Skinfaxi - 01.11.1958, Side 19

SKINFAXI
115
að hætta að slá í brjóstinu. Hiti og kuldi
gekk í bylgjum í líkamanum. Hnjáliðirnir
bognuðu, en hann stóð þó og starði opn-
um, skelfdum augum.
Iskaldur gustur straukst fram hjá hon-
um, og þétt slæða lagðist snöggvast fyrir
vit lionum. Hann ætlaði að hlaupa. En
nú gat hann ekki hreyft sig.
Ung stúlka reið fram hjá.
Ægilegur eldur brann henni undir brún-
um. Blikaði í tunglsljósinu á snjóhvítar
tennur og náhvítar, flissandi varir. Lausir
liárlokkar flögruðu um tunglbleikar
kinnar.
Hún reið bleiku trippi, sem virtist jafn-
vitstola og hún. Og hún rykkti í taum-
ana og barðist um á hæl og hnakka. Hest-
urinn prjónaði upp í loftið, eða hann þaut
út á hliðarnar. Og stúlkan liló æðislega
og hrópaði voðalegri röddu:
„Nú skal ég — nú skal ég drepa mig
— nú skal ég . . .“
Og ótemjan stökk beint áfram og fór
sem hvirfilvindur fram á börðin í stefnu
á jarðfallið, tók heljarstökk . . .
Stúlkan datt af baki á fluginu vfir.
Drengurinn veinaði liátt af skelfingu og
hryllingi. En samstundis heyrði hann aft-
ur til hennar fyrir aftan sig. Og fram lijá
honum fór hún enn með sama hætti og
áður. Og helkaldi hláturinn og æðistryllta
öskrið: Nú skal ég — nú skal ég . . .
hljómaði aftur í eyrum hans. Og allt fór
á sömu leið. Sýnin endurtók sig livað
eftir annað í sífellu.
Drengurinn signdi sig máttvana liendi.
Hann gat varla hreyft sig. En hann varð
að komast fram hjá jarðfallinu. Honum
varð óvart að líta ofan í það.
Hún lá þar hálsbrotin.
En hann sá líka, að hún tókst á loft
og byrjaði á nýjan leik.
Tunglið óð í skýjum.
Amma gamla sat inni á rúmi með
prjóna sína.
Skyndilega heyrði liún ótt fótatak
frammi í hænum. Og baðstofuhurðinni
var skellt upp með harki. Drengurinn
hentist inn að rúmi ömmu sinnar. Hann
var með andköfum og náfölur.
„Amma! á ég að segja þér nokkuð. Nú
sá ég vofuna á dalnum.“
„Uss, hvað ertu að segja, drengur?“
„Hana Láru, sem drap sig, þegar þú
varst ung og þú hefur oft talað um.“
„Já, já, er hún þá ennþá á ferðinni. Það
er nú orðið sjaldgæft að hún sjáist. Og
það smádregur af henni, liróinu, eins og
af mér. Við vorum jafngamlar og erum
nú bráðum sjötugar. Hún mun liafa átt
að lifa jafnlengi og ég, liefði hún ekki
sjálf skapað sér aldur. Og jafnlengi verður
hún að þessum ósköpum þarna frammi á
dalnum: Alltaf að drepa sig, alltaf að
drepa sig. Tu! Guð blessi allt Iivað hér er,“
tautaði Guðlaug gamla, liristi höfuðið og
skellti í góm.
Tunglið óð í skýjum.
íslenzk Ijóð
Ein af félagsbókum bókaútgáfu Menningar-
sjóðs er í ár Islenzk ljóð. Er það úrval úr
nýjum ljóðabókum, sem út komu á íslenzku á
áratugnum 1944—53. 1 bókinni eru kvæði eftir
43 skáld. Elztur skáldanna er Þórir Bergsson,
fæddur 1885, en yngstur Sigfús Daðason, fædd-
ur 1928. Ljóðin völdu Gils Guðmundsson, Guð-
mundur Gíslason Hagalín og Þórarinn Guöna-
son. Þessi bók ætti að geta orðið ungmennafé-
lögum handhæg til kynningar á ljóðagerð ls-
lendinga á þessum áratug.