Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Blaðsíða 11

óslitnu útivist á sjónum, að þeir
skeyttu ekkert um bann við land-
göng-u og stukku strax upp á land
og vissum við ekkert hvert þeir
fóru, en eitthvað var á þá minnst
síðar að þeir hefðu fljótlega kom-
ist á „dansemik."
Eftir því sem okkur var tjáð
áður en við fórum að heiman, þá
bjuggumst við við tafarlausri og
ítarlegri læknisskoðun undir eins
og við legðumst að bryggju, en
það var öðru nær, læknisskoðun-
in var ekki framkvæmd fyrr en
daginn eftir.
Strax um kvöldið kom um borð
til okkar eftirlitsmaður allra
skipaviðgerða á Grænlandi. Hann
er gamall Reykvíkingur af Vest-
urgötunni og búinn að starfa fyr-
ir stjórn Grænlands um þrjátíu
ára skeið. Heitir hann Ágúst Ól-
afsson. Var faðir hans járnsmið-
ur. Ágúst er búsettur í Dan-
mörku og giftur þar, og þar dvel-
ur hann á vetrum. Á sumrum
hefur hann aðalbækistöð sína í
Sisimiut.
Ágúst fór til Danmerkur árið
1980 og réðst sama ár til Græn-
landsverzlunarinnar til þess að
leiðbeina Grænlendingum við
fiskveiðar, en árið 1934 gerðist
hann svo skipaeftirlitsmaður í
Grænlandi og hefur verið það síð-
an. Hann hefur aldrei komið til
íslands í öll þessi ár. Hann talar
íslenzkuna enn, alveg án þess að
blanda hana dönskum lireim. Að-
eins kvartaði hann um að sig
vantaði nú orðið ýmis orð í tækn-
ina.
Ágúst Ólafsson tók okkur með
mikilli alúð og vinsemd og veitti
okkur alla þá fyrirgreiðslu sem
honum var unnt. Er lítill vafi á
því, að við hefðum orðið að dvelja
þarna miklu lengur, en raun varð
á, og ýmislegt brostið á búnað
okkar, ef við hefðum ekki notið
aðstoðar hans.
IX.
Á miðvikudagsmorguninn þann
26. ágúst heilsaði veðrið með
kaldri rigningu, sem þó stytti upp
um miðjan daginn. Ys og þys var
um höfnina og hópar fólks, aðal-
VÍKINGUR
lega kvenna, hófu vinnu á bryggj-
unni og í fiskhúsinu við fiskað-
gerð. — Við biðum eftir læknis-
skoðun um borð með viðeigandi
hughreystingarorðum. — Læknir
þorpsins kom svo seint um síðir
og framkvæmdi verk sitt fljótt og
vel. Þetta var ungur snaggara-
legur Dani með reitingslegt al-
skegg; viðræðugóður og skemmti-
legur, en þó ákveðinn í fram-
koniu og nokkuð hraðmæltur. Úr-
skurðaði hann okkur alla heil-
brigða og hættulausa til um-
gengni við Grænlendinga.
Þegar þetta var búið, var há-
setum hleypt í land, en skipstjóri
fór að hafa tal af valdsmönnum
og fyrirráðenduni slippsins og að
kynna sér ástand ,,Hugs.‘f
Ég gat ekki farið strax í land,
því ég þurfti að tilreiða miðdegis-
mat og taka til á eftir. — En kl.
rúmlega 2 e. h. sté ég þó upp á
bryggjuna með litla kassamynda-
vél í hendi og hugðist ganga upp
í þorpið og reyna að taka myndir
af ýmsu markverðu er fyrir aug-
un bæri.
En þegar ég er að svipast um
eftir afgreiðsluleið út frá skipa-
smíðastöðinni, því vírnetsgirðing
umlukti hana landmegin, þá verð-
ur á vegi mínum þrekvaxinn mað-
ur, ljóshærður og bláeygður í
færeyskri peysu og lágum sjóstíg-
vélum og allur hinn vörpulegasti.
Ég býð honum góðan dag og spyr
hvort hann geti gjört svo vel að
segja mér hvaða leið sé bezt að
fara upp í þorpið. Hann gjörir
það og spyr hvort ég sé gestkom-
andi þar, hvort ég sé danskur. Ég
segi honum sem var, að ég sé ís-
lenzkur og af bát sem hafi komið
þangað í gærkvöldi til að sækja
íslenzka bátinn, sem legið hafi
þar í vetur.
Tókum við nú tal saman og ég
spurði hann um ýmislegt viðkom-
andi þorpinu og leysti hann greið-
lega úr spurningum mínum. Hélt
ég að hann væri norskur, því
hann var nokkuð harðmæltur, og
spurði hann um það. Nei, hann
var þá ekkinorskur, heldurdansk-
ur háseti á strandferðabát við
Grænland og hafði verið það
nokkur sumur.
Ég áræddi því að spyrja hann
nánara að því, hvernig hann
kynni við Grænland.
„Á det er beskidt land; det er
sá barskt, at der kan intet trives.“
„Nú, en fólkið þá, finnst þér
það ekki viðfeldið og alúðlegt?"
„Á jo, men det er sá naivt og
enfoldigt, og maður verður alltaf
að vera að kenna því, og það get-
ur ekkert lært.“
„Eru ekki karlmennirnir dug-
legir við veiðiskapinn ?“
„Ja, við höfum látið þá fá báta,
en þeir hugsa ekkert um að fiska
nema þegar þeim sjálfum dettur
í hug. Þeir koma aldrei til með að
verða sjálfbjarga. Og svo er hér
allt fullt af hundum og óþrifin úr
þeim um allt. Þeir fara um borð
í skipin að hirða matarleifar og
maður er í vandræðum með að
koma þeim í land.“
Eitthvað á þessa leið lauk sam-
tali okkar og þótti mér heldur
kaldur gusturinn úr „kravdlun-
akkinum" í garð Grænlendinga.
Klukkan var orðin um hálf
þrjú, svo ég hvarf frá landgöngu
að sinni, því ég þurfti að fara að
hita miðdagskaffið handa skips-
höfninni. En seinna gat ég betur
gert mér grein fyrir orsökunum
að gremju hans.
frli. í uæsta blaði.
Hjónunum hafði orðið sundurorða.
„Þú lifir aðeins fyrir knattspyrnu
og hugsar aðeins um knattspyrnu,"
kveinaði frúin. Ég er viss um að þú
manst ekki hvenær brúðkaupsdagur
okkar var.“
„Ójú, ég held það nú; það var
sama daginn og landsliðið okkar
gerði jafntefli við Portúgalana!"
189