Skinfaxi - 01.10.1927, Blaðsíða 24

120
SKINFAXI
nú á gamals aldri sjái liann, hversu tímanum hal'i verið
illa eylt, og hversu hann í æsku hafi illa varið fé sínu.
Ungmenni! Lítum nær sjálfum okkur. Getum við trú-
að því að enn sæki í sama horfið fyrir okkur og þessum
mönnum; ef svo er, er leitt til þess að vita. Við verð-
um að muna það, að þótt tíminn sé óendanlegur, þá
höfum við í raun og veru að eins vald á liðandi stund.
Hvernig verjum við henni? )?að er spurning sem við
skulum öll svara okkur sjálf. þó að við getum ef til vill
ekki svarað þessari spurningu af fullri sannfæringu sem
skyldi, þá verður vonandi ekki langt að bíða þeirrar
kynslóðar, sem óhikað gefur hið rétta svar. Aleiga
flestra manna er kraftur þeirra og tíminn.
Kauptúnið oldvar er ungt, það hefir xásið upp á
skömmum líma. Velferð og líðan manna líyggist að
mestu á gulli, sem sótt er í greipar Ægis (fiskveiðum).
í fyrstu þyrptust liingað menn úr öllunx áttunx til róðra,
sökum þess að afli var hér góður. „Stutt er til hafs og
golt til fiskil'anga, fai’sæld liér húa íxiun um tima langa.“
Voru misjafnir sauðir í mörgu fé, eins og þar stendur.
Sumir af þessum mönnunx voru, að eg vil segja, hálf-
gerðir slæpirxgjar, senx hvergi áttu heimili, nema ef
segja skyldi þar sem þeir dvöldu í það og það skiftið.
J?egar ekki var sjóveður og lítið til starfa, þurftu þessii'
menn auðvitað að hafa eittlivað fyrir stafni, og völdu
þeir sár þá oft þá skemtun, er lítt hafði göfgandi áhrif
á þeiri'a innri nxann. Drykkjuskapur og fjárhættuspil
voru oft aðal skemtunin. Bárust ýnxsar óhróðurs sögur
um þetta efni í nærliggjandi sveitir og fekk þá margur
maður miður glæsilega nxynd af Súgandafirði í liuga
sinn. Nú er þegar hreyling á orðin, og sést varla nokk-
urntíma ölvaður nxaður, og aðalstarf sjómannanna i
landlegum, er að rækja heimili sin og vinna í samein-
ingu að ýmsunx velferðarnxálum sveilar sinnar. Stefnir
er félag Siigfirski’ar æsku, og liefir liann ekki sísl aukið
þekkingu manna á þessunx firði. það skal vel til þess