Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1998, Side 45

og hans kona Ijúka námi í frá Söngskólanum
í vor og hyggja á framhaldsnám erlendis.
Lisdn blómstrar í öllum skilningi heima hjá
Kristni því eiginkonan en myndmennta-
kennari.
Kristinn rifjar upp að fyrir tveimur áratug-
um eða svo haíði hann ekki mikið álit á þeim
sem fóru í listnám. Ungt fólk ætti að stefna af
einhverju hagkvæmu fyrir land og þjóð, t.d.
sjómennsku sem væri undirstaða afkomu
þjóðarinnar.
„Því er nú þannig farið í dag að sonur
minn hefur jafnvel betri atvinnumöguleika
sem söngvari en srýrimaður. Sjómannaskól-
inn hefur dregist aftur úr,“ segir hann. Hann
var á stofnfundi Hollvinasamtaka Sjómanna-
skólans síðastliðið haust og eins og aðrir fyrr-
verandi nemendur vill hann veg hans sem
mestan. Hann segist treysta Birni Bjarnasyni
menntamálaráðherra til að bæta stöðu skól-
ans í framtíðinni.
„Björn er umdeildur maður en ég þekki
hann frá fornu fari. Sem strákar vorum við
saman í sveit á Reynisstað í Skagafirði. Hann
er nokkrum árum eldri en ég og var fljótlega
farinn að tala um pólitík. Á bænum var full-
orðinn vinnumaður, eldheitur framsóknar-
maður. Hann var hafður í að stinga út úr fjár-
húsunum of við strákarnir tókum við. Eftir
því sem Birni tókst að espa kallinn meir upp
því harðar stakk hann. Við vorum að bugast
undan þessu og þá var ágætt að stinga inn
einu orði til stuðnings kalli til að fá hann til
að slaka á,“ segir Kristinn og hlær.
Aðspurður segist Kristinn hafa nóg að á-
hugamálum til að snúa sér að nú þegar fjar-
vistir eru að baki. Þar á meðal eru ættfræði og
matreiðsla.
„Ég hafði lagt mikla vinnu í að rekja báð-
ar mínar ættir. Þessi vinna mín var í tölvu en
mér láðist að flytja gögnin á varadisk. Einn
góðan veðurdag hrundi harði diskurinn og
margra mánaða vinna fór í súginn. Það borg-
ar sig ekki fyrir mig að rekja móðurættina aft-
ur því hún er meira og minna til hjá öðrum.
Ég sé mikið eftir norsku ættfærslunni því það
sr ekki eins auðvelt að rekja ættir þar eins og
hér,“ segir hann.
Það er haft fyrir satt að Kristinn sé meist-
arakokkur. Þjóðlegur íslenskur matur er hon-
um að skapi. Hann og tveir bræður, Stefán
°g Magnús, hittast reglulega til að borða salt-
aða og kæsta skötu og bútung. Árlega halda
þeir þorrablót með mat sem þeir hafa sjálfir
unnið. Meðan börnin voru heima tók hann
iðulega upp í 15 slátur á hausti. Það mesta
sem hann hefur komist á þessum vettvangi er
Gamla Mælifellið. Myndin var tekin við Antwerpen. Þá mættust Dísarfellið og
Mælifellið, sem þá var í eigu þýsks fyrirtækis, síðar sökk Mælifellið gamla með
MANNI OG MÚS. ÞEGAR SKIPIN MÆTTUST LÁ VIÐ ÁREKSTRI ÞAR SEM SJÁLFSTÝRINGUNNI Á
Mælifellinu sló út.
að elda ofan í 150 manns í brúðkaupsveislu.
Öðrum gestum vill hann helst bjóða upp á
eitthvað óvenjulegt og framandi. Hann segist
eiga gott safn matreiðslubóka en noti þær að-
eins sem grunn.
„Ég fer aldrei alveg eftir uppskrift, til-
raunastarfsemin er skemmtilegri. Tilraunirn-
ar hafa sjaldan brugðist. Ef ég fer út á sjó aft-
ur mundi ég ráða mig sem kokk en ekki stýri-
mann. Það er aldrei að vita nema ég eigi það
eftir í ellinni,“ segir Kristinn Aadnegard. ■
Eitt Dísarfellanna FULLLESTAÐ.
SjÓMANNABLAÐIÐ VÍKINGUR
45