Skinfaxi - 01.10.2001, Blaðsíða 14

Nú varst þú frekar feimin og með lítið
sjálfstraust þegar þú fórst út. Hjálpa fyrir-
sætustörfin stúlkum að öðlast sjálfstraust?
„Bæði og, því kröfumar og samkeppnin í þessum
geira eru miklar. Sérstaklega er þetta erfitt
andlega þvi fyrirsætur fá virkilega að heyra það ef
þær eru ekki nógu grannar og flottar. Þær fá því oft
höfnun sem leiðir til þess að þær verða óöruggar
með síg. Aftur á móti eykur það sjálfstraustið að
komast út, standa á eigin fótum, kynnast nýju fólki
og finna fyrir því að maður getur fetað sig út í
hinum stóra heimi. Þessir hlutir gefa manni aukna
trú á sjálfum sér."
Fékk aðvörun
Þú segir að það séu gerðar miklar kröfur til
fyrirsætna m.a. að þær séu grannar. Er það
kannski ástæðan fyrir því að þú glímdir við
lystarstol og lotugræðgi? „Nei alls ekki. Fólkið
sem ég vann með úti hafði engin áhrif á mig.
Ástæðan fyrir lystarstoli og lotugræðgi er m.a. lítið
sjálfstraust og þær miklu kröfur sem þú gerir til
sjálfs þíns um að vilja stöðugt vera að bæta þig.
Ég var t.d. aldrei sátt við sjálfa mig og vildi alltaf
gera betur. Ég reyndi því að grennast og þegar vel
gekk fékk ég hrós fyrir. En hrósið fékk mig til að
reyna að verða enn grennri. Um haustið 1995 var
ég orðin það horuð að umboðsskrifstofan mín úti
sá ástæðu til að taka mig á eintal og segja mér að
ég væri orðin alltof horuð. Ég var ekki sammála
þeim en þar sem ég var að vinna fyrir þau vildi ég
hafa þau ánægð og lofaði þeim að þyngja mig
aðeins. Á íslandi var búið að aðvara mig löngu
áður, en ég tók ekki heldur mark á þeim.“
Hvað varstu vön að borða mikið yfir daginn á
þessum tíma? ,,Ég borðaði aldrei minna en 1200
hitaeiningar á dag og í raun aldrei meira en 1800.
Mörkin sem greina á milli hvort einstaklingur er
með lystarstol eða ekki eru 1200 hitaeiningar yfir
daginn. Með þessu taldi ég mér trú um að ég væri
ekki með lystarstol, en reyndin var sú að ég var
bara að blekkja sjálfa mig. Um jólin 1995 var ég
búin að átta mig og ákvað að borða meira heldur
en ég var vön til að bæta á mig nokkrum kílóum.
Ég missti fljótt öll tök á mataræðinu og borðaði
gjörsamlega allt sem ég komst í. Ég átti það til að
tæma allt sem var í ískápnum og ef það dugði ekki
þá fór ég í frystikistuna. Ég fékk þessi þvílíku
lotugræðgisköst, en það er mjög algengt að
anorexíur missí tökin á sveltinu og fari að borða í
lotum."
Hvernig tók líkaminn við matnum eftir allt þetta
svelti? „Ágætlega og sem betur fer ældi ég hon-
um aldrei til baka þvi þá væri ég búin að eyði-
leggja tennumar i mér og vélindað. Það er þó eðli-
legt að anorexiur, sem fá slík átköst, æli matnum
á eftir því þær fá svo mikið samviskubit. Ég gerði
þó mínar ráðstafanir til að losna við matinn og tók
hægð|jrlýf, en þáð er líka algengt hjá stúlkum sem
fá slík^^st. Ég hafði lesið mér til um lystarstol og
lotucjjr^p|Tog gerði mer grein fyrir að hægðárlyfin
mundu ekkert hjálpa mér. Ég bað því mömmu og pabba að fela þau fyrir mér
fljótlega eftir að ég byrjaði að taka þau. Næstu daga á eftir leitaði ég stöðugt að
lyfjunum því ég fékk svo mikið samviskubit. Eftir jólin fór ég til New York. Þar
bjó ég í tæpt hálft ár og gekk vel þrátt fyrir átköstin, en ég hafði fitnað nokkuð
því ég náði aldrei að losa mig við fæðuna. Um sumarið fór ég síðan til Ítalíu að
starfa en um haustið var ég orðin mjög þreytt á þessum lotugræðgisköstum. Ég
vildi að þeim linnti og ákvað því um jólin 1996 að hætta fyrirsætustörfunum og
koma heim til að taka á þessu vandamáli."
