Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Blaðsíða 26

ffjanii M. Jónsson
Fyrsta sjóí’erð mín á þilskipi
Heimili mitt var skammt frá sjó, enda var
sjórinn minn bezti félagi. Ég var tíu ára, að
mig minnir, þegar fósturmóðir mín, Indíana
Sveinsdóttir,. vakti mig með kossi snemma
morguns og sagði, að nú væri mál að vakna,
kvíaærnar væru að rása lit af túngarðinum
eitthvað út í buskann.
Ég nuddaði stírurnar úr augunum, klæddi
mig í skyndi, fékk mér í sarpinn og brauð í
nestið, ég vissi svo sem hvað til stóð, því að
lijásetan var mitt skyldustarf, jafnvel þó að1
ég hataði ekkert eins mikið og þessar rollur,
sem voru ekkert nema hrekkir og sauðþi-ái.
þegar ég kom út á hlaðið, sá ég Víðines-
Foru vera að hverfa niður í fjöru. Eins og
vanalega eltu hinar. Hún Fora var vön að
hugsa fyrir allt féð á heimilinu.
Ég ráfaði ofan í búðargilið, sá ærnar kýla.
vömbina af iðgrænum kjarna, sem óðum rak
og þjappaðist upp í kesti í fjörunni.
Það var yndislegt veður, ærnar voru önnum
kafnar, og ég hafði góðan tíma til þess að sjá.
mig um. Það var unaðslegt að dvelja á þessum
stað, láta geisla morgunsólarinnar strjúka sér
um vangann, hlusta á heillandi klið æðarkoll-
unnar, sem virtist vera albúin að fórna lífi
fyrir litlu börnin sín, sem af unggæðingshætti
busluðu fram og aftur, skriðu upp á bakið á
henni og steyptu sér kollhnís í sjóinn, til þess
að ná sér í æti.
Skammt frá mér var selur, sem synti for-
vitnislega kringum skerin, langaði auðsjáan-
lega til þess að fá landfestu og hvíla sín lúnu
bein, en hafði eitthvert veður af mér sem of-
f,jarlægari stöð hefur lengra langdrag en sú,
sem verið er að miða, þá útheimtist rníkil ná-
kvæmni við miðun. Oft og tíðum hafa loftskeyta-
menn skipanna vakað nótt með degi í slíkum
tilfellum, og fer það mjög eftr skipstjórum
skipanna, hvað hart það kerriur niður á loft-
skeytamanninum. Það þarf ekki að taka það
fram, að þótt loftskeytamaður standi aukavörð
vegna miðana, þá er engin aukaþóknun greidd
fyrir það, þar sem loftskeytamenn telja þær til
skyldustarfa sinna og þá ekki sízt eftirlit og
viðgerð á miðunarstöðinni úti í sjó, eins og þeir
telja það skyldu sína að líta eftir djúpmælum
skipanna, eftir því ,sem geta þeirra leyfir og
við verður komið. Hins vegar eru þetta allt til-
fallandi störf og fara mjög eftir árstíðum og
veðurfari.
Þá eru, það hin svokölluðu aukastörf, sem
ávallt eru töluverð, við komu i hafnir eða um
mánaðarmót, og stundum í höfnum líka. Skips-
mannalistar, sumstaðar farþegalistar, gjaldeyi'-
isskýrslur, ferðaskýrslur, dagbókarútdrættir o.
fl. o. fl. Allt þetta dregur töluverðan tíma til
sín. Þó hægt sé að vinna sumt af þvi á vöktun
um, þá er ávallt eitthvað eftir til að vinna 1
höfnum inni. Hins vegar eru engar vaktir haldn-
ar í stærri höfnum, en þá er að ljúka mánaðar-
uppgjöri og innheimtu stöðvarinnar sjálfrar,
taka fréttaskeyti, líta eftir tækjunum, lagfæra
það, sem aflaga hefur farið, eða sjá um lag-
færingu á því, ef það er verkstæðisvinna, hlaða
rafgeyma stöðvanna, og sem sagt, sjá um að
stöðin sé í lagi, er skipið lætur úr höfn aftur.
166
V í K I N □ U R