Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1997, Síða 44

Af Silla & Valda er það annars að segja,
að hann fór einn í land að skemmta sér á
Siglufirði, í sparifötunum og nteð gulan
sjóhatt vegna úrhellisrigningar. Löngu
seinna kom hann um borð, greinilega bú-
inn að skemmta sér vel, og kominn með
glerfínan, svartan Battersby-hatt í staðinn
fyrir sjóhattinn. Er hann var spurður út í
hattinn, tók hann ofan, horfði lengi á hatt-
inn alveg gáttaður og sagði loks: „Þetta er
bara fei-fei-feill“.
Mér hefur stundum dottið þetta atvik í
hug, þegar allsgáðir menn afsaka fáránleg
afglöp með snakki um mannleg mistök.
Við vorum á leið til Raufarhafnar þegar
einn skipsfélaganna tók mig afsíðis og
trííði mér fyrir viðkvæmu leyndarmáli.
Hann hafði krækt sér í flatlús. Þar sem ég
var kunnugur á Raufarhöfn bað hann mig
að útvega sér eitthvað til að eyða óværun-
ni. Fór ég á fund Lárusar Jónssonar læknis,
vel þekkts manns í læknastétt, meðal ann-
ars fyrir að hafa verið um tíma yfirlæknir á
Kleppi eftir að Hriflu-Jónas rak Helga
Tómasson. Minna var hann þekktur fyrir
reglusemi.
Læknirinn tók mér vel, enda í glaðara
Iagi. Bauð hann í glas og vildi spjalla, en
alls ekki um flatlús. Það væru skordýr sem
eyða ætti með eitri sem nóg væri til af í
kaupfélaginu.
í kaupfélaginu keypti ég þriggja lítra
brúsa af DDT-skordýraeitri; minni
skammtur fékkst ekki, og stóra úðadælu.
Hélt ég með þetta um borð í strigapoka
og faldi vel.
Nokkru síðar, er við vorum staddir
djúpt út af Axarfirði, fór ég með félaga
mínum um miðja nótt upp á dekk til að
herja á flatlúsina. Tókum við okkur stöðu
fyrir aftan stýrishúsið svo vaktmaður þar
sæi ekki til okkar. Útlitið var ekki gott þeg-
ar vinur ntinn, stór og breiðvaxinn, stóð
þama allsnakinn. Flatlús á að vera nokkuð
staðbundin, en svo loðinn var hann um
skrokkinn að lúsin var skriðin út um allt.
Hrósaði ég happi að nóg skyldi vera til af
eitrinu.
Dæluna fyllti ég margsinnis, gekk í
kringum félaga minn og dældi eins hratt
og ég gat. Áhrifin létu ekki á sér standa.
Hef ég ekki séð annan eins stríðsdans og
þann sem vinur minn steig, þegar allar
flatlýsnar hófu dauðastríðið samtímis.
Guðs mildi að hann hoppaði ekki fyrir
borð.
Lýsnar hreyfðu sig ekki meira.
Seinna var DDT-eitrið sett á bannlista
um allan heim sem lífshættulegt efni.
Sagði mér sérfræðingur að skammtur-
inn sem ég keypti í kaupfélaginu hefði
með réttri aðferð nægt til að drepa nas-
hyming.
Fyrra sumarið sem ég var á Björgvin
byrjuðum við með misheppnaðan kokk.
Kannski gat hann búið til mat, en ekki
reyndi á það, því hann viðbeinsbrotnaði á
sínu fyrsta fylliríi á Siglufirði. Óljóst var
hvernig það bar til. Helst var talið að það
hefði gerst þegar einn skipsfélagi okkar,
stór og fimasterkur, hirti hann brennvíns-
dauðan á balli og lagði af stað með hann
undir hendinni. Ekki fór beljakinn bein-
ustu leið um borð og gleymdi stundum að
hann var með kokkinn, lítiim og léttan.
Töldu menn líklegt að hann hefði í ógáti
slengt honum utan í símastaur eða girð-
ingu á þessu ferðalagi.
Næsta túr var kokkurinn í l;mdi, en fljót-
lega eftir það drakk hann frá sér vitið á
Húsavík og kom brjálaður um borð. Hann
háttaði, stökk upp á lúkarsborðið með
kjötöxina, snérist í hringi berfættur á
brókinni og steig í vaskafat með skonroki
svo það sporðreistist. Þegar hann tróð
marvaðann í skonrokinu og sveiflaði öx-
inni, skreið ég eins langt inn í horn á koj-
unni og ég gat.
Einhvem veginn náði Valli stýrimaður
taki á kokknum aftan frá og hvernig í
ósköpunum sem hann fór að því, hélt
hann á honum upp á dekk, henti honurn
þaðati upp á bryggju og skildi hann eftir
bölvandi á brókinni. Tróð síðan dótinu
hans í sjópoka og fleygði á eftir honum.
Hér gilti ekki skriflegur uppsagnarfrestur
miðaður við mánaðamót.
Á Siglufirði tók tvo daga að finna nýjan
kokk. Reyndar vorum við svo heppnir að
tvær stúlkur tóku starfið að sér. Meðan við
biðum effir þeim fór skipstjórinn með há-
seta í land og kom til baka með soðin svið
í stómm pappakassa. Þótti það góð til-
breyting og mæltist vel fyrir, þannig að
kallinn lét endurtaka það tvisvar, en þá
vom menn famir að jarma þegar þeir sáu
sviðakassann.
Næsta sumar unnum við í kokkahapp-
drættinu. Kokkurinn kunni ekki bara að
elda, hann var líka atvinnumaður í hljóð-
færaleik; lék bæði á píanó og harmónikku
og hafði nikkuna með. Hann hét Magnús,
ættaður frá ísafirði, kallaður Maggi á
Heklunni. Þar sem ég var kenndur við
Esju, verslun föður míns á Akureyri, vor-
um við kallaðir Maggi á Esjunni og Maggi
á Heklunni.
Ómæld músík heilt sumar um borð í litl-
um síldarbát var veisla. Seint gleymist vor-
kvöldið er við lögðum frá bryggju á Siglu-
firði í fyrstu veiðiferðina. Harmónikkan
hljómaði frá lúkarskappanum þar sem
Maggi á Heklunni lék af list, og á bryggj-
unni veifuðu stúlkur sem höfðu fylgt okk-
ur til skips. Aflasumar að hefjast í hugum
allra.
Þá var ekki ónýtt að vera ungur og sigla
inn í miðnætursólina. ■
Magnús var tvö sumur á Björgvin frá Keflavík. Ekki var mikið pláss fyrir aftan
STÝRISHÚSIÐ, ÞAR SEM SKIPSFÉLAGI HANS STEIG STRÍÐSDANS EFTIR AÐ MAGNÚS HAFÐI
DÆLT Á HANN PREM LÍTRUM AF DDT TIL AÐ DREPA FLATLÚS.
44
SJÓMANNABLAÐIÐ VÍKINGUR