Skinfaxi - 01.01.1930, Blaðsíða 2

2
SKINFAXl
grœðir fleiri’ en talin verði tölum
töfra lyfgrös, kring um sérhvert ból.
Þar sem lömbin una á blómgum bölum,
börn sér leika’ að skeljum úti’ á ból,
]jar sem enn í þraut og sæld og kvölum
þjóðleg menning á sér griðaskjól.
Syng það, vinur, þegar bregður blóminn
blundi þungum eftir vetrar dá,
lát það lilandast inn í fyrsta óminn,
ósjálfráða, smábarns vörum frá.
Lát það fylla starfa stunda tómin,
styrkja magnið, létta þunga brá,
Láí það mýkja Iiarða dauðadóminn,
drottni sjálfum eða mönnum frá.
Syng ])ú, vinur, yfir látins leiði,
lagið gamla, er hljóma áfram s k a 1,
/þó að nætur þöglar ástir breiði
þétta blæju yfir bniginn val.
Aftur þá, er sindrar sól í heiði,
sæl og blessuð, yfir vorum dal,
tekur orri aldins lags frá meiði
undir nýja tímans banagal.
Þiað, sem befir í hugans leynum inni
hljómað gegnum þagnar basl og skort,
það, sem hefir geymst í manna minni
með þeim hætti, er þjóðlíf vort fékk ort,
það, sem studdi að menning minni og þinni
miklu dýj)ra’ en á varð bent og horft,
syngið, bræður, ennþá einu sinni,
æsku forna sumarlagið vort.
Indriði Þorkelsson
á Fjalli.