Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2004, Side 52

Þegar verið var að vísa farþegum í káetur heyrði Kristján Har-
aldsson orkubússtjóri á tal Brynka við fulltrúa ferðaskrifstofunn-
ar. Brynki sagði:
Mér er alveg sama hvar þið setjið mig og konuna, bara að við
fáum svalir á móti sól.
Snúið við úr róðri
Eleseus Sölvason var mikill sjósóknari frá Bíldudal á árum áður.
Hann átti bát sem Steinbjörg hét og reri jafnan fyrstur manna á
morgnana. Tæknin kom hægt inn í smábátaútgerðina fyrir vest-
an en þó voru handrúllur orðnar almennar um það leyti sem
þessi saga gerðist.
Dag nokkurn reri Eleseus fyrstur svo sem hann var vanur.
Þegar hinir bátarnir voru á leið út Arnarfjörðinn mættu þeir
Steinbjörginni á innleið á miðjum firði. Þar sem þetta var fyrir
daga talstöðvanna, þá stoppuðu þeir og spurðu hvað kæmi til að
hann sneri við.
Eleseus vildi ekki fara út í smáatriði en sagði:
Ja, ef þið hefðuð séð það sem ég sá, þá hefðuð þið líka snúið
við.
Meira vildi hann ekki segja og setti aftur á fulla ferð heim á
leið. Einhverjum leist ekki á blikuna og sneru við á eftir honum.
l’egar bátarnir komu i höfn á Bíldudal kom í ljós hvað Eleseus
hafði séð. Hann hafði sem sé gleymt nýju rúliunni í landi og
sagði við sjóðvitlausa skipstjórana sem snúið höfðu við og stóðu
á bryggjunni og skömmuðust:
Ég sá að rúllan var ekki með.
Enginn vaskur
Kristján Ólafsson (Óla Villa) á ísafirði er svokallaður hobbíbóndi
og á sauðkindur ásamt föður sínum og mörgum öðrum i fjárhús-
um í Engidal í Skutulsfirði. Vinna margir saman að þessum bú-
skap. Á haustin slátra þeir sjálfir og kjötið er eingöngu til heim-
ilisnota. Þar sem margir eru um hituna auglýsti Kristján í DV
eftir frystigámi sem ætlunin var að geyma í kjöt og aðrar slátur-
afurðir.
Nokkru síðar hringir maður úr Reykjavík í Kristján, segist
eiga fyrirtaks frystigám og lýsir honum í smáatriðum.
Hvað kostar hann? spurði Kristján.
Hundrað og fimmtíu þúsund með vaski, svaraði maðurinn.
Nokkru seinna fór Kristján suður að líta á gáminn. Þegar hann
var búinn að skoða gáminn í krók og kring sagði hann:
Það er enginn vaskur í honum.
Aldrei á netum
Seint á síðasta vetri andaðist á ísafirði heiðursmaðurinn Jens
Markússon, fyrrum skipstjóri og lengi síðan húsvörður í Alþýðu-
húsinu. Séra Magnús Erlingsson jarðsöng hinn aldna sjóvíking.
Lagði prestur í ræðu sinni út af sögunni um Jesú þegar ördeyða
var í Genesaretvatni. Fengu fiskimenn ekki bröndu fyrr en Frels-
arinn fór með þeim út á vatnið og lagði með þeim netin. Þá voru
þau dregin hvað eftir annað bunkuð af fiski. Flestir munu kunna
þessa sögu.
Magnús Arnórsson, Maggúdd, var í kirkjunni að fylgja vini
sínum til grafar. Maggúdd misskildi prestinn þegar hann sagði
frá sjóferðjesú, hélt hann væri að tala um Jens, og kallaði svo að
heyrðist um alla kirkju:
Nnnei, hhhann var aaaldrei á netum.
Sjónvarpstækið
Jón Sigurðsson Hansson var góður karl og orðheppinn. Hann
var á langri ævi vinnumaður á mörgurn bæjum við Djúp og af-
rekaði það að hafa mokað skít á flestum bæjum við Djúp og í
Dýrafirði. Jón heitinn hlakkaði mikið til þess að ná þeim aldri að
verða löglegt gamalmenni og komast á ellistyrk og fá greiðslur
úr Lífeyrissjóði sjómanna, en hann var oft við sjósókn á yngri
árum. Hann var síðustu starfsár sín vinnumaður hjá nafna sín-
um Guðjónssyni á Laugabóli í ísafirði í Djúpi. Þar leið Jóni vel.
Þegar hann komst á ellistyrkinn langþráða fluttist hann til ísa-
fjarðar og bjó þar síðustu árin sem hann lifði.
Eitt sinn auglýsti Jón gamla sjónvarpstækið sitt í smáauglýs-
ingum Bæjarins besta. Hugðist hann fá sér nýtt og betra tæki. í
auglýsingunni kom fram að tækið væri afar lítið notað. Maður
nokkur kom til Jóns og spurði um tækið. Jón sýndi honum tæk-
ið sem augsýnilega var gamalt og lúið.
Þetta er eldgamalt og gersamlega búið að vera, sagði maður-
inn. Þú auglýstir að það væri lítið notað.
Já, ég hef alltaf horft á það einn, svaraði Jón Sigurðsson Hans-
son.
Afturendinn
Jóhann Eyfirðingur skipstjóri og Sigríður Jónsdóttir eiginkona
hans ráku um árabil verslunina Dagsbrún á ísafirði eftir að Jó-
hann kom í land. Verslunarhúsnæðið var ekki ýkja stórt og því
var oft frekar þröngt í búðinni þegar ullarvörurnar bárust á
haustin. Garnið var venjulega í hillum en lopakökurnar stóðu
oft í stöflum á gólfinu.
Eitt sinn kom í búðina Petrína Þórðardóttir, eiginkona Sigur-
baldurs Gíslasonar skipstjóra. Jóhann var á kontórnum en Sigga
kona hans, sem kölluð var Sigga sko, var við afgreiðslu. Petrína,
sem var afar lendamikil, var íklædd svartri ullarkápu. í þrengsl-
unum hafði kápan nuddast utan í einn lopastaflann. í þann
mund sem Petrína gekk út úr búðinni kom Jóhann úl af
kontórnum. Rak hann augun í langan, hvítan lopaspotta aftan á
kápu Petrínu. Hann hljóp á eftir frúnni og kallaði:
Það er stærðar endi á yður, frú!
Petrína var skapmikil kona, sneri sér við, hvessti á hann aug-
un og sagði:
Ég þarf ekki þig til að segja mér það.
52 - Sjómannablaðið Víkingur