Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1949, Blaðsíða 29

og- hélt hver fram hlut sinna manna. í fyrstu hélzt
bilið, en jafnskjótt og Zephir hafði náð fullum skrið,
fór það minnkandi. Þá lögðu skipverjar Baleine sig
enn meira fram en áður og lánaðist að halda bilinu
óbreyttu í nokkrar mínútur. Þá dró Zephir enn á Bal-
eine og nú með undraverðum hraða. Upp frá því augna-
bliki var ljóst, að bátarnir mundu mætast í grennd við
kútinn. Sigurinn var undir hreinustu tilviljun kominn,
gat oltið á minnstu mistökum.
„Baleine! Baleine!“ kölluðu Mahé-arnir.
En þeir hættu brátt hrópum sínum, því að þegar
bátur þeirra var næstum kominn að kútnum, tókst
Zephir með skjótu tfragði að smeygja sér inn á milli
báts og kúts og á samri stundu náði La Queue til hans
foeð bátshakanum.
„Zephir! Zephir!" öskruðu Floche-arnir.
Keisarinn sagði, að La Queue hefði haft rangt við
°g hófust þá deilur miklar, svo að presturinn varð að
ganga á milli og sætta menn. Svo sagði hann nokkur
orð, sem vöktu felmtur hjá öllum viðstöddum.
„Þeir drekka þetta kannske einir“, tautaði hann dap-
Urlega fyrir munni sér.
En úti á sjó hafði slegið í ægilega brýnu milli báts-
bafnanna. Rouget kallaði La Queue þjóf, en hann svar-
aði með því að kalla Rouget auðnuleysingja. Mennirnir
bófu árarnar á loft, til að nota þær fyrir barefli og
s.]oferðin var næstum því orðin að sjóorustu. En úr
Því að ekki varð úr bardaga þarna, afréðu þeir að
'bta til skrar skríða á landi, steyttu hnefana hver
fi'aman í annan og hótuðu að rífa hver annan á hol,
er þeir hittust næst.
»Þorparinn!“ rumdi í Rouget. „Þið sáuð, að þessi
kútur var stærri en sá í gær. Hann var gulur þessi
það hlýtur að vera gott í honum“. Síðan mælti hann
orvæntingarrómi: „Jæja, við skulum gá að álagildrun-
Urn, það eru kannske nokkrir humrar í þeim“.
Siðan hélt Baleine til vinstri og stefndi á oddann.
í Zephir varð La Queue að hóta Tupain og Brise-
"'otte öllu illu, til að koma þeim frá kútnum. Þegar
°átshakanum hafði verið læst í kútinn, hafði ein gjörð-
'n siitnað og nú vall rauður lögurinn niður í bátinn.
’tennirnir ráku fingurna í fossinn, fannst bragðið harla
?°tt og töldu óhætt að drekka fullt glas, án þess að
lnna á sér breytingu. En La Queue tók það ekki í
111 ab Hann gerði við lekann og tilkynnti bátsverjum,
að sér yrði að mæta, ef einhver stæli úr kútnum. Þeir
kætu beðið, þangað til komið væri til lands.
»Eigum við þá að vitja um netin?“ spurði Tupain
°iundarlega.
»Já, rétt strax, engin þörf að flýta sér!“ svaraði
Queue.
;/ann starði ástaraugum á kútinn. Hann langaði til
fá sér bragð tafarlaust. Hann var leiður á fiski
°S fiskveiðum.
»Svei!“ sagði hann eftir langa þögn.
íara í land.
„Við skulum
Það er orðið framorðið. Við vitjum um
á morgun“. Hann ætlaði einmitt að fara að setj-
ast undir árar, þegar hann
handa
netin
arar, þegar hann sá annan kút til hægri
'ar, mjög lítinn kút. Upp frá því var ekki hugsað
11 a um net eða veiðar. Það var meira að segja eklci
^ ' K I N □ L1 R
SJÓMANNABLAÐIÐ VÍKINGUR
Útgefandi:
Farmanna- og fiskimannasamband Islands.
Ritstj. og ábyrgðarm.: Gils Guðmundsson.
Ritnef nd:
Júlíus Kr. Ólafsson, Pétur Sigurðsson, Jónas Sig-
urðsson, Halldór Jónsson, Grímur Þorkelsson,
Gísli Ólafsson. Blaðið kemur út einu sinni í mán-
uði, og kostar árgangurinn 30 krónur.
Ritstjórn og afgreiðsla er í Fiskhöllinni,
Reykjavík
Utanáskrift: „Víkingur", pósthólf 425, —
Reykjavík. Sími 5653.
Prentað í /safoldarprentsmiðju h.f.
talað um slíkt framar. Zephir stefndi til litla kútsins
og var hann innbyrtur tafarlaust.
Um sama leyti kom samskonar happ fyrir Baleine.
Þegar þeir voru búnir að vitja um fimm álagildrur,
sem voru galtómar, kom Delphin allt í einu auga á
eitthvað, enda hafði hann alltaf augun hjá sér, piltur-
inn sá. En þetta virtist ekki vera kútur. Það var of
langt og mjótt í laginu til þess.
„Þetta er planki“, sagði Fouasse.
Rouget sleppti sjöttu gildrunni, án þess að lyfta
henni úr sjó. „Við skulum samt ganga úr skugga um
það“, sagði hann.
Þegar þeir nálguðust rekaldið, héldu þeir ýmist að
þeir sæu planka, kistu eða trjábol. Loks ráku þeir upp
gleðióp. Þetta var kútur, en svo einkennilegur í laginu,
að þeir höfðu aldrei séð annað eins. Það hefði frekar
mátt segja að þetta væri rör, gildast um miðjuna og
lokað í endana með gibsi.
„Þetta er skrítið!“ hrópaði Rouget í kæti. „Þetta
verðum við að láta keisarann reyna. Komið, börnin
góð, nú höldum við til lands“.
Þeir afréðu, að snerta ekki við innihaldinu og Bal-
eine lagði að landi á sama augnabliki og Zephir. Eng-
inn forvitinn hafði farið úr fjörunni. Menn ráku upp
gleðióp, er það spurðist, að fengurinn væri alls þrír
kútar. Piltarnir þeyttu húfum sínum hátt í loft, en
konurnar hröðuðu sér heim eftir glösum. Það var af-
ráðið að bragða á veigunum á stundinni. Rekinn var
eign þorpsins. Enginn hreyfði mótmælum. Menn skip-
uðu sér aðeins í tvo hópa. Mahé-arnir umkringdu Rouget
og Floche-arnir La Queue.
„Keisari, þú drekkur fyrsta glasið!“ hrópaði Rouget.
„Segðu okkur, hvað þetta er“.
Innihald kútsins var gullið á lit. Keisarinn lyfti glas-
inu, horfði á innihaldið, þefaði af því, hellti því í sig.
„Þetta kemur frá Hollandi", sagði hann spekings-
lega eftir langa umhugsun.
Frekari upplýsingar gat hann ekki gefið. Mahé-arnir
drukku síðan allir með lotningu. Þetta var frekar þykk-
ur drykkur og menn undruðust, að blómabragð skyldi
Frli.
77