Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1961, Síða 39

Hann fann snæri. „Allt í lagi, þá er
þetta loksins tilbúið. Viljið þér gera
svö vel að setjast hérna við borðið?“
sagði hann við piltinn.
Ungi maðurinn lagði frá sér glas-
ið og settist niður.
„Leggið nú vinstri höndina milli
naglanna hérna. Naglarnir eru bara
til þess að ég geti bundið hendina
fasta við borðið, — svona“.
Hann vafði snærinu um úlnlið
piltsins og nokkrum sinnum um
miðhöndina, batt það síðan ram-
byggilega við naglana. Hann gerði
'þetta vandvirknislega, svo óhugs-
andi var að pilturinn gæti dregið að
sér höndina. En hann gat hreyft
fingurna.
„Gerið nú-svo-vel að kreppa hnef-
ann — allt nema litla fingurinn.
Litli fingurinn verður að liggja fram
á borðið“.
„Fyrirtak! Fyrirtak! Nú erum við
tilbúin. Þér stjórnið kveikjaranum
með hægri hendinni. En bíðið andar-
tak“.
Hann tiplaði að rúminu og tók upp
kjötöxina. Hann kom til baka og
stóð við borðið með mundaða exina.
„Öll tilbúin? Herra dómari, þér
segið hvenær á að byrja“.
Enska stúlkan stóð þama í bláu
baðfötunum sínum, rétt fyrir aftan
stól piltsins. Hún stóð þarna bara,
sagði ekki orð. Pilturinn sat alveg
kyrr, með kveikjarann í hægri hend-
inni og horfði á kjötöxina. Litli
maðurinn horfði á mig.
„Eruð þér tilbúinn?“ spurði ég
unga manninn.
„Ég er tilbúinn“.
„Og þér?“ spurði ég litla mann-
inn.
„Alveg tilbúinn“, sagði hann og
hann lyfti öxinni upp og hélt henni
um tvö fet fyrir ofan fingur pilts-
ins, viðbúinn að höggva. Pilturinn
horfði á hana, en kveinkaði sér
hvergi og hreyfði ekki varirnar.
Hann lyfti bara brúnum og yggldi
þær síðan.
„Gott og vel“, sagði ég. „Byrjið
þá“.
Pilturinn sagði: „Viljið þér gera
svo vel að telja upphátt jafnóðum
og ég kveiki?“
„Já“, svaraði ég, „ég skal gera
það“.
•VÍKINGUR
Hann lyfti lokinu á kveikjaranum
með hægri þumalfingri og snaraði
síðan hjólinu, líka með þumalfingr-
irium. Það neistaði á steininum og
kviknaði á kveiknum og hann brann
með jöfnum, gulleitum loga.
„Einn“, kallaði ég.
Hann blés ekki á logann; hann
lokaði kveikjaranum yfir hann og
beið um fimm sekúndur áður en
hann opnaði hann aftur.
Hann snaraði hjólinu mjög ákveð-
ið og aftur logaði glatt á kveiknum.
„Tveir!“
Enginn mælti orð. Pilturinn lét
augun hvíla á kveikjaranum. Litli
maðurinn hafði öxina reidda, og
hann hafði líka augun á kveikjar-
anum. - -
„Þrír! Fjórir! Fimm! Sex! Sjö!“
Þetta var augsýnilega einn þeirra
kveikjara, sem mátti treysta. Steinn-
inn gaf stóran neista og kveikurinn
var mátulega langur. Ég virti fyrir
mér hvernig þumalfingurinn smellti
lokinu yfir logann. Þá varð bið. Svo
hvernig þumalfingurinn lyfti lokinu
aftur. Þetta var að öllu leyti þumal-
fingursathöfn. Þumalfingurinn gerði
allt. Ég dró að mér andann, reiðu-
búinn að segja átta. Þumalfingur-
inn snaraði hjólinu. Það neistaði af
steininum. Loginn kom.
„Átta!“ sagði ég, og um leið og
ég slennti orðinu, voru dvrnar ODn-
aðar. Við snerum okkur öll við og
sáum konu standa í dyrunum, smá-
vaxna, svarthærða konu. nokkuð við
aldur, og hún stóð barna tvær sek-
úndur eða svo. hentist síðan áfram
og hrónaði: „Carlos! Carlos!"
Hún breif um úlnlið hans. tók öx-
ina af honum. flevgði henni á rúm-
ið, tók í báða jakkaboðunga hans,
hristi hann ákaflega og bunaði
úr sér einhverium kynstrum af
spænsku um leið. Hún hristi hann
svo ákaft, að ekki voru tök að festa
augu á honum. Hann varð eins og
dauf, þokukennd, titrandi þúst, likt
og spalir í hjóli á ferð.
Svo hægði hún á sér og litli mað-
urinn varð aftur greinanlegur og
hún teymdi hann þvert yfir her-
bergið og hratt honum afturábak á
annað rúmið. Hann sat á bríkinni,
deplandi augunum og hreyfði var-
lega höfuðið eins og til að kanna,
hvort það hreyfðist eðlilega í háls-
liðnum.
„Mér þykir þetta ákaflega leiðin-
legt“, sagði konan. „Mér þykir
hræðilega fyrir því að þetta skyldi
koma fyrir“. Hún talaði næstum
lýtalausa ensku.
„Þetta er yfirgengilegt", hélt hún
áfram. „Og ég býst við að ég megi
sjálfri mér um kenna. Ég skil hann
eftir einan í tíu mínútur meðan ég
læt þvo á mér hárið og þegar ég
kem aftur er hann tekinn til á nýjan
leik“. Hún var döpur á svip og mjög
áhyggjufull.
Pilturinn var að leysa höndina af
borðinu. Við enska stúlkan stóðum
hjá og lögðum ekki til málanna.
„Hann er sannkallaður ógnvald-
ur“, sagði konan. „Þar sem við eig-
um heima hefur hann náð samtals
fjörutíu og sjö fingrum af hinum
og þessum, og hann er búinn að tapa
ellefu bílum. Fólk var farið að hóta
að láta loka hann inni. Þess vegna
kom ég með hann hingað“.
„Þetta var bara smáveðmál“,
tuldraði litli maðurinn á rúminu.
„Ég geng út frá að hann hafi
veðjað bíl“, sagði konan.
„Já“, svaraði pilturinn. „Kadil-
jak“.
„Hann á engan bíl. Ég á bílinn.
Og það gerir málið enn alvarlegra“,
sagði hún, „að hann skuli hafa veðj-
að við yður án þess að eiga neitt til
að veðja. Ég bæði blygðast mín og
harma það fram úr öllu hófi“.
„Jæja“, sagði ég, „hér er þá lyk-
illinn að bílnum yðar“. Ég lét hann
á borðið.
„Þetta var bara smáveðmál“,
tuldraði litli maðurinn.
„Hann á ekkert lengur til að
veðja“, sagði konan. „Hann á ekki
eyrisvirði. Ekki tangur né tetur.
Satt bezt að segja er ég búinn að
vinna allt af honum fyrir langa-
löngu. Það tók sinn tíma, og það
hafðist ekki með sitjandi sælunni,
en á endanum vann ég það allt“.
Hún leit á piltinn og hún brosti, hóg-
væru, döpru brosi. Síðan kom hún
til okkar til að taka lykilinn af borð-
inu.
Ég sé hana núna fyrir mér, þessa
hönd hennar. Á henni var aðeins
vísifingur og þumalfingur.
39