Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2000, Qupperneq 66

Venus
kom til Bergen með fjórtán þeirra sem björguðust. Perry Opsal er annar frá haegri í fremri röð.
erum við ekki á marga fiska, úttaugaðir,
soltnir og svefnvana. Og örvæntingunni, sen
greip okkur, þegar við uppgvötuðum að
„Venus var horfinn, vil ég ekki reyna að lýsa.
í myrkrinu og storminum hafði skipin borið
hvort frá öðru og nú leit út fyrir að við yrðum
að taka örlögum okkar án sjónarvotta. Um
níuleytið tekst lofteskeytamanninum að
senda frá sér fáein orð.
Að þessu sinni var það aðeins stuttorð til-
kynning um að senn væri öllu iokið fyrir okk-
ur.
Venus svaraði, að við mættum ekki gefast
upp, hann vissi hvar við værum og myndi
brátt koma til okkar aftur. Svo virðist sem
storminn væri aðeins að lægja. Strax þegar
birti af degi myndu þeir koma og reyna að ná
okkur úr sökkvandi skipinu. Á meðan
dimmt er, er ekkert hægt að gera. Haldið
kjarkinum, við skulum bjarga ykkur.
Vissulega mátti merkja það að veðrið hafði
aðeins lægt, ískrið í reiðanum var ekki eins
tryllt og brostsjóirnir æddu ekki jafn við-
stöðulaust yfir skipið, sem einnig lá kyrrara
en áður.
En gamla Trym hefúr víst lifað sitt síðasta,
þótt dælurnar gangi á fullu hefst ekkert und-
an. Afturþilfarið er þegar að mestu undir sjó.
Okkar eina von er að halda skipinu á floti,
þar til birtir af degi.
Tíminn líður undur hægt þessa nótt.
Veðrið heldur áfram að lægja, en skipið
leggst samt stöðugt dýpra í. A hverju augna-
bliki reiknum við með endalokunum. Hve
mikið getur svona gamanlt hró þolað, áður
en það fer á botn?
En Trym gafst ekki upp. Dagskíman byrj-
ar að reka burt náttmyrkrið og við sjáum
Venus skoppa á hafsjóunum rétt hjá okkur og
enn virðist eitthvað borð fyrir báru, hjá
gömlu Trym.
Nú finnst okkur við vera næstum hólpnir
og við fáum skipun um að búa okkur undir
að yfirgefa skipið.
Við getum engan farangur tekið með okk-
ur. Það fylgja tvennar buxur, en aðrar eru í
landi, svo ég læt þessar eiga sig en fer í jakk-
ann. Auk þess fer ég í forláta leðurstígvél og
silkiskyrtu treð ég undir björgunarbeltið, ég
hef alls ekki ráð á að skilja þessar dýrmætu
flíkur mínar eftir. A höfðinu hef ég sjóhatt,
sem ég bind vandlega undir kverk og þá hef
ég tekið allar mínar verðmestu eigur.
Vind hefir mikið lægt, en sjógangur er
samt mikill og stormur. Venus er á vindborða
við okkur og gegnum hríðina sjáum við að
hann setur út lífbát.
Hægt, en örruggt nálagst þessi litla hnetu-
skel okkur, hún ýmist hverfur alveg í öldudal-
inn eða gnæfir hátt upp á földunum. Nær og
nær kemur báturinn,- það hljóta að vera sjó-
menn þar um borð.
Það myndi vera sjálfsmorð, að reyna að
nálgast okkur á vindborða, báturinn myndi
fara í spón á augabragði. Varlega fara þeir
framhjá og nálgast síðan hlémegin.
Um borð í Trym eru allir samansafnaðir
miðskips og stara spenntir á bátskelina þarna
á úfnu úthafinu, hún nálgast en hægt, afar
hægt.
Svo órólegt var í sjóinn, að vonlaust var
fyrir bátinn að leggja að Trym, þótt til hlés
væri. Við reyndum kastlínu, en drógu ekki,
svo reyndum við að láta reka til þeirra boju,
en hún goppaði aðeins við síðuna og fékkst
ekki frá skipinu.
Mennirnir í bátnum áttu ekki alltof góða
ævi þarna úti og brátt heyrðum við þá hrópa
gegnum storminn: „Eitthvað verður að gera,
við getum ekki legið hér endalaust.“
Stýrimaðurinn snýr sér að okkur, þar sem
við stöndum skjálfandi af kulda og tauga-
spennu. Jæja drengir, einhver okkar verður
víst að synda yfir með línu. Er nokkur sem
býðst til að gera það?“
Mig hryllti við tilhuguninni um að stökkva
út í freyðandi ískalt hafið. Jafnvel þótt ég sé
vel þjálfaður og góður sundmaður eru miklar
líkur til að þetta takist mér ekki. En einhver
verpur að gera það og þetta er kannske okkar
eina von. Og svo, þegar enginn annar lét í
sér heyra, menn bara stóðu og störðu með
opin augu á ólgandi hafið þá gerist það að ég
segi: ,AUt í lagi stýrimaður, ég verð að reyna.“
Einstæð þrekraun
Ég fór hvorki úr jakkanum eða stígvélun-
um og silkiskyrtan sat enn undir björgunar-
beltinu, þegar ég klifraði upp á Iunninguna
og stillti mig þar af.
A meðan ég stóð þarna og horfði yfir orr-
ustuvöllinn, batt stýrimaðurinn línu á mig.
Gamla Trym gerðist ýmist að lyfta mér hátt
yfir sjó, eða sökkva sér í svo að hann sleikti
fætur mínar.
Ég finn hvernig óttinn eins og lamar hverja
taug í skrokknum. En nú verður ekki aftur
snúið, það verður að skeika að sköpuðu.
Ég verð aðeins að bíða, eftir réttu augna-
bliki til að stökkva, eftir sjó í hápunkti, sem
tekur mig með sér í frákastinu. Annars
mundi ég slást við skipsstðuna og hefði þá
tæpast frá tíðundum að segja.
Þarna kemur stór alda, hún rís hærra og
hærra þar til hún er eins og gjóandi fjall, nær
og nær kemur hæun og nú nálgast hún há-
punktinn: Nú, nú, nú----.
Ég tek andköf, þegar ég kem í nístingskald-
an sjóinn, en nú dugar ekkert hik, ég verð að
komast frá skipinu, áður en næsti sjór kemur
og kastar mér á það.
Jakkinn verður á svipstundu þungur sem
blý, en ég get ekki losað mig við hann, því
bæði björgunarbeltið og línan eru utan um
hann. Stígvélin eru eins og klumpar á fótun-
um og gera mér erfitt um sundið.
En nú er of seint að iðrast þess að ég skyldi
vera svo heimskur að taka þetta dót mitt, nú
verð ég að synda og hugsa ekki um annað en
ná þessum vesæla farkosti, sem veltist þarna á
66
Sjómannablaðið Víkingur