Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Blaðsíða 10

Heyrðist kallið bæði í loftskeytastöðinni og
heimahúsum.
Um þetta leyti mun Sveinn Ásmundsson hafa
verið að tala við Jón vitavörð á Sauðanesi og
fengið hjá honum þær upplýsingar, að bátinn
Skipverjar á Þormóði ramma.
ræki að landi, og björgun af sjó því óhugsan-
leg. Var þá óðar hafizt handa um, að safna
saman hinni djörfu björgunarsveit Siglufjarð-
ar. Um það leyti, sem báturinn tók niðri, sáum
við hvar menn koma með ljós fram á brún hinna
háu bakka, er við vorum strandaðir undir; voru
þar á ferð Jón vitavörður, sonur hans og vinnu-
maður. Glaðnaði þá yfir okkur, er við sáum svo
skjótt til mannaferða, og bjuggumst nú við að
okkur myndi brátt bjargað. Við sáum, að þarna
voru 2—3 menn á ferð og héldum, að þeir kæm-
ust niður í fjöru, en reyndin var sú, eins og
við kynntumst sjálfir síðar, að niður hina snar-
bröttu og frosnu bakka varð ekki komizt nema
á vað. Nokkru síðar dó Ijósið, sem þeir voru
með, og héldum við þá að þeir mundu farnir
heim til bæja, því ekkert var hægt að aðhafast
fyrir svo fáa menn og tækislausa. En síðar
fréttum við, að þeir stóðu vörð á brúninni, og
fylgdust með, hvað okkur leið.
Af líðan okkar um borð er það að segja, að
við héldum lengst til uppi á vélarhúskappanum
bakborðsmegin, því þar var einna helzt skjól
fyrir ágjöfum. Eftir því, sem leið á aðfallið,
jókst sjórinn og hvessti, og varð því æði kald-
legt að hafast við þarna í um það bil 6 klukku-
stundir. Við biðum þó rólegir eftir björgun, því
ekkert var annað að gera í slíku hafróti án að-
stoðar, þótt stutt væri í land. Vissum við, að
sú bið gæti orðið æði löng, því okkur var ljóst,
að í slíku veðri væri erfitt að fara yfir fjallveg,
með þungar byrðar að bera.
Verður það að teljast næsta öryggislítið, að
ekki skuli vera til nein björgunartæki á hvorug-
um vitanum við Siglufjörð. Kl. rúmlega 11 sá-
um við svo aftur til mannaferða á brúninni, og
voru þar á ferð menn úr björgunarsveit Siglu-
fjarðar, ásamt heimamönnum á Sauðanesi.
Komu þeir nú í vað niður bakkana, og hófst
björgunin, er við höfðum látið belg reka til
þeirra. Gekk björgunin að óskum, fór sá yngsti
fyrst í land og skipstjórinn síðast, svo sem venja
er. Ferðin upp bakkana, svo og heim til bæja,
varð okkur skipverjum allerfið, því við vorum
orðnir blautir og kaldir.
Viðtökurnar á Sauðanesi verða okkur öllum
minnisstæðar, því þar var okkur tekið með þeim
ágætum, að ekki verður á betra kosið. Munu hús-
móðirin og húsbóndinn hafa átt erfiða nótt að
taka þarna á móti 20 manns, blautum og köld-
um, veita þeim nægan mat, þurrka klæði þeirra
og búa þeim rúm. Til Siglufjarðar hélt björg-
unarsveitin og tveir skipverjar daginn eftir, en
hinir komu degi seinna, og gekk sú ferð ágæt-
lega, enda veður orðið allgott. Ég ætla ekki, og
get ekki, lýst þeirri erfiðu ferð er björgunar-
sveitin fór þetta kvöld, en vona að sú saga verði
sögð af einhverjum þeim, sem í förinni voru, því
þeim verður aldrei fullþakkað fyrir þá karl-
mennsku er þeir sýndu við þessa björgun. Að
endingu viljum við fyrir hönd okkar skipverja,
færa öllum þeim þakkir, er á einn eða annan
hátt aðstoðuðu við að bjarga okkur, og biðjum
Guð að blessa þá. Sérstaklega þökkum við for-
manni slysavarnadeildar Siglufjarðar, Þórarni
Dúasyni, form. björgunarsveitarinnar, björgun-
arsveitinni í heild, Sveini Asmundssyni, leið-
sögumanni,. Sigurði Jakobssyni, Ásgrími Sig-
urðssyni skipstjóra og skipshöfn hans, og hjón-
unum og heimilisfólkinu á Sauðanesi.
Skipverjar á m.b. Þormóði ramma voru eftir-
taldir menn: Kristján Sigurðsson skipstjóri,
Tómas Sigurðsson vélstjóri, bróðir hans, Jón
Sæmundsson háseti og Halldór Pétursson há-
seti, og var hann yngstur skipverja, aðeins 16
ára gamall.
Við vonum, að þau slys, er þarna hafa orðið
með stuttu millibili, verði til þess að björgunar-
tækjum verði fjölgað sem fyrst, og þá helzt á
bæði Siglunes- og Sauðanesvita.
Siglufirði, 3. janúar 1951.
Kri8tján Sigurðsson. Tómas Sigurðsson.
94
VÍKIN □ U R