Skinfaxi - 01.05.1992, Blaðsíða 10

ALMENNINGSIÞROTTIR
Ræða heimsmálin á hlaupum
Það er ólýsanlegt hvað líkamleg
áreynsla er góð fyrir líkama og
sál og það skilja þeir einir sem
reynt hafa. Til þess að fara út að
skokka þarf ekkert nema góða
skó og galla. Fólk velur tímann
sjálft og notar svo sturtuna
heima hjá sér. Það var Hermann
Níelsson íþróttakennari á Egils-
stöðum sem fyrir nokkrum árum
kallaði saman lið og varð það til
þess að vekja áhuga fyrstu
skokkaranna á Egilsstöðum.
Þeir Helgi Halldórsson, skólastjóri,
og Hjálmar Jóelsson, apótekari eru báðir
forfallnir skokkarar. Þeir hittast aldrei
nema til þess að hlaupa og ræða þá
heimsmálin af miklum móð og fullyrða
að á hlaupunum hafi aldrei komið upp
ágreiningur. Þeir segja muninn á milli
þess að skokka og hlaupa vera þann að
þegar þeir eru hættir að geta talað saman
þá eru þeir farnir að hlaupa. Þeir segja
það hafa töluverða þýðingu að geta talað
saman því það séu margvísleg mál sem
koma upp á yfirborðið sem gott er að
geta talað um.
Helgi segist lengi hafa verið í hóp-
íþróttum og spilaði síðastliðinn vetur í
körfuboltaliði og hefur lengi haldið sér
við.
„Ég hef meira og minna verið í
skokki og oft á vorin hef ég farið af stað
þegar inniíþróttirnar hafa legið niðri. Ég
hljóp hálft maraþon í fyrra í Reykja-
víkurmaraþoni og það er alveg klárt að
ég ætla að fara í Reykjavíkurmaraþon í
haust. En því miður verð ég ekki heima
þegar næsta maraþon fer fram á Egils-
stöðum svo að ég get ekki tekið þátt í
því. Þá verð ég nýkominn frá Frakklandi
og staddur í Reykjavík og mun senni-
lega hlaupa þar á sama tíma“, segir
Helgi.
Hjálmar er fæddur og uppalinn á
Siglufirði og keppti að sjálfsögðu á
gönguskíðum og í knattspyrnu. Hann
hefur undanfarið séð um að merkja og
mæla brautina í Egilsstaðamaraþoni og
verið nokkurskonar brautarstjóri.
„Það var það mikið að gera í fyrra í
30 stiga hitanum og auk þess tognaði ég
í fæti daginn áður, þannig að ég lét mér
nægja að hjóla á undan keppendunum í
fyrra, en áður hljóp ég 10 km í tvö
skipti.
Ég hætti að keppa í skíðagöngu
1961 og eins var með knattspyrnuna,
síðan byrjaði ég aftur og þá í skokkinu
og hef alltaf skokkað einn þangað til
núna þegar við Helgi byrjuðum að
hlaupa saman. Ég hef alltaf haft þörf
fyrir að hreyfa mig og vera mikið úti og
mér líður alltaf vel þegar ég er búinn að
hreyfa mig. Ég hef líka stundað sund,
fjallgöngur og verið svolítið á skíðum.
Nú síðustu ár hef ég hlaupið nokkuð
reglulega, en þó ekki alltaf og hef ekki
tekið þátt í keppni fyrr en hún fór að
vera hér á staðnum.
Það hefur oft komið fyrir hjá mér að
ég hef misst niður eitt til tvö skipti og þá
finnst mér að það geti haft þær afleið-
ingar að ég hætti að hlaupa í tvo til þrjá
mánuði, en það er gott að hafa þessa
reglu að hittast á ákveðnum tíma á
ákveðnum stað þrjá daga í viku“, segir
Hjálmar.
Sumir feimnir
Iþróttalíf d Egilsstöðum er mikið, en eru
nógu margir úti að skokka?
„Við verðunt varir við marga sem
eru á gangi eða aðeins að skokka, þó
virðist eins og sumir séu hálf feimnir við
að vera á almannafæri. Sumir fara að-
eins út fyrir bæinn eða þá þeir fara á
þeim tímum þegar færri eru á ferli“,
segir Hjálmar.
Hvernig er hœgt að breyta þessari feimni
og spéhrœðslu?
„Þetta hefur breyst mikið á und-
anförnum árum og fyrir svona 10-12
árum þegar ég byrjaði að hlaupa hér, og
iðulega einn, þá fannst mér fólk líta á
mig sem einhvers konar viðundur þó
það hefði ekki orð á því. Það var hissa á
svona fullorðnum manni að vera að
þessum hlaupum. Núna finnst mér fólk
líta á mig í viðurkenningarskyni", segir
Hjálmar.
„Þegar fólk keyrir fram hjá okkur þá
brosa ellaust sumir, en margir sem hitta
okkur segjast öfunda okkur af því að
geta hlaupið um bæinn. Við höfum reynt
að ýta við fólki og segjum að það sé
ekki annað en að byrja á því að labba
einn hring og bæta svo stöðugt við
og vera ekki feiminn við það“, segir
Helgi.
„Fólk fer núorðið mikið meira út og
við höfum gjarnan bent á ágætt dæmi
um mann sent byrjaði hægt, en fór af
stað. Það var læknir hér á Egilsstöðum
sem aldrei hreyfði sig neitt. Þegar hann
10
Skinfaxi
i