Skinfaxi - 01.04.1979, Page 19

Hvers vegna kettir þvo sér alltaf,
eftir að þeir hafa étið?
Einu sinni var köttur sem leitaði að ein-
hverju til að éta. Hann var glorsoltinn og
hafði hvorki lyst á mús né fiskbeini. Nú
það skyldi vera eitthvað reglulega góm-
sætt. í garði nokkrum kom hann auga á
litinn fugl. Fuglinn hoppaði inn undir
runna og var alveg grandalaus. Kötturinn
skreið hljóðlaust áfram í grasinu, stökk
og fuglinn var fangi í klóm kattarins.
Veslings fuglinn skalf og nötraði og kom
ekki upp einu einasta hljóði, kötturinn
sleikti út um við tilhugsunina um yndis-
lega fuglasteik, en fyrst vildi hann leika
sér dálítið með bráðina. Fyrst sleppti
hann annarri loppunni af honum, ýtti ör-
lítið við honum og greip hann svo aftur. Á
þennan hátt hélt hann áfram nokkra
stund. Fuglinn var hræðilega hræddur en
allt í einu fékk hann góða hugmynd.
Hefur þú hugsað þér að éta mig núna?
spurði hann köttinn. Já einmitt, svaraði
kötturinn, ertu óhress með það? Það er
slæmt að vera étinn af ketti, sagði fugl-
inn, — en út yfir allan þjófabálk tekur
þegar það er köttur sem hlotið hefur
slæmt uppeldi. Slæmt uppeldi! hrópaði
kötturinn, — hef ég hlotið slæmt uppeldi?
Já, alveg örugglega, sagði fuglinn. — Ég
hef séð marga ketti, stóra ketti og litla
ketti, duglega ketti, lata ketti, — já, ég
hef meira að segja séð mjög stóran rönd-
óttan kött í dýragarði, en ég hef aldrei séð
kött, sem ekki hefur lært að þvo sér áður
en hann borðar. Þú ert fyrsti með svo
slæmt uppeldi. Bölvað þvaður, sagði kisi.
Ég veit nákvæmlega hvernig ég á að haga
mér, og ég hafði einmitt hugsað mér að
fara að þvo mér. Bíddu bara á meðan. En
þá losnaði um fuglinn og um leið slapp
hann úr klóm kattarins og flaug upp í hátt
tré í grenndinni. —
Kötturinn hristi höfuðið: — Þetta hafði
ég upp úr krafsinu. Maður skyldi ekki
trúa öllu sem sagt er. Og síðan hafa kettir
alltaf þvegið sér eftir að þeir hafa étið.
SKINFAXI
19