Skinfaxi - 01.07.1969, Blaðsíða 22

borða, er á stóð: Ungfrú Borgarfjarðarsýslu
1969“.
Hvílík rausn!
Hinn árvaki blaðamaður er greinilega jafn-
vægismaður í byggð landsins, því hann segir
réttilega í umvöndunartóni: „Það verður að
átelja forsvarsmenn samkeppninnar fyrir að
hafa ekki séð til þess að minnsta kosti ein
frambærileg stúlka úr hverjum hreppi og
kaupstað í sýslunni væri þarna til staðar".
Eins og allir sjá er þetta sanngjörn og lýð-
ræðisleg krafa um rétt sérhvers hrepps til
drottningar. Hreppadrottningar eiga að keppa
um sýsludrottningartitil. „Öllum þessum
skara fegurðardrottninga verður síðan stefnt
til Heykjavíkur". Smalað, dregið í dilka og
rekið suður.
Hvílík dýrð, hvílík dásemd.
HVAÐ ER FEGURÐ ?
Það er lítill vandi að finna á hverjum dans-
leik slatta af gullfallegum stúlkum, sem vel
sóma sér x hópi fegurstu kvenna heims. Hitt
mættu svo forráðamenn félagsheimila hug-
leiða, hvort það sé heppilegt að leyfa gróða-
brallsfólki, sem reynir að brjála unglinga með
æsifregnum og myndum í blöðum ásamt gylli-
boðum um frægð og frama, aðgang að félags-
heimilunum. Er það félagsheimilunum sam-
boðið að leggja lag sitt við þessa lúalegu að-
ferð til að raka saman gróða með ósmekk-
legustu aðferðum.
Þegar fólk í sveitum og bæjum er farið að
þyrpast hundruðum og þúsundum saman á
þennan nýja fegurðarmarkað, vaknar spurn-
ingin um mat þessa fólks á fegurð. Nú skal
ég síðastur manna vanmeta kvenlega fegurð,
þótt mér virðist hún sízt njóta sín á sýning-
arpalli fyrir framan æpandi og blístrandi
gleðisamkomu. Flestir geta lika vonandi not-
ið fegurðar kvenna, án þess að greiða toll í
pyngju Aðalfegurðarsamkeppni íslands. En
hvert er svo mat okkar á fegurð yfirleitt.
Myndi þetta fólk koma og greiða hundruð
þúsunda króna til að njóta fagurra lista á ís-
landi og styrkja þær, eða til að styrkja þá
viðleitni að fegra landið okkar? í fljótu
bragði virðist svarið vera neitandi. En ég er
sannfærður um að þetta væri gerlegt með
góðri skipulagningu og nauðsynlegri fyrir-
greiðslu á menningarlegu dagskrárefni fyrir
félagsheimilin.
VINSAMLEG SAMSKIPTI
Þegar efnahagssérfræðingar íslands úrskurð-
uðu á s. 1. hausti að gengi krónunnar okkar
litlu skyldi lækkað í sjötta sinn eftir stríð
voru þeir áreiðanlega búnir að gera sitt bezta
til að halda genginu uppi. Á sama tíma og
síðar sveittust starfsbræður þeirra í Vestur-
Þýzkalandi blóðinu til að halda gengi marks-
ins niðri. Þegar þeim þýzku tókst að halda
sínu gengi niðri en okkur mistókst að halda
gengi krónunnar uppi, stakk einhver föður-
landsvinur upp á því, að ísland og Vestur-
Þýzkaland hefðu skipti á efnahagssérfæðing-
um, og myndu þá vandamál beggja leysast á
farsælan hátt.
Fyrir skömmu var frá því skýrt í vestur-
þýzkum blöðum, að komizt hefði upp um
svik og pretti í sambandi við fegurðarsam-
keppni þar í landi, enda ekki einhlýtt hversu
þýzkum drottningum hefur vegnað illa á al-
þjóðavettvangi. Mætti nú ekki bjóða Vestur-
þjóðverjum þetta nýja fyrirtæki, Aðalfeg-
urðarsamkeppnina, sem tröllríður landsbyggð-
inni um þessa mundir. Það gæti spreytt sig
á að kippa þessum málum í lag í Þýzkalandi.
Við myndum í staðinn fara fram á að Þjóð-
verjar lækkuðu fisktollinn.
SPJÖLL
„Róstur í Þjóðgarðinum", „Óspektir ölvaðra
unglinga á Þingvöllum", „Þjóðgarðurinn sví-
virtur um helgina“, „Aldrei aftur slíkt svall
á Þingvöllum", Þannig voru fyrirsagnir dag
blaðanna að lokinni hvítasunnuhelginni. Og
nú hrukku margir við, en fæstir vissu sitt
rjúkandi ráð. Skelfingar vandræði eru þetta
með unglingana! Hvernig í ósköpunum er
unga fólkið orðið? Hvar enda þessi skríls-
læti ? Fjölmiðlunartækin, sem nú eru ágeng-
ari við fólk en nokkru sinni fyrrum, létu sitt
ekki eftir liggja. Þau bjuggu til úr þessum
22
SKINFAXI