Skinfaxi - 01.05.1992, Blaðsíða 7

GLIMUKONGURINN
eru jafn góðir eða betri en maður sjálf-
ur.“
Helstu lærifeður Jóhannesar eru
Kjartanar tveir úr Árnessýslunni, Lárus-
son og Helgason og þeir komu honum á
fullt skrið.
„Eftir stúdentspróf var ég að vinna
hjá glímusambandinu og kenndi þá líka
glímu í grunnskólunum og ég held að
það hafi verið þann vetur sem ég lærði
einna mest í glímu. Það að kenna glímu
sjálfur fær mann til þess að skoða betur
ýmis smáatriði. Þann vetur æfði ég líka
glíntu bæði hjá Ungmennafélaginu Vík-
verja og KR, þá glímdi ég við gamla
bragðarefi eins og Sigurð Jónsson, föður
Ingibergs og Ólaf Hauk, fyrrverandi
glímukóng."
Attirðu von á að vinna Grettisbeltið?
„Það borgar sig ekki að hugsa of
mikið um það við hverju á að búast.
Heldur að hugsa um það hvernig maður
á að vinna hverja glímu meðan á henni
stendur. Maður segir ekki við sjálfan sig
áður en maður fer á mót: „Ég ætla að
vinna þetta mót“.
Ég reyndi að fara í hverja glímu með
því hugarfari að hún gæti farið á hvorn
veginn sem var. Ég get ekki neitað því
að ég hafði hugsað um þann möguleika
að ég gæti unnið Grettisbeltið. En ég hef
lært það af reynslunni að það borgar sig
ekki að reikna með neinu fyrirfram."
Hvað var það setn réði úrslitum í
glímunni við Arngeir Þingeying?
„Ég held að það sem réði helst
úrslitum var að ég get sótt á báðar hliðar
og það er rnjög erfitt að verjast bæði
hægra og vinstra megin. Arngeir var
búinn að leika það hvað eftir annað að
verjast, þannig að þetta var kannski
tilviljun að bragðið heppnaðist áður en
glíman var búin. Ég tók sniðglímu á
lofti hægra megin, en það er eitt af
mínum uppáhaldsbrögðum. Hábrögðin
eru yfir höfuð mín sterkustu brögð, bæði
hægra og vinstra rnegin."
Jóhannes úrskrifaðist sem búfræð-
ingur frá Bændaskólanum á Hvanneyri
1991, sama dag og Islandsglíman fór
fram og gat því ekki keppt. Hann stefnir
á framhaldsdeildina næsta vetur, en
margir hafa áhyggjur af því að þá geti
kóngurinn ekki sinnt glímunni sem
skyldi. Stefnir hann að því að halda
Grettisbeltinu?
„Ég hef mikið hugsað um það
hvernig ég get hagað æfingum. Einn
niöguleiki er að koma af stað glímu á
Hvanneyri, en ég hef líka reynt að tæla
ýmsa glímumenn með mér í skólann.
Um helgar fer ég alltaf heim og þá get
ég vonandi notað tækifærið og komið
við í Reykjavík og farið á æfingar þar
og auðvitað væri best ef Víkverji og KR
væru með æfingar klukkan fimm og sjö
þannig að ég gæti mætt á tvær sama
kvöldið. Ég ætla að reyna að nýta öll
tækifæri og það sem skiptir líka miklu
er að vera í góðu formi.
Ég ætla að fara í næstu Íslandsglímu
með sama hugarfari og ég fer í önnur
mót, það getur hver sem er unnið, en
auðvitað væri gaman að halda beltinu."
Hverjir heldurðu að verði erfiðustu
andstœðingarnir?
„Það er auðvitað ekki hægt að bóka
það að Ólafur Haukur komi ekki aftur,
nú svo er það Arngeir að sjálfsögðu og
Ingibergur, þeir eru skæðastir af þeim
sem keppa núna. Eyþór Pétursson gæti
lfka komið aftur.“
Hvernig finnstþér glíman standa ídag?
Við getum ekki miðað okkur við
aðrar þjóðir vegna þess að þetta er
séríslensk íþrótt og þessvegna er erfitt
að meta út frá því. Og það er erfitt fyrir
mig að dæma um hvort ég sé betri en
glímukóngurinn fyrir tuttugu árum, en
þessi mikli áhugi sem fer vaxandi gefur
tilefni til þess að breiddin sé að verða
meiri og meira úrval verði af góðum
glímumönnum. Það strandar yfirleitt
ekki á áhuganum hjá krökkunum, hins
vegar vantar fólk sem getur séð um
þjálfunina.
Þó svo að glíman sé íslenskt fyrir-
brigði þá höfum við átt töluverð sam-
skipti við aðrar þjóðir og erum í al-
þjóðasamtökum urn keltnesk fangbrögð
og höfurn kynnt glímuna erlendis og
líka kynnst öðrum fangbrögðum. Mér
finnst mikils virði að hafa þetta tækifæri
og það er mjög góð tilfinning að sýna
íslenska glímu fyrir nokkur þúsund
áhorfendur."
Glíman er ein af þeim íþróttagrein-
um sem konur og karlar geta stundað
langt fram eftir aldri, en þeir sem ekki
hafa kynnt sér glímuna gera sér kannski
ekki grein fyrir hvað hún er skemmtileg,
spennandi og falleg íþrótt.
Jóhannes segir það miður að of fáir
mæti á glímumót.
„En það er til mikilla bóta að konur
eru farnar að stunda glímuna og félags-
skapurinn verður auðvitað skemmtilegri
fyrir vikið. Og á vissum aldri þá taka
stelpurnar strákana og bylta þeim eins
og ekkert sé.“
Glímusagan hans Jóns M. ívarssonar
Þegar Jóhannes vann Fjórðungsglímu Suðurlands 1986 þá var Jón
M. ívarsson, glímufrömuðurinn sem allir þekkja, einn af keppendum.
Hann hafði unnið árið áður þegar keppnin var endurvakin eftir
nokkurt hlé og ætlaði sér auðvitað að vinna aftur og honum tókst að
brjóta Jóhannes á bak aftur, en Jóhannes bar þó sigur úr býtum, þar
sem hann hafði unnið alla nema Jón.
Jón státar sig nú af því við öll tækifæri þegar glímu ber á góma að
meira að segja glímukóngur íslands hafi aldrei unnið hann á
glímumóti. Og þeir sem þekkja Jón M. Ivarsson vita að umræður um
glímu gilda við öll tækifæri og hefur hann þar að auki verið verið
staðinn að því að bera þessa sögu á borð upp úr eins manns hljóði og
líka upp úr svefni. (Af velvilja við heimildarmann er hans ekki getið
hér.)
Jóhannes segir sína heitustu ósk í sambandi við glímu vera að fá að
glíma við Jón M. ívarsson og segist hann vita um marga fleiri sem
vilja fá að glíma við Jón. Og hver veit nema haldið verði Skinfaxamót
í glímu á Hvanneyri næsta vetur þar sem skorað verður á Jón Magnús
að mæta galvaskur til keppni við glímukónginn.
Skinfaxi
7