Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1944, Síða 30

á. Sú stétt sem er ein okkar afkastamesta, sem
sé útgerðarmenn þessa lands, af sumum væru
þessir menn bezt séðir neglulausir á úthafinu,
en við þessir sem vöktum úthafið, finnum ráð
til þess að setja negluna í og siglum sameinaðir
í trygga höfn. Þá munum við finna þrótt til end-
urnýjunar flotans, sem hingað til hefir alið og
borið bezta kjarna íslenzku þjóðarinnar.
Af sjómönnum og útgerðinni er allt tekið til
viðhalds þessu ríki, en skipin fyrnast og detta
í sundur, ennfremur missa þau alla tækni tím-
anna, sjómaðurinn eldist og dettur í sundur, fer
frá sínu starfi vegna eins og annars.
Það er lítið umræddur og umritaður þáttur i
lifi okkar sjómanna, hvernig á að fara með
þessa grófu og sérlunduðu skepnu, er hún kveð-
ur hafið í lokin, hann (sjómaðurinn) fer í land
að loknu ævistarfi, við háan aldur, eða hann fer
vegna slysfara, á sál eða líkama, hjarta eða
liönd, og að síðustu vegna þess að fiskimann-
inum er sparkað, hættur að þola samanburð
annara og tímans, annar settur í staðinn, hinn
labbar í land með poka sinn (eins og við köll-
um það), ekkert annað framundan en það sem
engrar skýringar þarf við.
Eftirlaunaskattur þessa þjóðfélags er eitt af
þessum sérlunduðu fyrirbrigðum þinghús-
manna, sá listi er bannaður sjófuglum, embætt-
ismaðurinn sem fundið hefir þörf til þess að
halda sér í burtu frá varg þessum og unnið að
því að sundið verði eigi brúað, hefir framkallað
matsmenn en þeir hafa orðið æði misjafnir í
starfi, enda máske nokkuð einhliða. Mér verður
í huga, er hin raunverulega þyngd embættis-
mannsins, svo dýrmæt, að hún hafi ein rétt til
verðgreiðslu, en fiski- og farmannsins grips-
verðgreiðslu, samanber tryggingar okkar, með-
an eúum í starfi, síðan ber þjóðinni engin
skylda á lífstóru þessara manna (stríðsmönn-
um íslands). Þannig falla og hljóða þau orð,
um áramóta-, slysfara- og sjómannadagshug-
leiðingar þingmanna og Stjórna, en týnast síðan
í ruslakistu flokkspólitíkar og baráttu um
stjórnvölin.
Spor stríðsáranna eru þá, hópur vaskra
drengja fallinn í valinn, og eftirlifendur í sömu
kyrrstöðunni. Aðeins harðtækin áreynslutök
þessa hildarleiks á lífsþrótt og velmegun þeirra
einstaklinga, sem alltaf hafa staðið fremstir í
víglínu okkar íslendinga.
Þeir sem að þessu standa hafa og samið lög
og reglur, sett nefndir og skrifstofur svo að
flestir, sem skipta við allt þetta upptalið, orðið
að kaupa sér skjalatöskur og má oft sjá þær
fullhlaðnar af slíkri vöru.
18. þing Fiskifélags fslands er ný afstaðið.
Er rnargt gott um það þing að segja og störf
þess. En stjórnarkosningin síðasta er í sinni
röð einsdæmi í okkar augum, þó kunnir menn
séu í stjórnarsætum og sumir að verðleikum og
lífsreynslu ágætis, er engin kosning hlálegri,
samkvæmt breyttum lögum félagsins, en þessi.
Alltaf kemur það sama í ljós. Þú, sem hefir far-
ið í felur með allar þínar hugsanir, aldrei lát-
ið álit þitt í ljós um þjóðarmál, en sofið á
sannri trúverðugri skoðun, ert ekki vaknaður,
þó vörður sé settur um þín velferðarmál. Nei,
er straumur enn svo sterkur frá þeim sem eng-
in eða litil skil hafa gert okkar málum, að þú
getir ekki staðið hann af þér. Því veljið þið
ekki útvegsmenn og sjómenn, menn úr ykkar
hópi. Hverjir aðrir en við flytjum þjóðinni auð,
sækjum barninu brauð, færum björgin í grunn,
undir framtíðarhöll.
Til eru þeir menn, sem leika þær listir, sem
fáir eða engir geta skilið, eru þeir ýmist kallað-
ir listamenn eða gamla orðinu galdramenn.
Þessir hinir sömu menn verða oft stórauðugir
á stuttum tíma. Okkar þjóðfélag á ekki mikið
af þessari sort manna, en þó munu þeir finnast,
og einkum finnast þeir, ef mætti segja, milli
veggja, eða hanga í lausu lofti, galdrar eru
bannaðir hér með lögum, mér hefir líka skilist
í gegnum lestur sagna um þessa menn, að skap-
gerð þeirra sé á einn veg, sálin starfi eða vilji
helzt starfa í myrkri, það gerir hið nána sam-
band við höfðingjann. Nú hefir fundizt á milli
veggja og í lausu lofti, ritgerð, sem ég tel varla
að rétt sé feðruð. Það er ritgerð Sæmundar
Ólafssonar í febrúarblaði Alþýðublaðsins.
Mér finnst ég ekki geta áttað mig á að Sæ-
mundur (kollega) hafi skrifað þessa grein, hún
bendir ótvírætt á sundrung innan hans eigin
hóps, og óskapnaðar í samstarfi stjórnarandans
og undirmanns.
Eg mælist því eindregið til þess að S.Ó. taki
hana aftur, eða viðurkenni ekki rétt sinn á fað-
erninu, hvorki fyrirsagnar (sameining verka-
lýðsfélaga), efni eða undirskrift. Þú getur ekki
Sæmundur farið milli veggja svona strax, eða
hangið í lausu lofti og því síður farið í myrkrið,
manndómur þinn og sál er ekki ennþá tilbúinn,
yfirgefðu ekki það sem þú hefir fengið þinu
lífsþrótt frá og sízt af öllu á þennan hátt.
Finnst þér rétt að vinna að sundrung og hatri
milli þeirra (skipstjóra og háseta), sem berj-
ast hlið við hlið á hættustund, finna samstilta
tengitaug allrar skipshafnar á alvörustund um
leið og hún vinnur hönd í hönd að björgun
mannslífa og skips, án tillits hver er hver eða
hvað er hvað, það eina: sameiginleg.skyldustörf
kalla, víktu aldrei af verði.
Ég held að sú taug, sem tengir áhöfnina sam-
VÍKINGUIi
142