Skinfaxi - 01.10.1970, Page 16

ast ekki, ef knötturinn snertir netið í upp-
gjöfinni og kemur á borðshelming mót-
herjans. Einnig er uppgjöf endurtekin, ef
móttakandi hennar er ekki tilbúinn þegar
hún er framkvæmd. Þó er leikmaður tal-
inn vera tilbúinn, ef hann gerir tilraun
til að leika knettinum. Ef knötturinn
springur eða skaðast á annan hátt þannig,
að það verkar á högg leikmanns, skal
gefið upp að nýju með nýjum knetti, en
stigið fellur niður. Dómara ber skylda til
að stöðva leikinn og láta endurtaka síð-
ustu uppgjöf strax og hann fær minnsta
hugboð um að knötturinn sé bilaður, eða
skemmdur. Slíkt heyrist oftast fyrst á
hljóði höggsins eða hoppi knattarins.
Leikmaður tapar stigi, ef honum tekst
ekki að gefa rétt upp eða slá knöttinn rétt
til baka. Ef annarhvor leikmaðurinn
snertir netið með spaða sínum eða fötum
á meðan knötturinn er í leik, tapar hann
stiginu, sem um er leikið. Leikmaður hef-
ur heimild til að sleppa spaðanum á því
augnabliki, sem hann slær knöttinn til
baka, en snerti spaðinn netið þá tapar
leikmaðurinn stiginu. Leikmaður má ekki
koma svo harkalega við borðið að það
færist úr stað, hann má ekki snerta
yfirborð þess með lausu hendinni, hann
má ekki stöðva knött, sem auðsjáanlega
fer út fyrir borðið, án þess að snerta það,
fyrr en knötturinn hefur farið út fyrir
hvítu kantlínurnar, og hann má ekki
stöðva of langan knött með spaða sínum.
í öllum fjórum tilfellunum tapar leik-
maður stigi. Stig tapast einnig ef leik-
maður leikur knettinum áður en hann
hefur snert borðið og eins ef hann leikur
ekki knettinum fyrr en eftir að hann
hefur hoppað oftar en einu sinni á borð-
inu.
Halda má á spaðanum á margan hátt,
enda þótt handfang þeirra sé yfirleitt
ekki stærra ’en svo að það hylst vel í
hendi manns. Hægt er að telja upp 6—7
mismunandi grip, sem öll hafa reynzt vel
hvert á sína vísu. I dag eru þó tvö grip
algengust: Gamla gripið, sem flestum
finnst víst eðlilegast og oft er nefnt
kveðjugripið, en það hefur að mestu
ráðið ríkjum í Evrópu og í Ameríku. Hitt
er pennaskaptsgripið, sem hvað mest hef-
ur verið notað í Asíu.
Kveðjugripið er algengast og dregur
nafn af því að tekið er um skaptið eins
og þegar heilsast er eða kvaðzt. Þegar
spaðinn er gripinn, er vísifingur lagður
uppá spaðann þeim megin og með hon-
um stýrir leikmaðurinn spaðanum. Með
þessu gripi má ná vel yfir allt borðið og
með því má framkvæma hverskonar högg
og auðvelt er að skrúfa knöttinn að ósk
leikmanns. Pennagripið er svo nefnt af
því að leikmaðurinn heldur um spaðann
eins og pennaskaft. Þumall og vísifingur
eru framan við skaptið, en hinir þrír á
bakhlið. Hvort gripið er betra? Erfitt að
segja, því bæði hafa sína kosti og galla,
og mæla má með báðum. Með gamla
gripinu getur leikmaðurinn slegið bak-
hönd með eðlilegri arm- og úlnliðshreyf-
ingu, en mjög fáir af þeim, sem nota
pennagripið, geta slegið fasta og örugga
bakhönd. í mjög hröðum Ieik eru gripin
nokkuð jöfn, en þó er gamla gripið talið
gefa nokkuð meiri möguleika til að
þreyta yfir í örstutta bolta með mikilli
undirskrúfun. í vörn hefur gamla gripið,
kveðjugripið, meiri yfirferð og sérstak-
lega er það miklu auðveldara að nota,
þegar skrúfa þarf upp bolta djúpt neðan
bakhandar hliðarborðsins.
Pennagripið krefst meira úthalds og
betri fótstöðu og fótahreyfingar. Spað-
16
SKINFAXI