Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1951, Blaðsíða 6

útgefendur og rithöfundar, leikarar og leikhús-
stjórar, hópur af hamingjusömum heppnum
mönnum. Nöfn hinna 700 útflytjenda á þriðja
farrými eru aftur á móti falin gleymskunni. —
Skipið fór frá Southampton á miðvikudegi og
átti að vera í New York næsta miðvikudag.
Sunnudagsmorguninn 14. apríl nálgaðist það
Nýfundnalandsmiðin og allan daginn voru að
berast loftskeyti um hafísjaka í nánd. Skeytin
voru fengin yfirmönnunum, sem tóku þau til
umræðu. Vörðurinn var aðvaraður, og það var
nákvæmlega reiknað út, hvenær skipið yrði á
miðju íssvæðinu. En þegar myrkrið fór að falla
á, voru enn engin merki um þokuna, sem venju-
lega liggur yfir slíkum svæðum. Þó að það væri
napur kuldi, var bjartviðri og hafið var spegil-
slétt.
Titanic var á 22 hnúta ferð. Það var aðeins
hægt á skipinu eftir fyrirskipunum skipstjóra,
og hann var ákveðinn í að eyðileggja ekki stund-
vísisfrægð útgerðarinnar. Skipstjórinn fór
bráðlega að sofa, þó að það sé mjög sjaldgæft
að skipstjóri á Atlantshafsskipi sé nógu rólegur
til að fara í kojuna þegar ís er nálægur, og
leggja ábyrgðina á herðar hinum yfirmönnun-
um. Það er ekki óhugsandi, að Smith skipstjóri
hafi látið allt þvaðrið um „skipið, sem ekki gat
sokkið“ hafa nokkur áhrif á sig.
Ef skipstjórinn var rólegur og öruggur, þá
var það þó ekkert borið saman við öryggistil-
finningu farþeganna. Nóttin var stjörnubjört,
hafið spegilslétt, enginn vælandi lúður minnti
þá á þær hættur, sem eru í för með þokunni.
Hinar jöfnu og rólegu hreyfingar skipsins
bentu til þess að Titanic hélt áfram á
fullri ferð. Eftir friðsælan sumardag gengu
flestir farþegarnir til rekkju fyrir miðnætti.
En 22 hnútar var alltof mikil ferð á siglinga-
leið með hafís, jafnvel þótt þótt nóttin væri
björt. Allir vita hvernig því er háttað með
hafísjaka, aðeins einn tíundi hluti er sjáanlegur,
níu tíundu hlutar eru undir yfirborðinu. Þessir
níu tíundu hlutar standa ekki lóðrétt niður frá
yfirborðinu, heldur breiða úr sér á allar hliðar.
Hinn voldugi hafísjaki, sem vörðurinn á Titanic
kom auga á, sýndist vera miklu lengra í burtu
en sá hlutinn, sem var undir yfirborðinu, í raun
og veru var. Áreksturinn varð nærri samtímis
og vörðurinn varaði við hættunni.
Hættumerkið — þrjú klukkuslög — „rekald
beint undan“ — hljómaði frá tunnunni, og
fyrsti stýrimaður, Mui-dock, gerði sínar ráð-
stafanir næstum á sama augnabliki. Eftir skip-
un hans var stýrið lagt þvert, og Murdock sjálf-
ur hljóp til vélsímans og lét setja á fulla ferð
aftur á bak. Þegar Titanic fór aftur á bak rakst
ísinn undir vatninu á botn skipsins. Það var
aðeins einn skellur á aðra síðuna, og það var
varla að skipið hallaðist, þrátt fyrir hinn geysi-
lega þunga ísjakans. En einmitt af því að
Titanic hallaðist, reif ísinn rifu á skipshliðina.
Af fimmtán vatnsþéttum rúmum, voru sex opin
og einnig vélarúmið. I auglýsingum hafði verið
sagt, að Titanic mundi haldast á floti jafnvel
þó tvö rúmin væru lek!
Samstundis skildu yfirmennirnir, að slysið
var örlagaþrungið. „Skipið, sem ekki gat
sokkið — mundi eflaust sökkva til botns. Það
eina, sem þeir voru ekki alveg vissir um, var
hversu lengi það yrði að sökkva, mínútur eða
stundir ?
Það tók ekki langan tíma að rannsaka, hvern-
ig ástandið væri, og að draga ályktanir. Á-
reksturinn hafði orðið rétt fyrir miðnætti. Áður
en hálftími var liðinn, var áhöfnin farin að vekja
farþegana. Þeim var ráðið til að yfirgefa klef-
ana og fara upp á þilfar. Allt gekk kyrrlátlega
og rólega, enginn skildi, hvað ástandið var al-
varlegt. Þess hafði ekki orðið mikið vart, þegar
skipið rakst á ísjakann. Skipið seig fljótt, en
nærri án nokkurrar slagsíðu. Stefnið fór hægt
niður, en svona stórt skip verður að síga þó
nokkuð, áður en þilfarið fer að hallast svo
mikið, að menn verði órólegir. Ekki einu sinni
fólk, sem var vant sjóferðum, tók eftir neinu.
1 mörg ár hafði mannkyninu fundist það
vera tiltölulega öruggt fólk, sem hafði efni á
að ferðast á fyrsta farrými á Titanic, og lifði
þar áhyggjulausu og þægilegu lífi. f hugmynda-
heimi Tiíamc-farþeganna var aldrei neitt slys.
Að fara í morgunkjól, setja á sig björgunarbelti
og fara upp á þilfar klukkan eitt um nótt í
ískulda — það var í sannleika sagt nokkuð
langt gengið í björgunarbátaæfingum og þess-
konar. Það voru ekki margir farþeganna, sem
hlustuðu á útskýringar áhafnarinnar.
Farþegarnir á þriðja farrými voru róaðir á
annan hátt. Yfirmennirnir vissu, að útflytjend-
ur gátu orðið hræddir af litlu tilefni, og þá
skort þann sjálfsaga, sem farþegar fyrsta far-
rýmsi voru gæddir. Til þess að skelfingin gripi
þá ekki, var því haldið leyndu, hve ægileg hætt-
an var. Það var ein af orsökum þess, að bátarnir
voru settir á sjóinn nærri tómir.
120
V I K I N G U R