Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1960, Blaðsíða 15

tflihHihyarApjölíf í>. fl. £.
Happdrætti DAS, Vesturveri — Sími 1-77-57
Veiðarfæraverzlunin Verðandi — Sími 1-37-86
Sjómannafélagi Reykjavíkur — Sími 1-19115
Guðm. Andrésson, gullsm., Laugavegi 50 — Sími 1-37-69
Hafnarfjörður: Pósthúsið — Sími 5-02-67
í stól. Skriffæri voru fyrir fram-
an hann, en skuggsýnt var inni,
svo þeir sáu aðeins móta fyrir
hlutunum.
Warren og menn hans stigu
nú upp á dekkið og ruddu sér
braut til Káetunnar. Þeir komu
nú í káetuna, þar sem þeir höfðu
séð hina skuggalegu sýn. Mað-
ur sat við skrifborð, og var svo
eðlilegur, að þeim fannst sem
hann hirti ekki um, þótt þeir
kæmu inn.
Warren gekk nær og sá þá, að
rnaðurinn var dauður.
Græn slíkja þakti kinnar hans
og lá eins og blæja yfir augna-
lokunum.
Hann hélt á penna í hendinni
og borðinu fyrir framan hann lá
skipsdagbók. Síðasta setningin,
sem skrifuð hafði verið á opnu
síðuna hljóðaði þannig:
„11. nóvember 1762. Við höf-
Um nú verið innilokuð í ísnum í
17 daga.
Eldurinn slokknaði í gær, og
skipstjórinn hefur alltaf síðan
verið að reyna að kveikja hann
aftur. Konan hans dó í morgun.
Hér er ekki um neina björgun
að ræða“.
Warren skipstjóri og menn
hans hörfuðu frá, án þess að
ftiæla orð.
Þegar þeir komu inn í aðal-
herbergið, sáu þeir konulíkama
hggjandi á bekknum. TJtlit kon-
unnar benti frekar til þess að
hún væri lifandi, en stilling út-
hmanna báru það með sér að
væri látin.
Á gólfinu var lík ungs manns
1 sitjandi stellingum. 1 höndum
unga mannsins lá stálbútur og
Ihina, og hefur hann auðsjáan-
higa verið að reyna að tendra
eld í spæni, sem lágu við hlið
hans.
í lúkarnum fundu þeir nokkra
haseta liggjandi dauða í kojum
sínum, og við neðsta stigaþrepið
lá unglingslík í hnút.
Hvergi sáu þeir vistir eða
eldsneyti.
Vegna hinna hjátrúarfullu
skipverja sinna gat Warren skip-
stjóri ekki rannsakað skipið eins
VÍKINGUR
nákvæmlega og hann hefði vilj-
að, en hann tók þó skipsdagbók-
ina með sér. Þegar hann kom
um borð í sitt eigið skip, setti
hann öll segl og hélt í suðurátt,
með óhugnanleik hins dauða
skips á hælum sér.
Þegar Warren kom til Eng-
lands, gerði hann margar fyrir-
spurnir um, hvort nokkurt skip
hefði verið saknað frá þeim
tíma, sem skipsdagbókin greindi
frá. Að lokum birtti hann nafn
skipsins og frásögnina. Nafnið
nú gleymt, en Warren staðfesti,
að hér hefði verið um hvalveiði-
skip að ræða, og hefði það senni-
lega lokast inni í ísnum 13 árum
áður en hann fann það.
Hér er því aðeins um sorglega
munnmælasögu að ræða, sem lif-
að hefur á vörum kynslóðanna.
Hvalveiðisagnir frá fyrri öldum
geyma urmul slíkra tilfella.
fögur fleytan lagði úr höfn og
stefndi í norðurátt, — en kom
aldrei til baka. Við skulum t. d.
taka frásögnina af Violet, sem
sigldi frá Hull árið 1854.
Dag nokkurn, þegar skipið var
á siglingu í Norðuríshafinu, kom
skyttan, Bill Reynolds, auga á
dökkleita þúst á ísjaka. Báturinn
var þegar settur á flot. Þeir
héldu, að hér væri selur, en þeim
til skelfingar sáu þeir, þegar
þeir komu nær, 5 menn, alla hel-
frosna. Sjötti maðurinn var á
smájaka skammt frá.
Hinn eftirlifandi maður lá á
hnjám og höndum á ísnum með
bátstjaka með tusku á endanum
sem neyðarflagg. Hann gat ekk-
ert talað til að byrja með. Hon-
um var hjálpað um borð í Violet,
og líkin voru einni gtekin um
borð. Þegar hann hafði náð sér
svo, að hann gat talað, skýrði
hann frá því, að hann hefði ver-
ið á dönsku skipi og þeir félagar
höfðu misst af skipi sínu í
stormi, þegar þeir voru að sel-
veiðum á ísnum. Bátur þeirra
lokaðist inni, og þeir urðu að
skríða út á ísinn og urðu að líða
þar óbærilegar þjáningar.
*
Hinn óhamingjusami ma'Sur hafði
þraukað í 26 daga áður en þeir
fundu hann. Til þess að freista að
bjarga lífi hans voru teknir af honum
báðir fætur, en hann dó um borð sex
vikum síðar. Hann hlaut hina votu
gröf, eins og félagar hans áöur.
Lauslega þýtt G. J.
119