Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Blaðsíða 52

ÞORARINN JONSSON
Björgun við Látrabjarg
Hvín í eggjum hárra fjalla,
hafrót lemur fjörugrjótið.
Æstar hrannir freyða, falla
froðu spýtir öldurótió. —
Yfir vofir feigöarfargiö
fárveöurs viö heljargnýinn.
Brimi lúöa Látrabjargiö
lætur brúnir hverfa i skýin.
Húmar yfir, hallar degi
hátt á gnýpu fjallsins standa
þreyttir menn, er líta á legi
lamaö skip, á flúöum strandað. —
Heim þeir flýta för í skyndi,
fréttir bera umheiminum.
Er lýsir aftur Ijós á tindi
leitast munu aö bjarga hinum.
Brim aö rótum fjallsins fellur,
feiknlegt er þar um aö litast.
Úfiö brot á bjargiö skellur
bjargiö kveöur viö og stritast. —
Hiö efra þeytast kólguklakkar
klungriö býöur hel og dauöa.
í útsoginu hávært hlaklcar,
hér er lending stríös og nauöa.
Þarna grunnt á grynningunum
í geysilegum ölduflaumnum
hendist fley í holbrotunum
háskdlega fyrir straumnum.
Stjórnarpalli og stjórnarherra
og stýrimanni burtu er skolaö.
Varnarlausum vonir þverra,
vart fær skipiö meira þolaö.
Tólf á lífi standa í stafni
og stara eftir hjálp úr landi,
annars þeir í helju hafni
og heljarfár þeim bráöum grandi.
Holdvotir í hörkufrosti,
háö er striöiö ægilega.
Kuldinn svíöur, þreyta og þorsti
og þrengingarnar allavega.
Flugvél hátt í lofti leitar,
loftskeyti ber frétt um strandiö.
Frá brjóstum stíga bænir heitar
aö björgun lcomi, hefti grandið.
Eftir staðnum ákaft leita
ýmsir af landsins beztu sonum
hinum þjáöu hjálp aö veita
er hjálpar bíöa, í þrengingonum.
192
/ birtingu á bjargi standa
bjargi vanir garpar stinnir,
hiö neöra sést á froöufalda,
feiknstöfunum ekki linnir.
Ekki sést í augum ótti
ekki er fum á nokk'rum manni.
Drengir, gæddir dug og þrótti
digna ei þótt raunir kanni.
Formaðurinn fyrstur sígur
Flaugarnefs af gnýpu hárri.
Ei bliknar viö, né hugur hnígur,
horfir stillt gegn ólgu grárri.
Brátt hafa fætur fundiö grjótiö,
fleiri reyna þennan vanda.
Gnýr í eyrum öldurótiö,
er því bezt aö neyta handa.
Á hvalbaknum í stormi standa
stilltir menn og hjálpar bíöa.
Lausn þeir eygja úr voöans vanda,
af veikum mætti boöum hlýöa.
Björgunarstóll aö boröi er dreginn,
bátsmaöurinn hinum hjálpar.
Allir fúsir feta veginn
þó fái baö í skauti gjálpar.
Fram í brimið firöar vaöa
af fremsta megni hjálp aö veita,
aö firra hina fári og skaöa,
er fætur þeirra á grjóti steyta.
Loks eru þeir aö landi dregnir,
lémagna af kulda og vosi.
Allir sjávarseltu þvegnir,
sælt er aö mæta vinarbrosi.
V í K I N G U R
J