segja. Að fylgjast
með því frá fyrsta steini verða að
glæsilegri byggingu var ótrúlegt.
Í vísnagerð var Jón stórtækur og
kom hann oft í morgunkaffi til mín
með glænýjar vísur að sýna mér.
Um tímabil skiptumst við á vísum,
misfallegum, sendum þær á milli
með mjólkurbílnum. Og þar sem
Jón var, þar var gaman, því hann
var næmur á alt sem spaugilegt
var, glettinn og gamansamur,
ávallt einlægur í gleði og sorg.
Hann var bóngóður og gott að eiga
hann að ef með þurfti.
Einn af mörgum góðum eigin-
leikum Jóns var hvernig hann gaf
sér alltaf tíma til að rækta vin-
áttubönd við sína fjölmörgu vini og
kunningja, þó hann væri ætíð önn-
um kafinn. Það var gott að eiga
Jón að vini og fyrir það vil ég
þakka og sárt að þurfa að kveðja
hann svona fljótt.
Já, það væri hægt að telja enda-
laust upp svona minningar sem
koma upp í hugann, því af mörgu
er að taka.
Minningin um góðan dreng mun
lifa.
Ásta Þorbjörnsdóttir.