Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1951, Side 17
Bréfið var undirskrifað „Svarta höndin“ og
fylgdi viðeigandi teikning. Bjelland fékk lög-
reglunni bréfið, setti hún vörð um staðinn og
tók þar fastan, daginn sem við komum, íslenzk-
an mann, sem var að fara á hausinn með kaup-
sýslubrask þarna í Stavangri. Hann reyndist
síðar sannur að sök, enda var hann alls óvanur
glæpamaður og bráðlega útlægur ger af Noregi.
Ekki er að því að spyrja, að eftir umtöluðu
braskara-sýnishorni voru íslendingar .dæmdir
í Stavangri þar til yfir fyrntist, allt eins og
við á ísafirði dæmdum norska fiskimenn eftir
doríuköllunum. Ekki varð ég þó var við tor-
tryggnislegar augnagotur hjá öðru fólki en ég
hélt vera ómerkilegt. Ég umgekkst hina, og
þeir voru fleiri, er ekki dæmdu menn óreynda.
Nú er að geta þess, að ég átti reyndar all-
brýnt erindi til Noregs, og hefði varla verið
þangað kominn án þess. Ég hafði nefnilega
unnið 21/2 ár í verksmiðjunni Island, fyrstu
reglulegu niðursuðuverksmiðjunni er stofnuð
var hér á landi og rekin á Isafirði í nokkur
ár. Ég réði mig sem lærling til þriggja ára,
en að þeim loknum átti ég að hækka í tign-
inni og kallast útlærður fagmaður. Áður en sá
tími var liðinn, var sýnilegt að fyrirtækið
myndi veslast upp. Þar yar heldur ekkert meira
að læra. Ófarir verksmiðjunnar voru að kenna
vöntun á faglegri þekkingu stjórnendanna, á-
samt féleysi. Hins vegar bentu heiðursskjöl og
gullmedalíur þær er framleiðslan hafði hlotið
á mörgum vörusýningum til þess, að hráefnið
íslenzka væri óviðjafnanlegt. Mig dreymdi
stundum til stórra hluta í þessu efni og var
nú kominn til Noregs og ætlaði, að dæmi margra
góðra íslendinga, að ganga fyrir konung, í þetta
sinn fyrir niðursuðukonung þó, og sjá hvað af
því 'gæti hlotist.
Eftir það, sem á undan var gengið og áður
er sagt, vildi ég ekkert eiga undir viðtökum
Bjellands kóngs. Ætlaði a. m. k. að athuga minn
gang fyrst um sinn. Mátti líka muna áminningu
báruhnútsins vel ennþá.
Ekki sá ég Bjelland þá né síðar. Fékk líka
bráðlega meiri áhuga á öðru en niðursuðu, og
sneri mér eindregið að því.
I þetta sinn dvaldist mér í landi í Stavanger
um tveggja mánaða skeið, við bezta atlæti allra
er ég hafði saman við að sælda.
Þó fannst mér að miklu ver ræktu Norðmenn
frændsemina (ímyndaða eða raunverulega, eftir
því sem hverjum þóknast) við íslendinga, en
Islendingar við þá.
Ég gerði mér far um að lesa öll norsk blöð
er ég náði til og lét mér ekki yfirsjást ef eitt-
hvað stæði þar um ísland.
Sjaldan var þess getið, og aldrei sá ég neitt
vinsamlegt. Það var helzt smáskítlegt nudd um
landhelgismál og síþrengdan kost norskra brask-
ara hér á landi.
Eina smágrein rakst ég á illkvittnislegasta.
Þess var getið, að nú væri hinn nýstofnaði há-
skóli íslendinga tekinn til starfa. Svo var dreg-
ið dár að aðsókninni og sagðist þeim svo frá
að prófessoramir væru mun fleiri en stúdent-
amir. Getið var um, að Islendingar hefðu lengi
látið svo sem þá vanhagaði ekki um annað meir
en háskóla. Þama sæist nú þörfin, ráðslagið 0g
— mikillætið.
Það var nú víst eitthvað til í þessu. En óþarft
fannst mér og óvinsamlegt af þessum norsku
blaðamönnum að geta stofnunar háskóla okkar á
þennan hátt. Ég var allheitur sjálfstæðispiltur
í þann tíð og hef máske þess vegna átt bágt
með að gleyma þessum og öðrum hnippingum
Norðmannanna.
Síðar komst ég á þá skoðun, að áhöld muni
vera um kosti og galla Islendinga og Norð-
manna, þó flest virðist mér með sínum hætti
hjá hvorum; margt óskylt og ólíkt.
Þó. mér hafi á stundum, eins og fleirum, fall-
ið þung orð til Norðmanna, er hitt þó miklu
fleira, sem ég, að fullu tilefni hef sagt, og á
vonandi ósagt, fallegt um þessa ágætu þjóð; þó
að í þetta sinn sé því miður ekki tími til að
fara nánar út í það. x
*
Góðir áheyrendur!
Ykkur hefur sjálfsagt þótt þessi för mín til
útlanda ganga bæði skrykkjótt og hægt. En
það verður að segja hverja sögu eins og geng-
ur. Þetta var þá.
Mér fannst hraðinn eftirsóknarverður lengi
vel. Og stundum ennþá.
Nú er ég ykkur alveg sammála um það, að
heimurinn sé alltaf að batna.
Þó þætti mér hann nú miklu betri — ef
hraðinn væri svolítið minni.
En það er ekki einu sinni tími til að fara
nánar út í það.
Þökk fyrir áheyrnina.
VÍKINQUR
1D1