Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1961, Page 34

Sjóherinn hefur tekið við starfrækslu á
Keflavíkurflugrvelli.
Frægur læknir hafði það fyrir
sið, að láta sjúklinga þá, er til hans
komu, afklæðast í herbergi, sem var
á milli biðstofunnar og lækninga-
stofunnar. Dag nokkurn kemur al-
klæddur maður í dyrnar á lækninga-
stofunni. Læknirinn rak hann strax
íram fyrir og skipaði honum að af-
klæðast. Eftir litla stund kemur
maðurinn berstrípaður inn í lækn-
ingastofuna með blað í hendinni,
hneigir sig og segir:
— Ég er hérna með reikning fyrir
kirkjugjöld“.
*
Bindindispostulinn: — Veiztu það
ekki vinur minn, að vínið styttir líf
manna?
Siggi (hálfur): — Jú, satt er það.
Ég var brennivínslaus allan sunnu-
daginn að var. Það var lengsti dag-
ur, sem ég hef lifað. Já, það er
hverju orði sannara, að brennivínið
styttir manni lífið.
*
Bréf með eftirmála:
Sigurður var nýtrúlofaður og
skrifaði foreldrum sínum bréf um
hamingju sína. Skömmu síðar fékk
hann svohljóðandi bréf:
Kæri sonur! Móðir þín og ég fá-
um eigi með orðum lýst hinni miklu
gleði, er fréttin af þér færði okkur.
Góð kona er bezta og dýrmætasta
drottins gjöf hverjum manni. f
tuttugu og fimm ár höfum við for-
eldrar þínir nú búið saman í ást og
eindrægni. Móðir þín hefur verið mér
allt. Við vonum að hjónabandið verði
þér hamingjuríkt. Frá þínum elsk-
andi foreldrum.
P. S. — Móðir þín fór út að sækja
frímerki á bréfið. Hegðaðu þér ekki
eins og asni, strákur. Giftu þig
aldrei. — Þinn margreyndi faðir.
*
Þetta gerist í Ameríku.
Kaupsýslumaðurinn: — Ég er í
vandræðum með að ná í vinnukonu.
Vinurinn: — Hvað kemur til! Þú
ættir ekki að vera í vandræðum með
að borga henni sæmilegt kaup.
Kaupsýslumaðurinn: — Það er
ekki vegna kaupsins. Gallinn er sá,
að bílskúrinn minn er of lítill. Það
er aðeins rúm fyrir bílinn minn og
bíl konunnar minnar, en bíllinn
vinnukonunnar kemst þar ekki fyrir.
*
Sjúklingurinn: — Ég fór til hans
Sigurbjörns hómópata og hann gaf
mér eitt ráð.
Læknirinn: — Ekki spyr ég að
ráðunum hans Sigurbjörns. Þau hafa
rnörgum komið í rúmið og jafnvel
inn í eilífðina. Hvað ráðlagði hann
yður?
Sjúklingurinn: — Að leita til
yðar.
*
Á málverkasýningu: — Þetta er
hræðilegt málverk.
— Ég málaði það, sagði maður,
sem var viðstaddur.
— Afsakið, ég meinti annað, mál
verkið sjálft er gott, en fyrirmyndin
er hræðileg.
— Fyrirmyndin er konan mín!
JrtoaktiH
Kvenfrelsiskonan var að halda
ræðu: — Og svo verðum við kon-
urnar að krefjast þess, að fá ein-
hvern fastákveðinn hluta af launum
mannsins.
Karlmaður í salnum greip fram í:
— Ég er yður hjartanlega sammála.
Það er engin sanngirni í því, að þær
fái öll launin.
í Afríkustyrjöldinni hét Montgo-
mery einhverju sinni einum shilling
fyrir hvern ítala, sem hermenn hans
tækju til fanga. Skozkur hermaður,
sem heyrði tilkynninguna, labbaði
sig þegar burt úr herbúðunum. Hans
var saknað í heila viku, en þá kom
hann loksins og rak á undan sér
500 Itali!
— Hér hef ég unnið mér inn lag-
legan skilding, sagði Skotinn við
Montgomery.
— Hvar í ósköpunum náðirðu
þeim? spurði hershöfðinginn.
— Ég keypti þá af Þjóðverjum
fyrir tvö pence stykkið.
*
Bernhard Shaw sagði eitt sinn: —
Það tók mig tíu ár að komast að
raun um, að ég hafði enga rithöf-
undahæfileika. Þá ætlaði ég að
liætta, en það var bara ekki hægt
vegna þess, a ðþá var ég orðinn
heimsfrægur.
*
Sagt var að skriðdrekar ítala
væru búnir átta gírum til að kom-
ast afturábak, en einum gír áfram.
—• Til hvers er þessi gír? spurði
maður nokkur, sem heyrði skrítluna.
— Það er gert til vonar og vara,
ef ráðizt yrði að þeim aftan frá.
*
Því hafði verið spáð fyrir dóttir
þinni, að hún fengi ríkt gjaforð og
eignaðist tvíbura. Rættist spádóm-
urinn? Að nokkru leyti. Hún eign-
aðist tvíbura.
*
— Hvers vegna hættir þú við að
giftast honum Jóni?
— Hann var helzt til nízkur. Hann
skrifaði öllum prestum í bænum og
bað um lægsta tilboð í að fram-
kvæma hjónavígsluna.
Stúlka nokkur, sem vann á fjöl-
mennri skrifstofu, hafði hringtrú-
lofast. Morguninn eftir, þegar hún
kom á skrifstofuna, virtist enginn
taka eftir því, að hún hafði fengið
einbaug á fingurinn, og þegar eftir-
miðdagskaffið kom og enginn sagði
neitt, varð henni að orði:
— Guð, hvað er heitt hérna! Ég
held bara að ég verði að taka af mér
liringinn.
34
VÍKINGUR