Skinfaxi - 01.10.1927, Síða 21

SKINFAXI
117
hlaupa með sig í gönur, nei, þeir fundu það sem fegurst
var skráð á þeirra tungu og voru búnir að tileinka sér
það. Friður ríkti lijá þeim, kyrð og sátt. pannig var
búið um liið andlega atgerfi þessara mannar. pessir
menn voru engin lítilmenni líkamlega, lieldur þvert á
móti einhver hraustasta þjóð heimsins.
íþróttir iðkuðu þessir menn mikið. Karlmenn glímdu
og iðkuðu leikfimi og úiíþróttir af miklu kappi, og
gættu þess jafnan að vera drengilegir í allri framkomu
sinni. Snnd var mikið iðkað, og í lögum var það, að
enginn ósyndur maður skyldi sjó stunda. Kvenfólki
þótti þá engin skömrn að æfa sig i leikfimi og útiíþrótt-
um, er timi var til. Landið var fagurt og fritt sem fyr á
landnámstið og feðranna frægð var þarna risin upp í
nýrri og glæsilegri mynd. ]?eir liöfðu einnig átt i
ströngu stríði við náttúruna, en af þvi að viljinn var ein-
beittur, þá sigruðu þeir örðugleikana, sem voru á vegi
þeirra. Hver unnin þraut eykur gleði og þroskar. pað,
að sigrast á örðugleikunum með einbeittum vilja, var
það sem gerði mennina að mikilmennum. peir slörf-
uðu mest undir þessum einkunnarorðum: „Fyrir guð
og föðurlandið.“ peir höfðu breytt eyðiflákum og heiða-
löndum lands síns i skóga og blómvaxnar hæðir. „Græð-
um saman mein og mein, metumst ei við grannann,
fellum saman stein við slein, styðjum hverir annan,
plöntum, vökvum rein við rein, ræktin skapar framann,
hvað má liöndin ein og ein, allir leggi saman.“ Við Rán
og Ægi liöfðu þeir einnig háð geistan hildarleik, og
jafnan borið sigur úr bítum, og æðruðust ei þótt endr-
um og sinn gæfi á bátinn, er holskeflan háa á bát þeirra
brotnaði þeir báðu til guðs, og það varð sem þeir vildu.
peir sigldu sigurglaðir í höfn eftir sigraða þraut, og
hver getur fegurra vitað.
parna lifði nú þessi þjóð lífi sínu, norður undir lieim-
skautsbaug, þar sem sólin sést sem sagt aldrei á lofti
allan sólarhringinn. „Fjarst i eilífðar útsæ vakir ey-