Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1949, Blaðsíða 17

VKTINNI
nokkur og segir:
— Þér tekst aldrei að koma honum í gang, frænka.
Stúlkan, sem kannaðist ekkert við stráksa, svaraði
heldur snúðug:
— Það var mikið, að þú sagðir ekki amma.
Sá stutti svaraði um hæl.
— Þú getur vafalaust verið orðin amma þegar þú
ferð af stað!
★ •
Drengur kom inn í lyfjabúð og bað um klóróform
fyrir krónu. Þegar lyfsalinn spurði hann til hvers
hann ætlaði að nota klóróformið, svaraði drengurinn:
— Ég féll á prófinu í skólanum í dag, og fyrir það
verð ég flengdur þegar ég kem heim. Mér veitir því
ekki af að deyfa mig dálítið áður.
★
Kennarinn: — Varst það þú, Óli, sem skrifaðir á
töfluna: Kennarinn minn er flón.
Óli: Já, herra kennari.
Kennarinn: — Jæja, ég ætla nú að fyrirgefa þér
dónaskapinn í þetta skipti, af því að þú sagðir satt!
★
Hans: — Hvað segir konan þín þegar þú kemur
seint heim á kvöldin?
J Jón: — Ég er ókvæntur.
■ Hans: — Hvers vegna ferðu þá svona seint heim?
' ★
Rauðhaus (við sköllóttan kunningja sinn): — Það
hefur víst verið ofsarok í dag, ég sé að allt hárið hefur
fokið af höfðinu á þér.
Skalli: — Nei, ég skal segja þér hvers kyns er.
Þegar guð skapaði mig, átti hann aðeins rautt hár, en
þá vildi ég heldur vera hárlaus!
★
Skrifstofustjórinn: — Þetta gengur ekki lengur, ung-
frú María! Þvílík vinnubrögð get ég ekki þolað hér í
fyrirtækinu. Með annari hendi skrifið þér á ritvélina,
en lesið skáldsögu í óða önn með hinni!
★
Dóra litla: — Eigum við að koma í hjónaleik?
Palli litli: — Það er ekki hægt! Mamma segir, að
við megum hvoi'ki rífast eða slást!
★
í biðstofu hjá lækni.
— Nei, góðan dag, frú Anna. En hvað það var gam-
an, að við skyldum hittast hér!
★
— Hvers vegna gengurðu með þennan hnút á vasa-
klútnum?
— Það er bara til þess, að minna mig á, að minna
— Að hugsa sér anna'ð eins ■—- þessi heiðarlegi maður
var þá víxilfalsari og stórþjófur!
konuna mína á að spyrja mig, hvort ég hafi munað
eftir dálitlu, sem hún bað mig að muna fyrir sig.
★
Hann: — Það er nú eins og vant er. Þú getur aldrei
verið sammála mér í neinu.
Hún: — Þetta er nú bara alls ekki satt.
★
Jón Jónsson var auðugur piparsveinn, kominn hátt
á sextugsaldur. Einhverju sinni kynntist hann stúlku
um þrítugt, og gerði hún sér mjög títt um-Jón. Kom
þar, að hún lét hann fyllilega á sér skilja, að eigi
myndi standa á jáyrði, ef hann ympraði eitthvað á
hjúskaparmálum. En Jón var af langri reynslu tor-
trygginn gagnvart hinu fagra kyni og svaraði stúlku-
kindinni á þessa leið:
— Ég þykist sjá, að þig langar ósköp mikið til að
verða ekkjan mín!
★
Björn var að biðja sér konu, og áður en stúlkan
svaraði málaleitan hans, spurði hún hann nokkurra
spurninga. Meðal annars spurði hún hann, hvað hann
væri gamall, og sagðist hann vera fertugur.
— Það getur nú ekki verið, sagði stúlkan, því þú
áttir fimmtugsafmæli fyrir nokki'u.
— Jæja, hvernig sem það er, þá skipta ein tíu ár
ekki svo miklu máli, ef þú vilt mig á annað borð.
★
Nýkvæntur maður: — Hvað er þetta, reikningur fyrir
danskjól! Hvenær fékkstu hann?
Konan: ■— Manstu það ekki, góði? Það er kjóllinn,
sem ég var í á dansleiknum, þegar þú baðst mín.
Maðurinn: — Þetta finnst mér nú helzt til langt
gengið! Aldrei fær þorskurinn sendan reikning fyrir
netið, sem hann er veiddur í!
V I K I N G U R
65