Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1949, Blaðsíða 53

Út að Flaugarnefsins fótum
færóir eru hver af öðrum.
Braut'er grýtt með bjargsins rótum,
brimið svall með fjallsins jöörum.
Steinar hrundu úr klettaklungri
kringum þá er áfram börðust
knúðir vilja, haldnir hungri,
hættunni með prýði vörðust.
Hrönn að bergsins fótum fellur,
fölnar dagsins síðsta skíma.
Sjórinn brátt að björgum skellur,
bólgnar alda, hörð er glíma.
Sumir kúra á köldum stalli
í kafaldsbylnum, huldir mosa.
Aðrir verjast ofanfalli
aðþrengdir, í næturrosa.
Nóttin líður, Ijós af degi
lýsir hrjáðum vegfarendum.
Dimmt er yfir láði og legi,
leggur brim að íslands ströndum.
Byrjað er á björgun aftur,
brölta stirðir menn á fætur.
ekki er þorrið þrek né kraftur
þeim, við bjargsins köldu rætur.
Við dagsins skímu drengir fleiri
drífa að til hjálpar hinum.
Verða átök öllu meiri
hjá öllum þess styrktar vinum.
Konur hafa á bjargið borið
brýnstu nauðsyn hinum þjáðu.
Eigi er neitt við neglur skorið,
nú fá lífsbjörg hinir hrjáðu.
Þessi dagur líður líka,
loks er mikill sigur unninn.
Afrekinu engir flíka,
öll eru Ijósin dagsins brunnin.
Liggja í tjaldi lúnir vinir,
Ijúf er hvíldin þreyttum sveinum.
Hverfa að bæjarhúsum hinir,
horfnir burt frá kulda og meinum.
Þökk sé öllum þeim er unnu
þetta starf í éli nauða.
Hetjum þeim, er hvergi 'runnu,
hörð var glíma lífs og dauða.
Lengi mun í minni lifa,
manndáð slílc í heljarfári.
Samtök margra bjargi bifa.
Brott er vikið sorgartári.
Heyra má frá hafsins bárum
harmsárt Ijóð, er sorgin skilur.
v í K I N G u R
^tnælki
Séra Jón hældi sér af því í áheyrn nágrannaprests
síns, séra Guðmundar, að hafa menntazt við tvo há-
skóla. — Þetta minnir mig á sögu, sagði séra Guð-
mundur, um kálf, sem geklc undir tveimur kúm.
— Og hvað varð um kálfinn?
— Hann varð naut.
★
Blaðamaður er nýkominn af fundi og spyr ritstjór-
ann, hvaða fyrirsögn hann eigi að setja yfir fundar-
fréttirnar. Svo stóð á, að haldnir höfðu verið tveir
opinberir fundir um kvöldið, fundur samherja blaðsins
og andstæðinga þess.
— Þú skalt setja, segir ritstjórinn, þrídálka fyrir-
sögn: „Geysifjölmennur og ágætur fundur“. Svo skaltu
hafa undirfyrirsögn: „Hinum frábæru ræðum afburða-
vel tekið. Á fundinum ríkti einhugur og óbifandi traust
á góðum málstað".
— En ég var á fundi andstæðinganna, sagði aum-
ingja blaðamaðurinn.
— Jæja, varstu þar, sagði ritstjórinn. Þá seturðu
þessa fyrirsögn: „Hlægileg skrípasamkoma. Ræðumenn
verða sér allir til háborinnar skammar".
★
Læknirinn: — Hvernig líður honum föður þínum
núna?
Bóndinn: — Hann er mesti aumingi.
Læknirinn: — Hjartað er alveg að bila. Hann þyrfti
að fá nýtt hjarta.
Bóndinn: — Getur nokkur gert það hér á landi?
Læknirinn: — Nei! Ég sagði þetta í spaugi.
Bóndinn: — En sjálfsagt geta þeir það nú utan-
lands, ef hann sigldi.
Blaðamaður var kvæntur skapstórri konu. Þegar
hann fékk sér í staupinu, sem oft bar við, lentu þau
hjón stundum í handalögmáli, og kom blaðamaðurinn
oft hrumlaður undan konunni.
Starfsbræður hans vissu um þetta.
Einu sinni kemur hann rispaður á annarri kinninni
niður á skrifstofuna.
„Hvað er að sjá þig, maður!“ segja félagar hans.
„Hví ertu rispaður á kinninni?"
„Ég skar mig á rakvél“, svaraði blaðamaðurinn.
f þessu er hringt í símann, en það er kona hans
og vill fá að tala við mann sinn.
Sá, sem anzaði í símann, rétti blaðamanninum heyrn-
artólið og segir:
„Gerðu svo vel! Rakvélin er í símanum".
Látrabjargið laugað tárum
lýtur höfði, tregann dylur.
Minning þeirra er gröf þar gistu
greypt mun trútt í margra hjörtu.
Guð verndi þá er vini misstu,
og vonarljósin tendri björtu.
193