Skinfaxi - 01.05.1991, Side 21

V I Ð T A L
mildara en hér heima og þarna í Svíþjóð
var keppt kl. 7 um kvöld í sólskini, 20
stiga hita og logni”.
Bætti mig og 40 metrar
í næstu manneskju
Attu einhverjar sérstakar minningar
frá þessum mótum?
„Það var mjög eftirminnilegt þegar ég
keppti í Árhus í Dannrörku þegar
UMFÍ-liðiðfór þangað eftir Landsmótið
1981 á Akureyri. Aðstæðumar voru
þannig þegar ég keppti í 400 m að mér
fannst ég vera ofboðslega létt á mér.
Það var logn og rigning, en hlýtt miðað
við það sem við erum vön hér heima.
Eg fór náttúrulega af stað eins og
venjulega við startskotið, en mér fannst
ég ekki finna fyrir sjálfri mér, en var þó
orðin svolítið þreytt síðustu 50 metrana.
Einhvernveginn fannst mér ég svífa
þennan hring og þá bætti ég árangur
minn um fjórar sekúndur frá því sem ég
átti best 1972. Þegar ég kom í markið
voru u.þ.b. 40 metrar í næstu manneskju
og ég vissi hreinlega ekki hvað hafði
gerst, mér fannst þetta nálgast það að
vera yfirnáttúrulegt.
Mér finnst mjög sérstakt að upplifa
þann mun sem er á því að hlaupa hér
heima og erlendis. Þegar maður hleypur
hringhlaup eins og 400 og 800 hér lieima
bregst það ekki að það er yfirleitt rok á
einhverjum kantinum. Mér finnst
stórkostlegt að keppa erlendis, manni
er ekki kalt og oft er enginn vindur
Fannst ég svífa í
mark
að hlaupa þar og þó að rokið væri alveg
hræðilega mikið þá fékk ég þessa sömu
tilfinningu og ég hef fengið erlendis,
mérfannstég hreinlega svífa ímark. Sú
tilfinningin að hlaupa við svona góðar
aðstæður er ólýsanleg samanborið við
þessar malarbrautir því þar á maður
alltaf von á því að renna til og fá ekki
rétta viðspyrnu”.
Attirþú von á að sigra 400 m hlaupið?
„Kvöldið fyrir 400 m hlaupið keppti ég
í 800 m hlaupi á setningarhátíðinni og
stóð mig það vel að mér fannst ég eiga
góða möguleika á fyrstu fimm sætunum
í 400 m hlaupinu. Það er nauðsynlegt,
áður en maður keppir á svona stóru
móti eins og Landsmóti, að vera búinn
að keppa oft áður þannig að maður finni
sjálfan sig og viti hvar maður stendur.
Þegar ég kom á mótið vissi ég ekki hvar
ég stóð, en eftir 800 m gat ég metið
stöðuna. Mér leið mjög vel andlega og
líkamlega og það hefur líka átt þátt í því
að ég sigraði”.
Þær voru horfnar þegar
ég var komin í seinni
beygjuna
Geturðu lýst hlaupinu, um livað
hugsaðirðu?
Hvernigfannstþér að keppa
á nýja vellinum í Mosfells-
bœ?
„Mérfannst alveg stórkostlegt
Hákon grillar eftir keppni á Húsavík.
þannig að það er
eins og að svífa
áfram.
Eftir 1972 og til
1981 tók ég mér
að mestu frí frá
hlaupum, var í
fóstrunáminu og
átti tvö börn, en
gætti þessaðhalda
mér alltaf við, fór
í leikfimi, hljóp
alltaf eitthvað og
keppti á mótum
Samhygðar”.
Hvað olli því að
þú fórst á fullt skrið íþriðja sinn?
„Ég hætti aldrei alveg að keppa, þó ég
hætti þátttöku í landsliðinu upp úr 1987,
því ég keppti alltaf á Landsmótum og
mótumSamhygðarogHSK. Mérfannst
að ef ég gæti hjálpað HSK á Lands-
mótinu í Mosfellsbæ þá ætti ég að vera
með. Ég hafði að vísu mikið að gera á
þessum tíma, ég var kosningastjóri í
sveitarstjómakosningunum 1990 og það
er mjög mikil vinna. Ég gat mjög lítið
æft og kostningastússið tók einn og
hálfan mánuð. Þegar kosningar voru
búnar, voru sex vikur fram að Landsmóti
og mér fannst ég vera svo
þung og ómöguleg á allan
hátt að ég sá ekki fram á að ég
myndi verða til neins gagns á
Landsmótinu. Égfórsamtog
keppti á Héraðsmóti HSK
þremur vikuni fyrir Lands-
mót, eins og ég var vön og þá
náði ég þeim árangi að ég var
beðin að keppa í 400 og 800 á
Landsmótinu og auðvitað
vildi ég ekki skorast undan
því. Eftir það fór ég út að
hlaupa, svona 5 sinnum í viku,
og æfði þetta 10-12 tíma á
viku”.
Skinfaxi
21