Hvernig gekk þér að eiga við átköstin eftir að heim var komið? „Fyrst á
eftir fékk ég rosaleg köst en þau urðu alltaf minni og minni. í dag get ég enn
fengið átköst en ég held þeim niðri með þvf að hreyfa mig mikið og hugsa vel
um mig. Fara út í náttúruna og knúsa þá sem mér þykir vænt um. Með þessu
móti fæ ég síður köst. Ég á það reyndar enn til að ætla fá mér einn
súkkulaðimola en á endanum er ég búin að tæma heilann konfektkassa."
Hugsar ekki rökrétt
Var það einhver sérstakur matur sem þú borðaðir þegar þú fékkst
átköstin? ,Nei, ég borðaði hreinlega allt sem ég komst í og sá til þess að það
voru aldrei til neinir afgangar. Ég átti það til að fá mér ís í skál en áður en ég
vissi af var ég búinn að tæma heilan líter og tvo til viðbótar. Eins furðulega og
það kann að hljóma þá er maður með svo mikið samviskubit eftir átloturnar að
maður borðar enn meira til að hugga sig, gleyma sér og refsa sér. Og þegar
ekkert var til að borða tók ég stundum mat út úr frystinum og það besta var að
ég gat ekki beðið eftir að hann þiðnaði heldur át hann hálf frosinn, slík var
löngunin í mat. Það er erfitt fyrir þá sem hafa ekki upplifað slíka hluti að setja
sig inn í þá en þegar maður fær átköst þá hugsar maður ekki rökrétt. Ég veit
ekki hvort þessu átköst séu líkamleg eða geðræn. Þetta hljómar a.m.k.
hræðilega geðveikt. En það sá engin að ég var anorexísk af því að ég borðaði
alltaf sex sinnum á dag þótt það væri ekki mikið í einu. En fyrisætur eiga að
vera grannar þannig að það setti engin út á þetta og taldi matarræðið mitt bara
eðlilegt."
Varstu aldrei svöng miðað við hvað þú borðaðir lítið og hversu mikið þú
hreyfðir þig á meðan þú varst með anorexíu? „Jú, ég var í raun alltaf svöng
og borðaði aldrei nóg. Mig langaði alltaf að borða meira en löngunin til að verða
grennri var sterkari. Ég var líka alltaf svöng þegar ég var með bulimíu sama
hversu mikið ég borðaði, ég var aldrei södd. Ég náði fljótt kjörþyngd minni en
hafði enga stjórn á átköstunum því maginn var orðin það stór og heimtaði alltaf
meiri og meiri mat. Þetta var orðið sálrænt. Mér fannst alveg hryllilega erfitt að
geta ekki ráðið við átið og fitna stöðugt, sem gerði það kannski að verkum að
ég borðaði meira. Ég hélt því áfram að bæta á mig þótt ég væri búin að ná
kjörþyngd."
Fitnaðir þú mikið á þessum tima? „Þegar ég kom heim jólin 1995 þá var ég
komin niður fyrir 50 kíló, en ég er 175 cm á hæð. Á þessum tíma voru
hormónarnir í rugli og pillan hélt mér á blæðingum. Þegar ég var hvað þyngst
var ég 85 kíló þannig að ég þyngdist mikið. Þetta stökk gerðist á tveimur og
hálfu ári."
Ertu laus við átköstin í dag? „Nei, ekki alveg, en atköstin í dag eru háð þýf
hvort ég geti hreyft mig eða ekki. Með hreyfinaunni þá hugsa ég ekki um þetta
og kemst hjá þeim. Ef ég kemst aftur á móti &kki að hreyfa mig þá verð ég\
óánægð með mig og er líklegri til að fá átköst. Ég er nefnilega enn þannig,
þegar ég horfi í spegil, að ég vil verða grennri þótt allir bendi mér á að ég sé
miklu flottari í dag heldur en þegar ég var hvað grennst. Því miður hugsa ég
enn svona og ef ég hef ekki hreyft mig lengi þá langar mig oft bæði að hugga
mig og refsa mér með því að fá mér að borða. í dag er ég dugleg að hreyfa mig
.......
og mér líður vel."
lú eru það fleiri en fyrirsætur sei
vernig stendur á því að stelpur lei
Ætæðan fyrir lystarstoli er yfírleitt sú
fyrlr lystarstoli og fotugræðgi.
í feétta - hvaðan koma áhrifin?
iurefú ekki nógu ánægðar meö
\