Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1951, Blaðsíða 10

GAMLA KYNSLÓÐIN — Mynd þessi er tekin 23. nóvember 1949, á aldarafmæli Markúsar F. Bjarnatonar,
fyrsta skólastjóra stýrimannaskólans. Er hún af nemendum hans, sem allir eru kunnir skipstjórar frá skútuöld-
inni. Voru þeir saman komnir í Sjómannaskólanum þennan dag, en þá var þar afhjúpuö brjóstmynd af Markúsi.
Á myndinni eru, standandi, taliö frá vinstri: Páll Halldórsson, fyrv. skólastjóri, og skipstjórarnir Björn Ólafs,
Kristján Kristjánsson, Kristinn Magnússon, Sölvi Víglundsson, Ólafur Thoroddsen, Geir Sigurðsson, Jón Sigurðs-
son, Sigurður Pétursson, Ottó N. Þorláksson, Pétur Ingjaldsson, Ingólfur Lárusson Þórarinn Guðmundsson, Sig-
urður Gunnlaugsson, Steingrímur Steingrímsson. — Sitjandi: Jóhannes Hjartarson, Ellcrt Scliram, Halldór Kr.
Þorsteinsson, Sigurður Jónsson.
heilu í höfn. Undir úrslitunum er framtíð þjóð-
arinnar komin. íslendingar eru fáir og smáir.
Víst er um það. En „margur er knár, þó hann
sé smár“. Það er heldur ekki vald herskaranna,
sem hér verður um að ræða. Þá höfum við enga,
sem betur fer. íslendingar ráða þó yfir vopni,
sem er öllum vopnum beittara og áhrifaríkara,
sé því beitt með fyrirhyggju, þrautseigju og
samstilltum vilja allrar þjóðarinnar. Islendingar
hafa stundum kunnað að beita þessu vopni á
viðeigandi hátt, þegar mikils hefur þótt við
þurfa. Sigurinn í skilnaðarmálinu og stofnun
lýðveldis á íslandi er að þakka baráttu, sem
háð var með vopnum andans. Það, sem gerði
þann sigur mögulegan, var góður málstaður
og einhuga vilji Islendinga sjálfra.
Þetta er vert að athuga um leið og hafin er
sókn fyrir verndun fiskimiðanna. Málstaðurinn
er góður, enginn vafi leikur á því, en þá er eftir
að sýna viljann í verkinu, til dæmis með því
að hætta að löghelga veiðar með skaðlegum
veiðarfærum fyrir innan landhelgislínuna.
Hin skaðlegu veiðarfæri eyðileggja botn-
gróður sjávarins á uppeldisstöðvum fiskjarins
og tortíma ungviðinu í tugmilljónatali, engum
til gagns en til ómetanlegs tjóns fyrir fiskimiðin
og fiskistofninn. Slík veiðarfæri ætti hvergi að
mega nota, nema fyrir utan landhelgislínu,
hvar sem hún verður ákveðin í framtíðinni.
Net og lóðir eru sennilega ekki eins stórvirk
veiðarfæri, en verða þó affarasælli, því þau
valda ekki eyðileggingu. Vilji íslendingar í raun
og veru fá aðrar þjóðir til að fallast á stækkaða
landhelgi og lokun flóa og fjarða, þá hlýtur
fyrsta sporið að vera það, að hætta sjálfir að
nota hin skaðlegu veiðarfæri á uppeldistöðvum
fiskjarins. Þetta byggist á því, að menn eiga
aldrei að heimta meira af öðrum en þeir gera af
sjálfum sér. Á meðan íslendingar sjálfir skafa
botninn með dragnótum og öðrum skyldum veið-
arfærum upp í landsteinum og eyðileggja með
því hinn uppvaxandi fiskstofn, er engin alvara
á bak við kröfurnar um stækkun landhelginnar
og verndun fiskimiðanna. Þegar íslendingar
sjálfir hætta þessu, þá er æskilegur grundvöllur
fenginn til allsherjar sóknar á erlendum vett-
vangi.
124
V I K I N □ U R