Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Blaðsíða 10

Breiðfjörðs eru víst alveg hættir
að vísa á kvenvalið. Bera þær
flestar slegið hár á evrópska vísu,
hrafnsvart, þétt, mikið og mjúkt.
Rosknar konur sá ég þó með hár-
ið vafið í fléttum, ýmist í hnút í
hnakkanum eða utan um höfuðið
eins og hér hefur verið mikill
dansk-íslenzkur siður í seinni
hiuta þessarar hálfu tuttugustu
aldar. Ekki man ég eftir að ég
sæi neina með „tagl.“
0g börnin. Líklega eru hvergi
jafnfalleg börn og þau græn-
lenzku. Alltaf svo broshýr og
fjörleg, en þó hógvær og stillt.
Þegar ég virti fyrir mér fólkið
í Sisimiut fannst mér ég sjá á
því þrennskonar ættarmót, sem
skipti því í þrjá hópa eftir útlit-
inu að dæma.
Það sem mér fannst þá helzt að
hægt væri að kalla að einkenndi
þessa hópa í útliti var það, að
sumt fólkið, bæði karlar og kon-
ur, var hávaxið, ljóst á hörund,
dálítið langleitt í andliti og kinn-
beinabert með velmótaða höku og
sléttholda. — En annar hópurinn
var dökkleitur, gildvaxinn og
nokkuð hávaxinn, arneygður með
loðnar augabrýr, og minnti þetta
fólk mjög á fólkið, sem Peter
Freuchen lýsir frá Norður-Græn-
landi. Þriðji hópurinn var lág-
vaxinn, gildur og bar sig ver í
hreyfingum, og sumt af því næst-
um dvergar að vexti. Þetta fólk
var yfirleitt ófrítt eða með ój afnt
andlitslag, litarhátturinn ýmist
dökkur eða Ijós og blandaður. —
Þetta er vitanlega viðhorfsleg
lýsing hjá mér, því um innbyrðis
skyldleika fólksins með þetta
þrennskonar útlit veit ég ekkert,
Grænlenzkir fiski-
menn landa afla
sínum.
og trúlegt að það sé allt hvað
öðru skylt að frændsemi.
Því miður gat ég ekki kynnst
þessu fólki eins og ég hefði haft
löngun til, því matseldin um borð
tók það mikinn tíma hjá mér að
ég hafði ekki næga aðstöðu til að
kynnast nema fáum í landi og
einnig olli mállleysið vandkvæð-
um hjá mér, því ég kann fátt
eitt í grænlenzku, og það litla sem
ég kunni kom mér ekki að notum.
vegna þess að þarna er töluð sú
mállýzka sem tíðkast á Norður-
Grænlandi, og þeir skildu ekki ó-
fullkominn framburð minn og ég
ekki þeirra. En ég held að þeir
séu færri þar að tiltölu en hér,
sem bablað geta dönsku, og illa
dönsku skilja þeir auðvitað ekki.
1 þessu sambandi vil ég rétt
drepa á slysni, sem mér vaið á, á
vesturleiðinni, er félagar mínir,
sem allir voru yngri en ég, að
undanskildum kapteininum, —
spurðu mig að því, hvaða orð þeir
ættu helzt að bera fyrir sig ef
þeir ættu eftir að lenda í góðum
kynnum við grænlenzkar blóma-
rósir og þeir fyndu þá hvöt hjá
sér að tjá þeim hvernig kvnnin
verkuðu á þá. Varð mér þá á að
kenna þeim orð, sem mig af vís-
dómi niínum minnti að þýddi svo
sem eins og: „ég elska þig“ og við
vorum sammála um að gæti verið
góð byrjun frekari viðræðna og
kynningar.
Jú, jú, orðið var æft lengi í út-
tali og töldu menn sig nú færa í
flest er þeir stigju á grælenzka
grund. — En ekki varð minn
hróður vænn af þessari uppfræð-
ingu, því þegar eftir fyrsta kvöld-
ið er piltarnir höfðu kynnt sér
viðmót hinna grænlenzku hrunda,
tilkynntu þeir mér, að ekki hefði
þetta orð leitt þá á góðan veg,
því þær grænlenzku meyjar hefðu
sagt þeim eða gert skiljanlegt, að
það þýddi blátt áfram: „Geturðu
leikið fótbolta?" — Ég leitaði nú
betur í orðasafni mínu, en allt
kom fyrir ekki, það fannst þeim
svo erfitt í framburði að þeirgátu
aldrei lært það.
VIII.
Þegar við komum til Sisimiut
að kvöldi þess 25. ágúst, var
margt skipa þar í höfninni og
iögðum við „Dóru“ utan á lítinn
strandferðabát, sem þar var
bundinn við bryggjuna.
Fyrsti maðurinn sem ég hafði
tal af var einmitt vélstjórinn af
þessum bát, ungur maður. Við
skipsfélagarnir töluðum við hann
á „skandinavísku" og hann svar-
aði á sama máli. En svo þegar við
töluðum saman á íslenzku, skaut
hann inn orðum til skýringa eða
betri upplýsinga. Það kom þá upp
úr kafinu að hann skildi ekki ís-
lenzkuna ver en skandinavískuna
okkar. Hann var nefnilega fær-
eyskur.
Nokkrir piltanna okkar voru
orðnir svo illa haldnir eftir þessa
VÍKINGUR
188