Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1949, Blaðsíða 1

SJOMAIMNABLAÐIÐ
U1KIH6UR
ÚTGEFANDI: FARMANNA- OG FISKIMANNASAMBAND ÍSLANDS
XI. árg. 3. tbl. Reykjavík, marz 1949
Hallqrímur Jónsson
Fertug félagssamtök
Hagsmunamálin.
Á þessum tímum yfirboðs og uppivöðslusemi
í félagsmálum þjóðarinnar, er næsta fágætt að
kynnast félagssamtökum, sem um margt hafa
tamið sér aðrar starfsaðferðir en almennt
gerist.
Á fjörutíu ára starfsferli mun naumast hægt
að finna vott þess, að Vélstjórafélag íslands
hafi beitt uppivöðslusemi í málflutningi eða sýnt
mótaðilum lítilsvirðingu. Leið V.S.F.I. í hags-
munabaráttunni hefur verið leið tilhliðrunar-
semi fyrir jafnrétti annarra en um leið stöðug
viðleitni til að auka þroskaskilyrði félagsmanna,
þannig að þeir stæðust jafnan mat samferða-
mannanna um þekkingu á starfi sínu og mann-
gildi almennt.
Til þess að undirstrika, að þetta eru ekki full-
yrðingar þess, sem línur þessar ritar, má geta
þess, að fána félagsins var á sínum tíma val-
inn hinn hvíti litur sem tákn þeirrar megin-
stefnu, sem þá var ráðandi innan samtakanna.
Yfirleitt hefur stefna V.S.F.I. verið allfast mót-
uð frá byrjun og verður naumast betur lýst en
með því að tilfæra niðurlagsorð úr ræðu eins
vélstjórans, sem flutt var við vígslu þess fána:
„Við munum það allir úr sögunum, að merki
var jafnan borið fyrir liðinu, þegar það sótti
fram, og jafnan var vel vandað til merkisber-
ans. Sóknin var jafnan mest um merkið. Oft
skeði það og, ef merkið féll í gras, að þá brast
í'lótti í liðið. Þótt skálmöld sé nú lokið hér á
landi, þá er ekki minna barizt í ritum og ræð-
um. Og það verður hlutskipti þessa félags á
komandi árum að taka þátt í þeirri baráttu.
v í K i n □ u R
Mun þá full þörf þessa fagra merkis til þess
að skipa sér um, og til leiðbeiningar í sókn-
inni. En gætið þess ávallt að vanda vel til merk-
isberanna. Þess er ekki síður þörf nú en þá,
því þangað eru send hin bitrustu skeyti frá
þeim, sem í andstöðuflokknum eru. En til þess
að nokkuð miði fram á leið, verðum við að
sækja fram undir fánanum í vel samtaka fylk-
ingu, stéttinni til eflingar og okkur sjálfum til
hagsbóta, minnugir þess þó, að við eigum að
takmarka sókn okkar við sókn annarra. I merk-
inu okkar eru sömu litir og í þjóðfánanum. En
þjóðfáninn er tákn þeirra afla, sem mest eru
og bezt í þjóðinni, landinu og umhverfi þess.
Fáninn á að vera okkur varanlegt tákn þess,
að við eigum að nota mátt samtakanna í þágu
góðra málefna — og einungis góðra málefna,
og gæta þess jafnan að beita einungis strang-
heiðarlegum vopnum við hvern sem í hlut á. Á
feld hins drifhvíta fána má aldrei koma blett-
ur eða hrukka. Hvíti liturinn er tákn friðar
og sakleysis, og hann er meginlitur í því merki,
sem við á ókomnum árum fylkjum okkur undir
til sóknar.
Þó að við séum ein hinna svo kölluðu vinn-
andi stétta í þjóðfélaginu, þá er það engin
hræsni við málstaðinn, og eigi heldur nein upp-
gerð né sérvizka, að við höfum ekki valið hinn
rauða lit hinna byltingasinnuðu, sem aðallit í
merkið okkar. Takmörk hinna vinnandi stétta,
sem st'efnt er að, eru vitanlega mjög náin.
En til Rómar liggja margar leiðir. Og við höf-
um ásett okkur að fara jafnan með friði í þeirri
trú, að leiðin að markinu sækist ekki verr fyrir
49