Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1974, Síða 18

heiðursskotin. Skömmu síðar
stefndu þeir út milli sandrifj-
anna, og það var eins og þeir
gætu séð 400 ár aftur í tímann,
og framundan sigldi Santa, Maria
í sólarmóðu, með öll segl uppi og
fána við hún, en reykur lyppaðist
úr fallbyssukjöftunum eftir
kveðjuskotin. Roald Amundsen,
víkingasnekkjan af norðurslóð-
um, fylgdi í kjölfarið til þess að
sýna að skipin tvö væru jafn-
ingjar.
t.íifii á VI IíiiiI sliafi<>
Hinn 7. febrúar leggja þeir á
Atlantshafið með fjóra menn til
þess að sinna seglunum. Þeir
höfðu matvæli til þriggja mánaða
og vatn til sama tíma, en enginn
mátti nota það til þess að þvo
sér úr.
Og nú látum við Folgerö skip-
stjóra taka við frásögninni eftir
þeim minnisgreinum, sem hann
skráði.
Hinir breiðu, þungu sjóir frá
Atlantshafinu komu á móti okk-
ur.
Um sex leytið um kvöldið tök-
um við síðast mið af landi, og
síðan hverfur það okkur sjónum.
Umhverfis okkur er hið víð-
feðma haf, þungar bylgjur, sem
rísa ógnandi, hvítar í faldinn á
stundum. Þær koma hver af ann-
arri í endalausum fylkingum.
Hans kemur aftur eftir, þar sem
ég sit bundinn við stýrið.
Hvað er langt til næsta lands,
skipstjóri?
5000 mílur, svara ég.
Hann horfir á mig hugsi.
Hvað lengi verðum við að ná
þangað ?
Ja — ef vindur verður eins og
í dag gætu það orðið 16 vikur.
Ef hvessir hálfu meira, hugsa ég
að það megi draga frá svo sem
sex vikur.
Þar með gengur hann fram á
skip í þungum þönkum.
Fyrir stafni eru 5000 mílur, og
enginn veit lengra fram en bógur-
inn nær.
Á leiðinni undan Spánar-
ströndum veiktist einn hásetinn,
18
og veðurfar var heldur rysjótt,
en Roald Amundsen reyndist vel.
Vegna veika hásetans var ætlun-
in að koma við á Madeira, en
veðurstaða hindraði, svo að kom-
ið var við á Kanaríeyjum, og
gerðist sitt hvað sögulegt á þess-
um kafla leiðarinnar, og enn var
siglt í vestur.
I Nlailviniliilii'll iim
Þegar við komum í staðvinda-
beltið, settum við stefnuna á
Kúbu. Fram að þessu höfðum við
átt við sitthvað að stríða, en nú
tóku við nýjar þrengingar: hit-
inn og lognið. Hitinn er þolanleg-
ur meðan einhver vottur er af
vindi, en þegar lygnir og sólin
ætlar allt að steikja, þá verður
tilveran eins og í víti. Báturinn
þolir ekki hitann og við verðum
að ausa sjó yfir hann til þess að
halda tréverkinu röku. Matur
spillist og úldnar svo að fýluna
leggur um allt skipið. Við verð-
um að þvo kjötið og salta það
upp. Smjörið bráðnar í döllun-
um, og slím kemur í drykkjar-
vatn. Við verðum að sjóða það
áður en þess er neytt.
Nú er kominn 8. marz og nýir
íörunautar í kjölfarinu, hákarlar.
Einn þeirra gleypti fyrir okkur
loggið og mikið af logglínunni. En
okkur tókst að stinga saman
snæri og búa til „flyndru", og svo
notum við sekúnduvísinn á sjó-
úrinu. Við komumst þannig úr
þeirri klípunni.
20. marz. Enn engan bát að
sjá. Gaman hefði nú verið að sjá
eitthvað annað en þessi sömu
andlit dag eftir dag .Eftir leiðar-
reikningnum ættum við að vera
180 mílur frá Porto Rico.
Loftvogin féll ískyggilega
hratt. Vindur snerist skyndilega
til suðvesturs. Við urðum að
breyta stefnu og halda frá landi
norður á bóginn. Það hvessir unz
kominn er stormur, og síðari
hluta dags þolir báturinn naum-
ast nokkurt segl.
Okkur er ljóst að hér er hvirf-
ilvindur á leiðinni. Allt í einu er
vindur á norðvestan og sjórinn
rýkur um okkur.
Við björguðum segli í snatri,
hefluðum það vel og létum síðan
slag standa fyrir beru siglutrénu,
undan veðri. Við höfðum allir
bundið okkur. Báturinn hreint og
beint sópaðist undan veðrinu.
Himinn og haf runu í eitt í hvítri
gæru. Við töldum nú víst að kom-
ið væri að leiðarlokum. Smám
saman jókst austur í bátnum, og
hann seig hættulega djúpt í sjó-
inn, en það var gagnslaust að
hugsa um að dæla. Við gátum
ekki staðið uppréttir á fótunum,
hvað þá hugsað um nokkuð ann-
að. Við gerðum ekkert annað 1
átta klukkustundir en bíða. Við
gátum ekki heyrt í okkur sjálfum
fyrri þórdunum veðursins, sem
náttúran hafði sleppt á okkur
lausbeizluðu. Sjálfur var ég bund-
inn við áttavitastöpulinn og
styttuna. Þegar ólögin skullu yfir
fór ég í kaf og lá við köfnun, en
hörundið hveið undan seltunni
eins og eldur væri.
Allt verður að taka enda, og
líka þetta. Ég hugsaði mleð þakk-
læti til Pettersens skipasmiðs
heima í Korgen. Hann hefur
sannarlega sýnt hvað hann getur,
bæði með þessari skútu og Leifi
Eiríkssyni.
Eftir nokkrar stundir hafði
veðrið lægt og dregið úr sjógangi.
Vindur snerist til austurs. Segl
voru komin upp og fyrri stefna
haldin. En okkur hafði rekið
margar mílur.
Við Isabellnhöfðsi
Hinn 3. apríl sjáum við Isa-
belluhöfða á Haiti í hérumbil 14.
sjómílna fjarlægð. Það er fyrsta
landsýn í Vestur-Indíum. Hinn 5.
apríl erum við í sundinu, en aftur
lireppum við óveður, og enn einu
sinni erum við á hættulegum slóð-
um með grynningar allt um-
hverfis.
Við höfðum stritað mikið, en
loks kom hinn míikli dagur, því að
8. apríl um morguninn sjáum við
Morrokastala (við innsiglinguna
til Havana á Kúbu). Það tekur
okkur nokkra klukkutíma að
komast þangað, en loks erum við
VÍKINGUR