Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1961, Side 37
skal veðja tuttugu og fimm sentum
við yður. Ég skal meira að segja
veðja dollar, eða hvað sem pening-
arnir heita hérna — nokkrum shill-
ingum eða sem því svarar“.
Litli maðurinn veifaði aftur hend-
inni. „Hlustið nú á mig. Nú skulum
við gera nokkuð skemmtilegt. Við
skulum veðja. Svo skulum við fara
upp í herbergið mitt, þar er enginn
vindur, og ég skal veðja að þér getið
ekki kveikt á þessum ágæta kveikj-
ara yðar tíu sinnum í röð án þess
að nokkru sinni falli úr“.
„Ég skal veðja að ég geti það“,
sagði pilturinn.
„Allt í lagi. Ágætt. Við erum þá
sammála um að veðja?“
„Til er ég. Ég skal veðja dollar".
„Nei, nei. Ég skal bjóða yður
upp á betra en það. Ég er mjög
auðugur maður og mér þykir líka
gaman að tvísýnum leik. Hlustið nú
á mig. Héma fyrir utan hótelið
stendur bíllinn minn. Mjög fínn bíll.
Amerískur bíll — Kadiljak — “.
„Nei, bíðið nú augnablik". Pilt-
urinn hallaði sér aftur í garðstóln-
um og hló. „Ég get ekkert lagt á
rnóti slíku verðmæti. Þetta er brjá-
læði“.
„Nei, það er ekki brjálæði. Þér
kveikið tíu sinnum í röð á kveikjar-
anum án þess að misheppnist, og
vinnið bílinn. Langar yður ekki til
að eiga Kadiljak?“
„Auðvitað langar mig að eiga
Kadiljak“. Pilturinn brosti enn.
„Allt í lagi. Fyrirtak. Við veðjum,
og ég legg Kadiljakbílinn minn und-
ir“.
„Og hvað legg ég undir á móti?“
Litli maðurinn reif magabeltið
gætilega af vindlinum sínum, sem
hann vár ekki enn búinn að kveikja
í. „Ég mundi aldrei fara fram á að
þér veðjuðuð neinu sem þér hefðuð
ekki ráð á að missa, vinur minn.
Þér skiljið ?“
„Hverju ætti ég þá að veðja?“
„Ég skal gera þetta miög auðvelt
fyrir yður, skiljið þér það?“
„Gott. Gerið það auðvelt fyrir
mig“. | í :
„Eitthvað smáræði, sem þér meg-
ið við að missa, og þér getið með
góðu móti án verið“.
„Eins og hvað?“
VÍKINGUR
„Eins og til dæmis litli fingurinn
á vinstri höndinni á yður“.
„Hvað segið þér!“ Pilturinn hætti
að brosa.
„Já, því ekki það? Þér vinnið og
takið bílinn. Þér tapið og ég tek
fingurinn".
„Ég skil yður víst ekki. Hvernig
ætlið þér að taka fingurinn?"
„Ég hegg hann af“.
„Hvert í þó heitasta! Það væri
vitlaust veðmál. Ég held ég haldi
mér við dollarinn“.
Litli maðurinn hallaði sér aftur,
breiddi út hendurnar með lófana
upp og yppti svolítið öxlum með
fyrirlitningarsvip. „Svona, svona“,
sagði hann, „þetta skil ég ekki. Þér
segið að hann bregðist ekki, en vilj-
ið ekki veðja um það. Ættum við þá
að láta þetta vera gleymt — ha?“
Pilturinn sat hreyfingarlaus og
starði á fólkið í lauginni. Þá mundi
hann allt í einu eftir, að hann hafði
enn ekki kveikt í sígarettunni sinni.
Hann stakk henni upp í sig, skýldi
kvrikjaranum með hendinni og snar-
aði hjólinu. Það blossaði á kveikn-
um og hann brann með jöfnum, gul-
leitum loga. Hendin skýldi honum,
svo loginn blakti ekki fyrir vind-
inum.
„Mætti ég líka fá eld?“ sagði ég.
„Afsakið. Ég taldi víst að þér
hefðuð líka kveikjara".
Ég teygði mig eftir kveikjaran-
um, en pilturinn stóð upp og kveikti
fyrir mig.
„Takk fyrir“, sagði ég, og hann
fór aftur í sæti sitt.
„Hvernig kunnið þér við yður
hérna?“ spurði ég.
„Ágætlega", sagði hann. „Það er
mjög skemmtilegt héma“.
Nú varð þögn og það leyndi sér
ekki, að litli maðurinn var búinn
að koma piltinum í uppnám með
þessari fráleitu uppástungu. Hann
sat hreyfingarlaus og átti sýnilega
í baráttu við sjálfan sig. Þá tók
hann að ókyrrast í sætinu og nudda
á sér bringuna og strjúka um
hnakkagrófina á sér, og loks studdi
hann báðum hnödum á hné sér og
sló fingurgómunum í sífellu á hné-
skeljamar. Áður en varði var hann
líka farinn að tifa með öðrum fæt-
inum.
„Kannske ég fái að heyra betur
um þetta veðmál yðar“, sagði hann
loksins. „Þér segið að geti ég kveikt
tíu sinnum í striklotu á þessum
kveikjara uppi í herberginu yðar, þá
vinni ég Kadiljakann. Ef mér mis-
tekst einu sinni, hef ég tapað litla
fingrinum á vinstri hendinni. Er
þetta rétt skilið ?“
„Hárrétt. Það er um það að tefla.
En mér sýnist þér vera hræddur".
„Hvernig förum við að, ef ég
tapa? Verð ég að rétta fram fing-
urinn meðan þér stýfið hann af?“
„Nei, nei! Það væri tilgangslaust.
Og þér kynnuð að freistast til að
neita að rétta hann fram. Ég mundi
reyra aðra hendina á yður við borð,
áður en við byrjuðum, og ég stæði
með saxið tilbúinn að höggva fing-
urinn jafnskjótt og kveikjarinn
brygðist".
„Hvaða ár er Kadiljakinn?"
spurði pilturinn.
„Afsakið — ég skil ekki“.
„Hvaða ár — hvað er Kadiljak-
inn yðar gamall?“
„Á — hvað gamall? Já. Hann er
frá í fyrra. Svo til nýr bíll. En mér
skilst þér vera frábitinn veðmálum.
Það era flestir Bandaríkjamenn".
Pilturinn hikaði andartak og leit
fyrst á ensku stúlkuna, síðan á mig.
„Jú“, sagði hann hvasst. „Ég skal
veðja við yður“.
„Fyrirtak!" sagði litli maðurinn
og klappaði saman höndunum. „Af-
bragð. Við gerum það núna. Og þér,
herra minn“, hann sneri sér að mér.
„Kannske þér vilduð vera svo vænn
að vera — hvað er það nú kallað —
vera dómari". Hann hafði ljós augu,
nærri litlaus, með pínulitlum, hvöss-
um sjáöldrum“.
„Tja“, sagði ég, „mér finnst þetta
fáránlegt veðmál. Ég er harla lítið
hrifinn af því“.
„Það er ég líka“, sagði enska
stúlkan. Hún hafði ekki látið til sín
heyra fyrr. „Mér finnst þetta bæði
heimskulegt og fáránlegt veðmál“.
„Er yður alvara að höggva fing-
urinn af piltinum, ef hann tapar?
spurði ég.
„Auðvitað er mér það. Og mér er
engu síður alvara að gefa honum
Kadiljakann, ef hann vinnur. Komið
37