Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Blaðsíða 6

kvað hann vera gamansemi og
annað ekki.
Þegar nokkuð fór að líða á túr-
inn og nótt fór að lengja, fóru
sumir af hásetunum að hafa orð
á því, að þeir yrðu stundum varir
við ýmislegt einkennilegt um
borð í skipinu. Þeir þóttust hafa
séð ljós undir skipsbátnum, þar
sem hann var á hvolfi á þilfarinu.
Sumir þóttust sjá menn, sem þeir
ekki þekktu, einnig ofan í lest, og
kvað svo mikið að þessu, að þeir
sögðu skipstjóranum frá því, en
hann vildi ekki lieyra það nefnt
og sagði, að þeir, gamlir og
hraustir sjómenn, væru eins og
hysterískar kerlingar, og bað þá
um að minnast ekki á slikt fram-
ar við sig.
Það var nokkru seinna en þetta
gerðist, sem hér var sagt frá, að
mikill fiskur var á þilfari eftir
daginn, og gengu því allir í að-
gerð, og skipstjóri með til að
koma fiskinum sem fyrst í salt.
Er því var lokið, fóru allir skip-
verjar fram í lúkar, að skipstjóra
meðtöldum, til að fá sér kaffi.Var
þá þilfarið mannlaust á meðan,
enda blíðuveður og bjart af
tungli. Þegar þeir liöfðu ræðst
við yfir kaffinu; fór skipstjóri
aftur í káetu til að sofa, en eitt-
hvað dróst, að vaktin færi upp,
og eftir nokkra stund heyra þeir,
að komið er fram eftir þilfarinu,
og kemur sá niður í lúkarinn, og
er það skipstjórinn. Sjá þeir, að
honum er brugðið allmikið. Ein-
hver spyr hann, hvort hann hafi
ekki ætlað að ganga til náða. Jú,
segir hann, en ég get varla ætlazt
til, að þið trúið því, sem ég nú
ætla að segja ykkur. Þegar ég fór
upp úr lúkarnum hérna rétt áðan
og aftur eftir þilfarinu, og er ég
er kominn að káetukappanum, þá
sé ég, að það stendur maður í gat-
inu, sem ég lief aldrei séð áður,
og hann blátt áfram varnar mér
að komast niður.
Skipstjórinn lýsti manninum.
hvernig liann var í hátt, og
hvernig hann var klæddur, því
hann sá manninn mjög vel í
tunglsljósinu. Vaktin fór jiú upp,
og skipstjórinn með þeim, og
urðu þeir einskis varir, en nokk-
urn ugg setti að skipsmönnum
við þetta, og jókst hann ekki l?t-
ið, þegar þeir urðu varir við ó-
kunna menn í lestinni.
Ýmislegt fleira urðu þeir varir
við, sem ekki verður skýrt frá
hér, en nokkra furðu vakti það,
að sumir af skipshöfninni urðu
aldrei varir við neitt, liversu mik-
ið sem á gekk.
Þegar þeir höfðu lokið veiðum
fyrir Vesturlandi, burftu þeir að
fara inn til Patreksfjarðar. Á
leiðinni lieyrðist svo hár brestur,
að þeir héldu að mastrið hefði
brotnað, en þegar betur var að
gáð, sá ekkert á mastrinu, og
þeir gátu ekki fundið neina ráðn-
ingu á, hvað valdið hafði. Gott
veður var og bjart af degi, en
kynlegast var þó, að ekki nema
nokkrir af þeim, sem á þilfari
voru heyrðu brestinn. Var svo
komið inn til Patreksfjarðar þ.
5. september og lagst þar til akk-
eris.
Skipstjórinn, Sigurður Guð-
mundsson, fór í land og ætlaði að
fá ís til beitugeymslu. Fékk hann
loforð um ísinn, og fór hann síð-
an um borð aftur til að sækja
fleiri menn og tók með sér stýri-
manninn og 8 háseta. — Þegar
skipsbáturinn var að leggja frá
síðunni, báðu 3 af skipverjum
þeim, sem eftir voru, um leyfi til
að fara yfir í annað skip, Gunn-
vöru, sem lá þar skammt frá. Var
þeim leyft það, og stigu þeir út í
bátinn, sem var þegar orðinn full-
hlaðinn. Tók þegar að renna inn í
hánn að aftan og var augljóst,
hvernig fara mundi. Ruddust þá
einhverjir fram í bátinn í ofboði,
en við það stakkst hann á endann
og sökk með alla mennina 13 að
tölu. Kom hann ekki upp fvrr en
löngu síðar, og ekki heldur menn-
irnir. Skipstjórinn á Gunnvöru,
sem sá hvað gerðist, lét þegar
hleypa niður sínum bát, jafn-
framt var kastað út bjargliringj-
um og línum með belgjum á, því
slysið vildi til rétt hjá henni, og
sáu það margir menn af Gunn-
vöru. En allar björgunartilraun-
ir ui’ðu árangurslausar. Mönnun-
um skaut ekki upp, og voru þeir
slæddir upp allir nema einn, og
var það Ólafur Guðmundsson úr
Þykkvabæ, en hann fannst aldrei.
Öll líkin tólf voru flutt á skip-
inu til Reykjavíkur og jarðsungin
þar.
Steingrímur Thorsteinsson skáld
orti saknaðarljóð og kveðju frá
skipseigendum eftir hina föllnu
menn, og er þar sérstaklega getið
Ólafs Guðmundssonar, þess er
ekki fannst, í einu erindinu, sem
hljóðar þannig:
Og' þú, sem varst eftir við unnarstein
og' ylgjan ei skilaði að landi.
Vér kveðjum þig hér, þótt þú berir bein
þai' báran kveður þinn líksöng ein
og verpur þér sæng úr sandi.
Veður var hvasst nokkuð á
norðan, er þetta gerðist, sem að
framan er sagt, en sjólaust inn á
liöfninni. Það skal að síðustu tek-
ið fram, að allir þeir, sem orðið
höfðu varir við svipi og annað
yfirnáttúrulegt um borð í skip-
inu, drukknuðu allir, en þeir, sem
eftir lifðu, höfðu aldrei orðið var-
ír við neitt óvanalegt.
*
Skrá'ö eftir sögu Karels Hjört-
þórssonar, sem var á skipinu um-
rætt tímabil.
iimimiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiimmiimiiiiimiiiiiimiiiiiiMiii
SPARISJÓÐUR
VÉLSTJÓRA
Bárugötu 11
Annast öll
venjuleg spari-
sjóðsviðskipti.
Opið daglega
kl. 12.30-—18.00
laugardaga lokað.
iiiilliliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiimiii
VÍKINGUR
184