Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1960, Blaðsíða 14

A íshafsslóðnni
yggi fólksins, því miður. Það er
hinsvegar gleðiefni, ef nokkrum
þeirra gengur vel og verða eigi
fyrir slysum. En við skulum var-
ast að ætlast til of mikils af
þeim. Óneitanlega eru 8 til 9
milljónir þungur baggi á fá-
mennum hreppsfélögum, en það
mun nokkuð víða vera svo ástatt,
og mikið þarf til þess að greiða
rentur og afborganir. Stýrimað-
urinn á togbátnum" hefur verið
heppinn, lent á aflaskipi, það er
gott, betur að svo væri hjá sem
flestum. En við skulum hafa í
huga hina táknrænu vísu skálds-
ins:
Með oflofi teygður á eyrum
var hann
svo öll við það sannindi rengdust.
En ekki um einn þumlung
hann vaxa þó vann
það voru aðeins eyrun
sem lengdust.
Við skulum ekki láta þau
verða að áhrinsorðum.
Ungur stýrimaður hefur skrif-
að langa grein af töluverðum
blóðhita. um mikið vandamál,
komið með tölur og fullyrðingar,
sem henta honum við hans mál-
stað. En eitt af því. sem menn
þurfa að varast, er þeir skrifa
greinar um brennandi efni, um
þjóðhagsleg stórmál, er að miða
sjónarmið sitt við sína heppni
eða óheppni, en láta í þess stað
skynsemina ráða og horfa á
hag þjóðar sinnar frá almennu
sjónarmiði, með hinar öru fram-
farir þeirra þjóða, er við okkur
keppa í huga. Þá komumst við
nær því marki að vera sam-
keppnishæfir á öllum sviðum, við
aðrar menningarþjóðir og nær
sannleikanum.
Ásg.
....................
é2ár&u.r ^ahoLiion
LÖGFRÆÐINGUR
Tekur a3 sér sjói'cttarmál og annast
alls konar fyrirgreiðslu fyrir sjómenn.
Skrifstofa Hafnarstræti 11
Box 767 — Simi 1 61 88.
Afi minn Joshua N. Rowe
skipstjóri tók þátt í gullæðinu í
Klondyke árið 1898. Hann bar
bein sín í Alaska. Það er líltlega
vegna þess, að afi minn lagði
leið sína á þessar norðlægu slóð-
ir í leit að hamingjunni, að ég
hefi alltaf haft mikinn áhuga á
heimskautarannsóknum og ævin-
týrum í þeim ferðum, og enda
þótt ég sé meðlimur í Ishafs-
klúbbnum, hef ég aldrei komizt
norðar en til suðurhluta Labra-
dor, svo að áhugi minn fyrir ís-
hafsauðnunum verður því bund-
inn hugsjónum einum.
Ég ætla nú í þessum kafla að
greina frá viðburðum, sem ég
hef grafið upp úr frásögnum
löngu liðins tíma. Önnur sögn-
in er um hið leyndardómsfulla
skip, sem fannst á rekísnum ár-
ið 1775. Hin er af hinu ham-
ingjusnauða hvalveiðiskipi Di-
ana.
Á kyrrlátu kvöldi í ágúst
1775 lentu Warren, skipstjórinn
á hvalveiðiskipinu „Grænland" í
logndeyðu. Staða hans var 77 gr.
norðlægrar lengdar. Innanvið
mílu í burtu var mikill fjöldi
geysistórra ísjaka. Hinumeginn
við ísjakana gat að líta stórar ís-
breiður eins langt og augað
eyðgi og benti það til þess að
hafið væri algerlega lokað í þá
átt, og var augljóst að sá ís
hefði ekki brotnað um langan
tíma.
Warren skipstjóri var áhyggju-
fullur vegna stöðu skips síns, en
vegna ládeyðunnar gat hann sig
hvergi hreyft. Hann lét þess
vegna halda strangan vörð og
vonaði að skip hans væri öruggt,
meðan ísjakarnir hreyfðust ekki.
Um miðnætti skall á ofsaveður
Isjakarnir komust á hreyf-
með kafaldshryðjum.
ingu og gegnum storminn bár-
ust skipverjum til eyrna ógur-
legir skruðningar og þungar
drunur, sem hljómuðu óhugnan-
lega í eyrum hinnar óttaslegnu
skipshafnar.
Brátt tók ísinn að þrengja að
skipinu, og skipverjar höfðu
nóg að gera alla nóttina að
bægja jökunum frá skipinu, en
vegna óveðursins gátu þeir ekki
séð neina opna leið til undan-
komu. Um morguninn lægði
storminn, og Warren skipstjóra
létti, þegar hann komst að raun
um, að skipið var óskaddað. Sér
til undrunar sá hann, að heljar-
stór ísjaki, sem hafði lokið leið-
inni kvöldið áður hafði skipt sér
í tvennt um nóttina, og þar hafði
opnast renna — krókótt að vísu
— en hún virtist opna leið eins
langt og augað eygði.
Um hádegisbil, þegar hval-
veiðarinn þokaðist áfram eftir
rennunni, kom ókunnugt skip í
ljós. Sólin skein í heiði, og hæg-
ur vindur blés af norðri.
í fyrstu skyggðu ísjakar á
sjálft skipið, svo að aðeins sást
á möstrin.
Honum þótti seglaskipunin
undarleg, og hann braut heilann
um hvers vegna engin segl voru
á rám eða reiða. Hið ókunna
skip sigldi svona fyrir hægum
andvara, en þegar það hhélt
stefnunni óbreyttri — og tók
niðri á neðansjávar hluta af
stórum ísjaka, vaknaði forvitni
Warrens skipstjóra fyrir alvöru.
Hann hrópaði á nokkra háseta
sína og þeir stukku niður í skips-
bátinn og reru í áttina til þessa
undarlega skips.
Þegar þeir nálguðust skipið,
sáu þeir, að skrokkur þess var
hræðilega illa farinn. Engin sála
var á dekkinu, sem var þakið
djúpum snjó. Skipstjórinn kall-
aði nokkrum sinnum, en ekkert
svar kom.
Áður en þeir fóru um borð
gægðist skipstjórinn gegnum op-
ið kýrauga, sem var rétt hjá
keðjunni.
Sér til mikillar undrunar sá
hann mann halla sér aftur á bak
VÍKINGUR
118