Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1976, Síða 15

Við kölluðum hann bara Anton,
Hann var stór og sterkur, með hæg-
ar hreyfingar.
Augnagotumar sem hann sendi
okkur þegar hann labbaði sig um
borð í Salfjord gáfu ótvírætt í skyn,
að hann ætlaðist til að sér yrði sýnd
tilhlýðileg virðing.
Það fengum við líka svo sannar-
lega að finna þau þrjú ár, sem við
vorum honum samskipa.
Fyrsta túrinn yfir Atlantshafið
hélt Anton sig að mestu leyti utan
við okkar hóp — og það var erfitt
að nálgast hann — að undantekn-
um matsveininum, sem á einhvem
hátt tókst að vinna sig í álit hjá
Antoni. Hann sat oft tímunum sam-
an í eldhúsinu og fylgdist með mat-
sveininum við eldamennskuna og
vék úr vegi fyrir honum ef með
þurfti — það var meira en segja
mátti, þegar hann hafði valið sér
sæti við matborðið hjá okkur.
Anton var rólegheita náungi.
Hann hélt kyrru fyrir um borð þeg-
ar við hinir gengum í land til að
skemmta okkur,
Hann var nú heldur ekki neitt
unglamb lengur og hefur trúlega
verið búinn að rasa út.
ÓVENJU-
LEGUfí
SKIPS-
FÉLAG/
Og eftir því sem tímar liðu varð
hann viðmótsþýðari og gat jafnvel
orðið all vinalegur, en það fór nú
nokkuð eftir matnum. Honum þótti
niðursoðinn skelfiskur sérstakt Ijúf-
meti. Þá tók hann ríflega sinn
skammt án tillits til okkar hinna,
sem líka þótti hann góður.
Þá gerði hann strangar kröfur um
að kojufötin væru hvít og hrein.
Fyrst og fremst urðu þau að vera
hvít.
En umfram allt var hann mat-
vandur.
Ætíð skyldi hann heimta beztu
bitana og það furðaði okkur á, því
við vissum að hann hafði áður búið
við kröpp kjör og orðið að berjast
fyrir nauðþurftum sínum.
Hann hafði víst ekki alltaf átt
sjö dagana sæla. Föður sinn hafði
hann aldrei þekkt og móðir hans
var ein af þeim, sem flæktust á götu-
hornum stórborganna.
Hann ólst upp í bakhúsum þar
sem slagsmál og götuóeirðir voru
daglegt brauð.
Til þess að draga fram lífið varð
hann oft að stunda hnupl og iðu-
lega skall hurð nærrí hælum að hann
yrði staðinn að verki og átti fótum
VÍKINGUR
15