Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1998, Qupperneq 46

Iní i'frr'i tCt>
svo
að
ekki mátti
leggja
hendur á
hann þótt
hann hefði
unnið
óbótaverk.
Brúða í sjóklæðum úr skinni, ullarvett-
lingum og með sjóhatt á höfði
(Þjms.15078). Þau bárust Þjóðminjasafni
íslands af Suðvesturlandi og eru orðin
nokkuð slitin af langri notkun. Sjóldæðin
eru til sýnis í Sjóminjasafninu, Yesturgötu
8, Hafnarfirði, en það er deild í Þjóð-
minjasafni Islands.
Skinnklæði voru notuð hér á landi allt
frá landnámsöld og þá sérstaklega á sjó.
Vanalega var um að ræða stakk og brók
auk höfuðfats og vettlinga. Þrjár gerðir
voru af stökkum og fólst munurinn eink-
um á ermunum.
Þeir voru úr sauðskinni, missíðir, og
náðu flestir undir mið læri. Ærskinn þótti
best í brækur en kálfskinn var oftast haft í
bakið og rassinn. Brækurnar voru þrenns
konar og var mismunurinn einkum fólg-
inn í gerð fótabúnaðar. Við skálmarnar á
einni gerðinni voru áfastir leðurskór en
við hinar voru hafðir sérstakir sjóskór.
Nauðsynlegt var að binda snæri þétt
utan um skinnklæðin, um mitti og ldof, til
þess að brækurnar fylltust ekki af sjó þeg-
ar þannig stóð á. Einnig var bundið ofan
við úlnliði. Af sjóvettlingum, sem voru úr
ull, þurfti þrjú til sex pör yfir vertíðina.
Höfúðfat var fyrrum hetta en hattur í
einni tíð. Um 1870 voru sjóhattar mest-
megnis innfluttir úr
ferniseruðu lé-
refti og oftast
gulir. Notkun
skinnklæða var
víðast hætt á
tímabilinu 1870-
1935.
Samkvæmt al-
þýðutrúnni var
sjómaður í skinn-
klæðum friðhelgur
Sjóklæði
úr
skinni
í samvinnu viö
Sjóminjasafn Islands í
Hafnarfirði verða eftirleiðis
kynntir sérstakir munir af
safninu og saat verður lítil-
lega frá sógu peirra hér í
blaðinu.
>
>

46
SJÓMANNABLAÐIÐ VfKINGUR
i