Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1974, Qupperneq 23

„Já, en ég á við, að mér finnst
það sorglegt, að þér skuluð fá
svona vitni hingað upp til að bera
vitni frá Þrælkuninni og spítöl-
unum, að ég skuli ekki fá eitt-
livert almennilegt vitni til að vitna
gegn mér“.
„0, þær eru víst fullgóðar".
„Nei, herra dómari, þér verðið
að koma með eitthvað skárra áður
en ég viðurkenni nokkuð. Þessi
fröken með átta dagana, hana hef
ég aldrei augum litið fyrr, og hin,
ég tók ekki eftir hversu marga
daga hún fékk, hana þekki ég
ekki þótt ég fengi að glápa á hana
í hálftíma lengur. Ég skal segja
yður, herra dómari, að það er
svona nokkuð, sem þær sitja og
spinna saman þarna úti í Þrælk-
uninni, þegar þeim leiðist. Og nú
hefur Valborgu auðvitað fundizt,
að fyrst að hún sæti í tugthúsinu,
þá gæti ég gert það líka, og þegar
hún segir, að ég hafi farið á fæt-
ur þarna í niðamyrkri um nóttina
og tekið peningana úr kjólnum,
sem hékk á vegnum, þá má hún
hafa góð augu; hún er að vísu
töluvert úteygð, og hún hlýtur að
hafa séð álíka vel og presturinn
úti í fangelsinu, hann hefur tvenn
gleraugu á nefinu, þegar hann
prédikar, en hún hlýtur að hafa
haft þrenn. Hún var hænufull,
eða allur djöfulgangurinn, sem
hún lenti í þetta kvöldd; það var
nefnilega í svoleiðis ástandi, sem
hún var; hún gat varla gengið og
ég varð að hengja kjólinn upp
fyrir hana. . .“
„Nú, en þér hengduð þó kjól-
inn upp fyrir hana, Jensen minn;
það var gott að við fengum að
vita það.
„Já, herra dómjari, það hrökk
svona út úr mér. En það getur svo
sem vel verið, að það sé hegning-
arvert að hengja upp kjól fyrir
svona bikkjur — ég þekki ekkert
til þess.”
„Nei, þér þurfið ekki að vera
hræddur um að svo sé. En hugsið
yður nú um þangað til næst,
Lukkuriddari, hvort þér getið
ekki munað eitthvað meira um
þennan kjól“.
„Nei, það er ekki til neins,
herra dómari, því miður, ekki
annað en það sem ég hef sagt, og
þó að þér fylkið þeim öllum úr
Þrælkuninni og öllum gínunum af
Letigarðinum og Vestratugthúsi;
ég get ekkert sagt annað. En ég
vona, að yðar innri maður leiði
sannleikann í ljós, því að þær
eiga eftir að skipta um skoðun;
og það þori ég að ábyrgjast, að
ef þær verða látnar sverja eið,
skal ég hengja mig upp á, að þann
dag velta þær allar um hrygg“.
„Farið burt með hann“, sagði
dómjarinn aðeins.
Á eftir rakst ég á yfirlögreglu-
þjóninn á ganginum.
„Eff, Lukkuriddari, hún var
nógu illskeytt þessi með kjólinn“.
„Já, þegar mikið er sagt er
varla við að búast að allt sé jafn
fallegt".
Þá greip Hansen inn í, sá, sem
situr í forstofunni: Honum fannst
aldeilis, að fyrst að ég gæti ekki
logið sennilegar, þá væri betra að
segja sannleikann; nú hljóp líka
litla, sæta, nýja stúlkan mín,
Meta, um og spurði eftir mér
sýknt og heilagt, og það var leið-
inlegt fyrir hana að hún skyldi
þurfa að flaksa svona alein um
og blómstra til einskis.
„Já, það er satt, Hansen, og
sannleikann getur maður alltaf
sagt, það er aldrei of seint. En
eigi ég að viðurkenna, er það skil-
yrðum bundið“.
„Já, eitt aukabuff, það getur
verið á borðinu með það sama“.
„Nei, vitið þér hvað, ég viður-
kenni ekki lengur fyrir eitt buff.
Og ég er ekki eins og Næturgal-
inn, hann viðurkenndi morð fyrir
eitt buff, en þá var það bara upp-
spuni, þegar þeir komu út á Am-
ager til að grafa manninn upp.
En get ég fengið eitt buff í dag án
skilyrða?
„Já, þér eruð nú þekktur mað-
ur, Charles Jensen, svo að það
ætti að vera hægt“.
„Þá hugsar maður kannski að-
eins betur um viðurkenninguna“.
Nokkrum dögum seinna, þegar
ég átti að fara aftur til yfir-
heyrslu, sagði ég við yfirlögreglu-
þjóninn: „Nú getið þér sagt fyrir-
fram við dómarann, að viður-
kenningin komi í dag. Því að ég
hef verið meðhöndlaður á kurt-
eislegan hátt og ég veldi heldur
að komast fljótt út til nýju stúlk-
unnar minnar aftur, svo að ég vil
ekki hafa, að dómarinn þurfi að
kveljast lengur yfir þessum hérna
hexum og haladrósum og öllu því,
sem þær ausa yfir hann; það er
óheyrilegt hvað þessar gálur láta
út úr sér, og þar að auki verður
fulltrúinn að skrifa það allt nið-
ur; svoleiðis menn ættu að hafa
annað fyrir stafni. Ég get ekki
betur gert en að segja já vil öllu,
sem á mig er borið“.
Þetta sagði ég líka við dómar-
ann.
„Nú, þér viðurkennið sem sagt,
að þér hafið tekið þessar hundrað
krónur“.
„Já, herra dómari“.
„Úr kjólvasanum?“
„Úr kjólvasanum og allt undan-
tekningarlaust. . . “
„Og þér haldið ekki, að þér haf-
ið haft nokkurn rétt til að taka
peningana ?“
„Nei, alls ekki, herra dómari.
Eg var ekki trúlofaður skjátunni,
ekkert í áttina, guði sé lof, því að
þetta er bölvuð blóðsuga skal ég
segja yður. Og yfir höfuð getur
hún ekki stöðvazt við neitt, hún
vill ekki eiga neinn samastað, hún
vill heldur flækjast um á búllun-
um og drekka frítt og syngja
þetta frá Bakkanum, þar sem hún
söng í sumar, hún getur ekki átt
neinn amennilegan kærasta".
„Já, en hún hefur þó sagt mér
frá því, að hún hafi átt kærasta
í tvö ár, og það var mjög þokka-
legur maður, sem hún þurfti
aldrei að láta neitt hafa; hvað
segir þér um það?“
„Það segi ég ekki nokkurn skap-
aðan hlut um, herra dómari“.
„Hvers vegna gerið þér það
ekki ?“
„Vegna þess, að ef það er ekki
lygi, þá er engin lygi til í veröld-
inni“.
„Nú, já, það getur verið að þér
hafið á réttu að standa“, sagði
hann sísvona.
„En ef ég má leyfa mér, herra
28
VlKINGUR