Skinfaxi - 01.10.1927, Blaðsíða 6

102
SKINFAXI
þjóðdansana. Hún hefir snúið sér til miðaldalistarinn-
ar og fnndið hjá gömlu meisturunum hreinleik og feg-
urð, sem fyrnt var yfir og nútíminn var búinn að
gleyma.
Alt hið fegursta og þjóðlegasta i gömlu listinni hefir
hún reynt að tileinka sér. Við það hefir hún þó ekki
látið staðar nnmið. I orði, myndum, tónum og dansi
liefir liún skapað ný verk. Og það, sem er mest um
vert: hún lokar þetla ekki inni í skuggalegnm söfnum,
heldur hefir hún flutt alt þetta inn á heimili sín, inn i
daglegt líf sitt. A heimilnm þessara ungmenna, í fjalla-
kofum þeirra og fundarskálum, alstaðar jnn', sem æsk-
an lifir, er sérhver hlutur mótaður af anda hennar.
Sérhver hilla, stóll og borð, sérliver mynd, sérliver
flík — alt eru það hugsanir æslumnar, færðar í sýni-
legan búning af henni sjálfri, cigin vinna hennar og
handaverk, cn ekki verksmiðjuiðnaður.
í staðinn fyrir andlaust „sport“-æði, scm að því einu
stefjiir að setja ný met á met ofan, leilar æskan nú feg-
urðar, samræmis og hrynjanda í lireyfingum og lima-
burði. Eftir hlióðfalh guitarsins svífa ungmennin i
mjúkum dansi um grænar grundir fjalldalanna og eftir
bökkum skógarvatnanna.
í stað íburðarmikilla leiksýninga, þar sem alt er mið-
að við margmenni, en listin og einlægnin verða að
skipa hinn óæðra sess • í stað þessa hafa æskumenn-
irnir aftur tekið upp gömlu, þjóðlegu, hátíðlegu jóla-
leiksýningarnar i kyrlátum sveitakirkjum.
1 trúarskoðunum sínum fer æskan líka sínar eigin
leiðir. Arfþegin trú á játningar og kennisetningar full-
nægir lxenni ekki, og lnin hefir snúið 'haki við „rétttrún-
aði“ kirkjunnar. Hún leitar dýpra, leitar hins innra lífs.
Alstaðar, í öllum verkum æskunnar má sjá leit henn-
ar að lifinu. Iiin unga, nývaknaða trúarhneigð hennar
Ijómar af öllu, er hún snertir við. J?essi látlausa leit
hennar að lífinu, sönnu lífi, liefir valdið trúarlegum