Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1997, Blaðsíða 63

inn en gerðist ekki sjómaður, sem ég
hafði þá löngun og án efa nokkra burði
til. Sú ganga var bæði Iöng og ströng,
einkurn efnalega, þar sem þá voru ekki
til staðar þeir möguleikar til námslána
sem nú eru. Efnahagur foreldra minna
var ekki slíkur að að ég gæti reiknað með
miklum stuðrúngi frá þeim í þessurn efn-
um. Eigi að síður studdu þau mig með
ráð og dáð eftir að þessi ákvörðun var
tekin og var það mér ávallt mikils virði.
Ég varð því fyrst og fremst að treysta á
sjálfsaflafé mitt og kom sér það vel að
vera jafnvígur til sjós og lands og vinnu-
fús og eiga þar góða að sem ávallt voru
tilbúnir til að taka við mér á skip sín í
sumarleyfum og raunar einnig á öðrum
tímum ársins ef svo verkaðist. Drýgstur í
þeim efnum var minn ágæti velgjörðar-
maður Halldór heitinn Jónsson, stórút-
gerðarmaður í Ólafsvík á sinni tíð og syn-
ir hans, Jón Steinn, Kristmundur sá góði
drengur sem nýlega er fallinn frá og Leif-
ur, sem allir voru skipstjórar á skipum
föður síns og einstaklega farsælir skip-
stjórar.
Samtímis í Stvrimannaskóla og
Háskóla
En hvernig bar það svo til að skólaskip-
ið Glaður kom hér til sögunnar? Saga
þess fyrirbrigðist er eftirfarandi: Síðsum-
ars 1959, í byrjun 2.
árs mín í laganámi í Há-
skóla íslands, kom
Halldór Jónsson að
máli við mig og sagði
að til stæði að Krist-
mundur færi í Stýri-
mannaskólann í
Reykjavík um haustið
ásamt fleiri nemend-
um af Nesinu og aflaði
sér frekari skipstjórn-
arréttinda en hann þá
hafði, nánar tiltekið
réttindi til að fara með
fiskiskip allt að 120
rúmlestum. Þetta væri
strangt nám sem tæki
rúma íjóra mánuði og
hæfist í september og
lyki í endaðan janúar.
Kristmundur hefði lít-
inn skólaundirbúning
og honum væri því
styrkur í því að vera ná-
sem ekki höfðu fullnægjandi skipstjórn-
arréttindi á skip sín, sem fóru þá ört
stækkandi.
Friðrik Ólafsson, þáverandi skólastjóri
Stýrimannaskólans, tók mér vel þegar ég
bar þetta erindi upp við hann og varð að
samkomulagi með okkur, að ég sækti
tíma í siglingafögum en hefði sjálfdæmi
urn tímasókn að öðru leyti. Kom þetta
sér vel fyrir mig því ég þurfti á sama tíma
að sækja fyrirlestra í lagadeild Háskólans
eftir því sem við væri komið. Þessi
ákvörðun varð mér happadrjúg á ýmsa
lund, m.a. var hún til þess að ég var að af-
loknu laganámi fenginn til að kenna sjó-
rétt við Stýrimannaskólann í nokkur ár
Halldór Jónsson.
lægt mér ef á þyrfti að halda. Ég var að
sjálfsögðu reiðubúinn til að veita hér alla
þá aðstoð sem ég gæti og varð það að
ráði að við Kristmundur leigðum okkur
saman herbergi í Reykjavxk þennan vet-
ur. Samtímis afréð ég að sækja um skóla-
vist í Stýrimannaskólanum í þessa sömu
deild og Kristmundur gekk í, en deild
þessi hafði verið sérstaklega stofnuð fyrir
starfandi skipstjóra á fiskiskipaflotanum,
og hafði ég ánægju af því starfi og kynnt-
ist þar mörgum dugandi piltum, sem
seinna urðu þekktir skipstjórnarmenn á
fiskiskipaílotanum.
Heimþráin herjaði á þá
Er ekki að orðlengja það, að við Krist-
mundur lukum báðir prófi í lok janúar
1960 ásamt fleiri nemendum af Snæfells-
nesi. Má þar til dæmis nefna Konráð
Ragnarsson frá Hellissandi og Guðmund
Sölvason ættaðan úr Ólafsvík, sem hafði
þá um árabil siglt með framandi þjóðum
og hafði frá mörgu að segja. Eru þeir mér
báðir afar minnisstæðir, Gvendur vegna
skemmtilgra frásagna af ferðum sínum
JÓNATAN VAR MEÐ ÞENNAN BÁT EITT SUMAR, EN ÞÁ HÉT BÁTURINN GLAÐUR SH. AhÖFNIN VAR AÐ MESTU
SKIPUÐ HÁSKÓLANEMUM.
Sjómannablaðið Víkingur
63