Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1956, Side 22

húsi, með steintíglaskrauti í flestum litum,
einkum þó gylltum, rauðum og grænum. Sést
hann hvaðanæva í bænum. Svo var haldið í
borgarhluta Araba eða Mára. Stræti þar eru
að vísu steinlögð, en þau eru afar mjó og varla
hægt að aka bifreið eftir þeim, en ekki var
þarna sóðaskapur eins og í Suður-Spáni sjá-
anlegur, en næst er mér að halda, að þegar
vel sé að gáð, muni þar vera líkt um eða engu
betra. Bílstjórinn ók okkur alveg sérstaklega
að höll soldánsins hinni fornu, sem reist var
árið 419 e. Kr. og er nú safn, vel við haldið.
Safnvörðurinn, sem var múhameðstrúar, og
einhver fljótmæltasti og málskrafsmesti mað-
ur, sem ég hef á ævi minni hitt, og er ég þó
í þeim efnum býsna góðu vanur, lét móðan
mása um sögu Tanger og studdi frásögn sína
með því að sýna okkur mikið mynda- og forn-
gripasafn. Er í stuttu máli saga bæjarins þessi:
1 fornöld hét bærinn Tingis og munu Föníku-
menn fyrstir til þessara stöðva komið hafa,
en hvort þeir hafa reist borgina eða bæinn,
er með öllu óvíst, en talið nokkurnveginn áreið-
anlegt, að þeir hafi á þessum slóðum verið a. m.
k. 1500 árum f. fæðingu Krists. Svo komu
Egyptar, þar næst Grikkir, Karþagómenn,
Rómverjar, Vandælir, Márar, hver þjóðin eft-
ir aðra, og víst er það, að Tingis var um langt
skeið í höndum Rómverja unz Vandælir náðu
borginni og svo loks Arabar eða Márar. Nú
er borgin, samkvæmt samningi sem gerður
var í Algeciras 1906 milli stórþjóðanna í Norð-
urálfu og soldánsins í Marocco. Frjáls borg,
undir eftirliti soldánsins, en 24 manna nefnd
skipuð 18 innbornum mönnum og 6 úr Evrópu,
stjórnar málefnum Tangers. Fróðlegt var að
kynnast sögu bæjarins, en þó miklu skemmti-
legra að sjá herbergjaskipan í soldánshöllinni
og kvennabúrin og var allt sýnt með rækilegum
skýringum, einkum hvernig farið var með nýja
konu. Hún átti nú fyrst og fremst að vera
ung, gullfalleg og helzt óspjölluð, þó gat orðið
undantekning á þessu síðasta atriði ef sérstak-
lega stóð á, annaðhvort af praktískum ástæðum
(diplómatískum) eða soldáninn stórhrifinn og
þá máske í konu annars manns. En meðferð-
in á drósinni eða konunni var eins fyrir allar.
Fyrst var hún leidd inn í herbergi, ekki sér-
lega skrautlegt að sjá og þar var hún afklædd.
Svo var hún nakin sett í nokkurs konar kassa
með strýtu upp úr, líktist mest kramarhúsi
á hvolfi, sem hún mátti stinga höfðinu upp í,
svo hún gæti andað, en að öðru leyti varð hún
að sitja á hækjum sér eða flötum beinum í
kassanum. Aldrei gat ég fengið nákvæma út-
skýi’ingu á því hvers vegna brúðurinni var
troðið í kassann og hvaða rannsókn á henni
fór fram þar, en þegar þessari kassavist var
lokið, sem mér skildist að hafa staðið mestan
part úr degi, þá var sú litla flutt inn í skraut-
legt herbergi, sem fremur líktist litlum sal með
dýrindis ábreiðum og silkitjöldum og þar var
hún svo færð í síðar sallafínar silkibuxur og
silkitreyju og skikkju, mjallahvítt allt saman,
og á hana hengt alls konar skraut og nú fékk
soldáninn að koma og sjá konuefnið. Svo var
sezt að snæðingi við sívalt borð, fagurlega
steinlagt, eða réttara er að segja við borðrönd,
því borðið var opið í miðju, aðeins breið brík
eða rönd að setja á diska eða það, sem etið
var. Soldáninn sat í hásæti fyrir aftan borðið
og hjá honum sú síðasta eða nýja, en kring-
um borðið krupu eða sátu á bossum sínum
þær gömlu (þ. e. eldri konur), því engir voru
þarna stólar eða önnur sæti. Hljómsveit spil-
aði, dansmeyjar stigu dans og fleira var til
skemmtunar haft, unz soldáninn vildi fara að
hátta. Þá var farið inn í næsta herbergi hjá
borðsalnum, þar var daman svo aftur afklædd
og lögð upp í stóran hvílubekk og svo kom
„Dáni“. Framan við þessi herbergi, sem voru
aðskilin með þunnum veggjum, fagurlega
skreyttum og sem loka mátti með dýrindis
silkitjöldum marglitum, var svo forgarður eða
salur opinn með súlnagöngum mjög fallegur.
Fram af honum láu svalir, en frá þeim sást
yfir borgina alla og flóann. Þar fengum við
okkur öl og vín og verzluðum við múhameðs-
trúarmennina. Laust fyrir hádegi héldum við
ofan að skipi og verzluðum bæði við Araba og
Spánverja á leiðinni og voru viðskiptin góð,
því verð er lágt í fríhafnarbænum. Að vörmu
spor hélt ég aftur á stað með Jóni skipstjóra,
en herra Bitton hafði boðið okkur dádegis-
verð í matstofu á baðströndinni. Ók hann okk-
ur um hið fallega og bjarta breiðstræti „Avenue
de Espagne", sem er meðfram höfninni eða
flóanum. Þarna fengum við carrýstöppu eða
réttara bita úr hænsnum í carrýsósu með hrúgu
af hrísgrjónum og skammtarnir ósviknir, svo
ég stundi við, en Jón og Bitton fengu sér aft-
ur á diskana og þótti mér reyndar ekki undar-
legt um skipamiðlarann spánska, því hann var
í vaxtarlagi ekki ólíkur skipamiðlara Þorvaldi
Stephensen í Reykjavík, sem og kvað vera mat-
maður mikill. Gaman var að heyra hversu vel
Jón talaði frönskuna, en henni er ég að mestu
búinn að týna niður. Fátt var af baðgestum
þarna, þeir dvelja helzt í Tanger á veturna,
sem ráð á því hafa. Það dróst fram undir mið-
aftan að farið væri og skrapp ég því enn einu
sinni upp í búðirnar, en það var ákveðið okk-
5D
VÍKINGUR