Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1969, Blaðsíða 36

gremdist augnatillitin, sem þau
sendu hvort öðru yfir borðið.
„Meðal annarra orða, Jack,“
sagði hann loksins, „hvað er orð-
ið af Kitty Loney?"
„Hverri?" spurði stýrimaður.
„Hver er Kitty Loney?“
Nú var komið að skipstjóran-
um að horfa, og hann gerði það
aðdáanlega.
„Kitty Loney,“ sagði hann
undrandi, „stúlkan litla, sem þér
ætlið að eiga.“
„Við hverja eigið þér?“ sagði
stýrimaður og stokkroðnaði, er
hann mætti augnaráðinu handan
yfir borðið.
„Ég veit ekki, hvað þér hugs-
ið,“ sagði skipstjórinn stillilega.
„Ég á við hana Kitty Loney, ungu
stúlkuna með rauða hattinn og
hvítu fjöðrunum í, stúlkuna sem
þér nafngreinduð fyrir mér sem
konuefnið yðar.“
Stýrimaðurinn hallaði sér aft-
ur í stólnum og horfði á hann
með opinmynntri, skelfingar-
blandinni undrun.
„Þér ætlið þó ekki að segja mér,
að þér hafið svikið hana,“ hélt
skipstj. miskunnarlaus áfram,
„eftir að þér höfðuð fengið fyrir-
fram hjá mér af kaupinu yðar til
þess að kaupa hringinn fyrir?
Keyptuð þér .ekki hringinn fyrir
peningana ?“
„Nei,“ sagði stýrimaðurinn, „ég
— o, nei — auðvitað — hvað í
ósköpunum eruð þér að tala um ?“
Skipstjórinn reis úr sæti sínu
og horfði á hann mæðulega og þó
stranglega. „Mér þykir þetta
leitt, Jack,“ sagði hann þurrlega,
„ef ég hef sagt nokkuð, sem yður
kemur ilia eða á einhvern hátt
særir tilfinningar yðar. Auðvitað
kemur yður þetta við, en ekki
mér. Ef til vill segið þér, að þér
hafið aldrei heyrt Kitty Loney
nefnda á nafn.“
„Ég segi það,“ sagði stýrimað-
urinn vandræðalega; „ég segi
það.“
Skipstjórinn horfði fast á hann
og sagði ekkert orð og fór út úr
káetunni. „Ef hún líkist móður
sinni,“ sagði hann við sjálfan sig
og hlakkaði í honum á leiðinni
upp káetustigann, „þá held ég
að þetta dugi.“
Það varð ónotaleg þögn við
borðið, er hann var farinn.
„Ég veit vissulega ekki, hvað
þér verðið að hugsa um mig,“
sagði stýrimaðurinn loksins, „en
ég veit ekki um livað faðir yðar
hefur verið að tala.“
„Ég hugsa ekkert,“ sagði Hetty
rólega. „Gerið þér svo vel að rétta
mér kartöflurnar."
„Ég býst við að hann hafi ver-
ið að gera þetta af glettni,“ sagði
stýrimaður og rétti henni kar-
töflurnar.
„Og saltið,“ sagði hún, „þakka
yður fyrir.“
„En þér trúið því ekki,“ sagði
stýrimaðurinn ákafur.
„Og verið þér ekki með þessa
vitleysu,“ sagði stúlkan rólega.
„Hverju skiptir það, hvort ég
trúi því eða ekki?“
„Það skiptir miklu,“ sagði
stýrimaðurinn þungbúinn. „Það
er spurning um líf og dauða fyr-
ir mér.“
„0, hvaða bull,“ sagði Hetty.
„Hún fær ekki að vita um
heimskupör yðar. Ég skal ekki
segja henni það.“
„Ég fullvissa yður,“ sagði
stýrimaðurinn í örvæntingarróm,
„að Kitty Lonley hefur aldrei ver-
ið til. Hvernig lízt yður á það?“
„Mér finnét þér auðvirðilegur,"
sagði stúlkan reiðilega; „gerið
þér svo vel að tala ekki við mig
framar.“
„Alveg eins og þér viljið,"
sagði stýrimaður; honum var far-
ið að renna í skap.
Hann hratt frá sér diskinum og
fór burt, en stúlkan var reið og
gröm og lét kartöflurnar frá sér
aftur, af því að þær voru of
mjölvaðar til að eta þær eins og
á stóð.
Það, sem eftir var leiðarinnar,
umgekkst hún hann með kurteisi
og glaðværð, sem hann árangurs-
laust reyndi að rjúfa. Þegar hún
í ferðalokin stakk blíðlega upp á
því við föður sinn, að hún færi
heim aftur með eimlestinni, þá
hafði hann, henni til undrunar,
ekkert á móti því; og þegar þau
sátu og spiluðu blindvist kvöldið
áður en hún ætlaði að leggja af
stað, var það ekki til neins þó að
stýrimaðurinn reyndi að ræða
lilutleysislega um ferðina.
„Það verður löng ferð,“ sagði
Hetty, sem enn leyzt nógu vel á
hann til að stríða honum ögn. „I
hvaða lit?“ „Þú færð góða ferð,“
sagði faðir hennar. „Spaða.“
Hann vann í þriðja skiptið það
kvöld, og af því að hann var
undur-ánægður yfir því, hvernig
hann hafði haldið á spilunum yf-
irleitt, gat hann ekki stillt sig um
að glettast aftur viðhinnhnuggna
stýrimann.
„Þér verðið að hætta spila-
mennsku og öllu þessháttar, þeg-
ar þér eruð kominn í hjónaband-
ið, Jack,“ sagði hann.
„Já, já,“ sagði stýrimaður
lcæruleysislega. „Kitty hefur ekki
mætur á spilum.“
„Ég hélt, að engin Kitty væri
til,“ sagði stúlkan reiðilega, og
leit upp.
„Hún hefur ekki mætur á spil-
um,“ endurtók stýrimaðurinn.
„Drottinn minn dýri, hvað það
var glatt á hjalla hjá okkur, skip-
stjóri, þegar við fórum með henni
í Kristallshöllina kvöldið góða.“
„Já, það var það.“
„Munið þér eftir hringekj-
unni?“
„Já,“ sagði skipstjórinn glað-
lega, „ég gleymi henni aldrei.“
„Þér og hún vinkona hennar,
Bessie Watson, drottinn minn
dýri, hvernig þið létuð,“ hélt
stýrimaðurinn áfram í einskonar
ofsagleði.
Skipstjórinn stirðnaði allt í
einu upp í stólnum.
„Hvað í ósköpunum eru þér að
tala um?“ spurði hann hastur.
„Bessie Watson,“ sagði stýri-
maðurinn í sakleysislegum undr-
unartón. „Lítil stúlka með bláan
hatt og hvítar fjaðrir í, og á
blárri kápu, hún sem kom með
okkur.“
„Þér eruð drukkinn," sagði
skipstjórinn og gnísti tönnum, er
hann sá gildruna, sem hann var
genginn í.
„Munið þér ekki eftir því, þeg-
VÍKINGUR
214