Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1969, Blaðsíða 31

um ríkisfyrirtækjum var gert að
skipta við Landssmiðjuna, naut
hún einnig þess að geta tapað, án
þess að þurfa að óttast gjaldþrot.
Þetta voru að sjálfsögðu þau for-
réttindi, sem einkaatvinnurek-
endur óttuðust mest, enda óþekkt
fyrirbæri í þeim herbúðum þá,
hvað sem síðar kann að hafa orð-
ið.
Fyrsti forstjóri Landssmiðj-
unnar var Ásgeir Sigurðsson, vél-
stjóri, sem auk vélstjóramennt-
unar hafði aflað sér nokkurrar
þekkingar í skipa- og vélavið-
gerðum og skildum atvinnu-
rekstri í Danmörku, og þótti efni-
legur ungur maður. Síðar hafa
þrír ágætismenn tekið við af hon-
um, hver fram af öðrum, og hef-
ur ekki að því er ég bezt veit;
skort áhuga né ástundun til þess
að reka þetta fyrirtæki á hag-
kvæman hátt.
Reynsla hefur orðið sú, eins og
vænta mátti, að Landssmiðjan
hefur þurft að taka fyrir sína
vinnu eins og hin, sem hún hefur
sennilega átt að passa, og hefur
sá ótti sem einkafyrirtæki þau er
ég nefndi hér að framan verið
ástæðulaus, fram yfir það sem
um venjulegt samkeppnisfyrir-
tæki væri að ræða. Útgerðarmenn
sem átt hafa þess kost að skipta
við Landssmiðjuna hafa ekki tal-
ið það neitt sérstakt happ, þegar
reikningar hafa verið gerðir upp
og einkasmiðjur hafa jafnvel
notið stuðnings frá þessu ríkis-
fyrii-tæki í viðskiptum við hið
óheppilega verðlagseftirlit stríðs-
og eftirstríðsáranna.
Eins og fyrr segir var þetta
ríkisfyrirtæki stofnað án nokk-
urs tilgangs, það átti bara að
vera stórt, þar voru margar deild-
ir: Renniverkstæði (bæði fyrir
tré og járn), eldsmíði, plötusmíði,
mótorverkstæði, vélvirkjadeild,
almennar skipaviðgerðir, málm-
steypa, módelsmíði, vélaumboð,
efnissala, tréskipasmíði, nýsmíði
o.fl. o.fl., sem of langt yrði upp
að telja. Allt þetta hefur verið
starfrækt, til skamms tíma, í -
Skemmtileg mynd af
háseta við flatnings-
vinnu um borð í tog-
ara. Á þeim tíma var
gnægð kunnáttumanna
á þessu sviði. Með
breyttum framleiðslu-
háttum lagðist þcssi
vinna að mestu niður
og fækkar því stórum
þeim er kunna að
fletja fisk í salt.
Margt bendir nú til
þess að aukast muni á
næstunni fiskvinnsla í
salt.
Ljósmynd:
Guðbjartur
Ásgeirsson.
hafið hafa göngu sína með álíka
afkomu og hjá þeim (sízt betri),
þrátt fyrir þann aðstöðumun sem
í fljótu bragði virtist vera fyrir
hendi.
Landssmiðjan á raunalega lít-
inn þátt í hinni stórstígu upp-
byggingu síldveiðiflotans á und-
anförnum árum, eða þeim árum
sem hún hefur verið starfrækt.
Aðeins þrír eða fjórir trébátar,
sem hún hefur smíðað eru finnan-
legir á skipaskrá, meðan skip
hafa verið smíðuð í hundraðatali
erlendis og nú er ekki annað að
sjá en verið sé að draga starf-
semi hennar saman, fækka deild-
um.
Ef Landssmiðjan hefði verið
stofnsett með hugsjón Einars
Bjarnasonar, væri hún vissulega
ekkert vandræðabarn í dag.
Ef Landssmiðjan hefði fengið
viðfangsefni, til dæmis stálskipa-
smíðar, með tilheyrandi aðstöðu,
heldur ekkert vandræðabarn.
Ennþá má bjarga Landssmiðj-
unni, annaðhvort selja öll hin ný-
tízkulegu tæki, hús, lóðir og stofn-
setja litla eldsmiðju í anda Ein-
ars Bjarnasonar, eða breyta
lienni í stálskipasmíðastöð, en
fyrir alla muni leggja hana nið-
ur í núverandi mynd.
G. Þorbjörnsson.
samkeppni og samvinnu við hinih svipað og ríkisstjórnin hefur
gömlu einkafyrirtæki og ný, semLtveitt Norðmönnum o.fl., værihún
Hann þótti dálítið meinyrtur.
Eitt sinn er kona hans kom heim
eftir allsherjar yfirhalninguásnyrti-
stofu, spurði hann: „Var snyrtistof-
an lokuð?“
*
„Af hverju giftist þú ekki stúlk-
unni? Þú segir að hún sé hreinasta
perla.“
„Ja, sjáðu til; það fylgir einnig
„perlumóðir.“
VlKINGUR
31