Skinfaxi - 01.11.1958, Page 17

SKINFAXI
113
Vcjfah í 4&lhuim
i n 1111111111111111111111111111111 ii 111111 i 11111
BMÁBAGA EFTIR
BIGURJDN JDNBBDN
Hásumar var þá. Hlýr fjallaþeyrinn leið
sunnan dalinn. Morgunsólin flaut í munar-
roða yfir austurfjöllum.
Það var sunnudagur. Magnús og Lára
sögðust ætla að ríða til kirkju. En þegar
þau voru komin i livarf, tókust þau i
hendur og riðu fram á Dal. Þau licldu,
að engir vissu, að þau voru trúlofuð. Og
þau fundu vlríka ástina renna um sam-
tengdar hendur frá hjarta til Iijarta. Þau
horfðust í augu og brostu. Loftkastalarnir
svifu fvrir sjónum þeirra, og þau sann-
fæi’ðu hvort annað um það, liversu indælt
væri í þeim höllum að búa.
Kveldsólin rauð gulli um vesturfjöllin,
þegar Magnús og Lára riðu heimleiðis.
Þau slitu höndum i hvarfi vestan við bæ-
inn. Þau héldu, að engir vissu, að þau
væru trúlofuð.
Og liaustið kom. Og blómin féllu ótt
og títt um bliknaðar engjar og haga.
Og veturinn leið, ýmist syngjandi lik-
söngslag 3Tfir Iielfrosnum blómum eða
ofsakátur með hlákurosa.
Lára gekk ýmist grátandi um bæinn
eða hljóp og söng með ofsakæti. Og vet-
urinn leið.
Og vorið kom að leysa blómin úr vetr-
arlæðing. En Lára gekk föl og þögul um
bæinn. Þegar hún hélt, að enginn sæi
hana, dró hún uppsagnarbréfið úr barmi
sinum og grét — og las — og grét.
Þegar fénu var sleppt, og það skyldi
rekið á dalinn, vildi Lára fá að reka með
öðrum eins og oft áður, og var henni
leyft það.
Komið var kveld, þegar gengið var frá
fénu í dalnum. Sást þá yfir sveitina og
á sjó út. Og sólin sat lifrauð í fjarðar-
mynninu lengst i norðri.
Þá sneri fólkið lieimleiðis. Og Lára fór
að syngja með ofsakæti og óhljóðum.
Skyndilega stökk hún á bak ótemju nokk-
urri, sem leidd var með, sveiflaði keyri,
sló í trippið og söng til fólksins:
„Nú skal ég — nú skal ég — nú skal
ég drepa mig, nú skal ég drepa mig!“
Fólkið hljóp og reið á eftir henni. En
nú festi enginn hendur i liári hennar.
Hún barðist um á hæl og hnakka og söng
í sífellu: Nú skal ég . . .
Hún veifaði til æpandi mannanna, sem
eltu hana, og hló, svo að skein í hvítar
tennurnar og rauðu sólgeislarnir hlikuðu
á náhvítum, flissandi vörum. En ótemj-
an stökk og hoppaði út i vegleysuna, ó-
fram og út á hliðarnar, jós og prjónaði
út í loftið. Hún tólc heljarstökk og stökk
vfir jarðfallið. Þar féll Lára af baki. Og
þar náði fólkið henni.
Hún var hálsbrotin.
Og sólin sat lifrauð á liafinu lengst í
norðri.
Og tíminn þaut áfram. Ár og dagar
liðu, fimm tugir ára.
Tunglið óð í skýjum. Ýmist dökkir
skuggar eða bleikt mánaskinið flögruðu
yfir „Dalinn“.